«Το θέμα δεν είναι τι φοράς, αλλά πώς το φοράς», είχε πει. Αλίμονο, είχα

σκεφτεί, είναι και ποιος το φοράει. Και σκεφτόμουν εκείνη την καταπληκτική

λιγνή φιγούρα της γηραιάς Κάθριν Χέπμπορν, που φορούσε φαρδιά παντελόνια και

φαρδύ πουλόβερ και τη θαύμαζα για την κομψότητά της και το γεμάτο γραμμές ζωής

αμακιγιάριστο πρόσωπο. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ με το ίδιο ντύσιμο, χωρίς τα

αστραφτερά κοσμήματα και το βαρύ μακιγιάζ της, πάω στοίχημα πως θα έδειχνε ­

αυτή η κούκλα ­ σαν ντυμένη κουβαρίστρα, όπως ασήμαντα καθημερινή θα έδειχνε η

Σάρον Στόουν.

Κοιτάζω, λοιπόν, σε αυτά τα περιοδικά που τα λέω «του κομμωτηρίου», γιατί

μόνον εκεί τα ξεφυλλίζω, τις διάφορες κοσμικές και τις «σεσημασμένες» του

ελληνικού «πανθέου διασημοτήτων». Μια κοψιά όλες τους, είτε με αυθεντικά ρούχα

οίκων μόδας είτε με απομιμήσεις. Το ίδιο «μαστ» στα μαλλιά, το ίδιο στήσιμο,

«ξεχωριστές» είναι μόνον γιατί έτσι τις ονομάζουν οι κοσμικογράφοι. Ως και στο

λίφτινγκ η μια την άλλη αντιγράφει, και όλες τους την… Ιβάνα Τραμπ ή κάποια

παραπλήσια.

Ρεπλίκες, αυτή η λέξη μου ΄ρχεται. Όχι πως δεν βλέπω ­ βλέπω και καλά μάλιστα

­ τα ωραία κορίτσια και τις ωραίες γυναίκες γύρω μου. Μόνο που δεν καταλαβαίνω

τη μανία τους να μοιάζουν η μια στην άλλη ­ στα ρούχα, στο χτένισμα, στο

μακιγιάζ, στον τύπο εν γένει. Κι εγώ θέλω να ξεχωρίζω κάθε γυναίκα ­ όπως και

κάθε άντρα, άλλωστε ­ από εκείνο το ιδιαίτερο που διαλέγει και που

διαφοροποιεί την εικόνα της από τον συρμό. Πάλι «εκτός» είμαι.

Τελευταία Νέα