Η εισβολή στην Πράγα άλλαξε τα σχέδια των Βρετανών για την ελληνική χούντα

ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ του Φόρεϊν Όφις που ανοίγουν για τις κρίσιμες χρονιές 1967-68

παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά όχι και μεγάλες εκπλήξεις. Οι Βρετανοί

δεν είχαν την παραμικρή υπόνοια ότι οι Παπαδόπουλος και Σία ετοίμαζαν

πραξικόπημα. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις στην αρχή, άλλοτε μίλαγαν για

«πραξικόπημα» και άλλοτε για «επανάσταση». Οι Αμερικανοί κι αυτοί δεν είχαν

ιδέα, αν και η CIA περίμενε ένα «άλλο» κίνημα, προφανώς των στρατηγών. Η πρώτη

αντίδραση των Βρετανών ήταν να μάθουν ποιοι είναι οι πραξικοπηματίες και ποια

η αντίδραση του Κωνσταντίνου. Ήταν σε δύσκολη θέση και με τα χέρια δεμένα. Ο

ταγματάρχης Αρναούτης ήταν υπό κράτηση και ο πολιτικός του σύμβουλος κ.

Μπίτσιος, ήταν άφαντος. Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν. Ο Ιππόδρομος του Φαλήρου

ήταν γεμάτος, αλλά σταδιακά άδειασε και οι πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν

στην Γιάρο ή την Λέρο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απασχολούσε ξεχωριστά τους

Βρετανούς, ιδιαίτερα μετά την αποφυλάκισή του, «τι θα κάνουμε αν τυχόν έρθει

στην Βρετανία και ζητήσει πολιτικό άσυλο;». Μάλιστα έφθασαν μέχρι του σημείου

να ρωτήσουν τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον αν τον ήθελε, αλλά εκείνος αρνήθηκε

λέγοντας: «Ευχαριστώ, όχι. Έχω ήδη αρκετούς διανοούμενους». Ακολούθησαν

αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον Κωνσταντίνο και με στελέχη της χούντας και

Παπαδόπουλο και όλοι τούς διαβεβαίωσαν ότι σκοπός τους είναι η αποτροπή του

«Κομμουνιστικού Κινδύνου» και πως μετά θα αποσύρονταν, αφού προηγουμένως θα

απέκλειαν τα «επικίνδυνα στοιχεία». Πιο ευθείς αποδείχθηκαν οι Αμερικανοί, που

προειδοποίησαν το καθεστώς, ότι ο δρόμος που έχουν πάρει δεν οδηγεί σε

εξομάλυνση. Λίγο αργότερα και το Φόρεϊν Όφις, ύστερα από αρκετές συναντήσεις

με την ηγεσία και ιδίως με τον υπουργό Εξωτερικών Παναγιώτη Πιπινέλη,

κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «αυτοί έχουν εδραιωθεί και δεν έχουν την

παραμικρή διάθεση να μετακινηθούν». Αλλά η κυβέρνηση του Χάρολντ Ουίλσον

αντιμετώπιζε εσωτερική αντιπολίτευση από τους αριστερούς του Εργατικού

Κόμματος και φίλους της Ελλάδας, όπως τον Μάικλ Φουτ και τον Τόνι Μπεν, καθώς

και από τον κόσμο της τέχνης και κυρίως από τους γνωστούς αριστερούς ηθοποιούς

που ήσαν και φίλοι της Μελίνας Μερκούρη, την οποία λάτρευαν στην Βρετανία. Η

Μελίνα, στις 21 Απριλίου 1968 είχε μιλήσει στην μεγάλη συγκέντρωση στην

Τραφάλγκαρ Σκουέρ και είχε γίνει στην Βρετανία το σύμβολο στην κίνηση για την

αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, οι Βρετανοί δεν

ήθελαν να χάσουν την παραγγελία για τις φρεγάτες και οι βιομηχανίες πίεζαν.

Τελικά, στο δίλημμα για την αναγνώριση ή μη αναγνώριση του καθεστώτος, η

βρετανική κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν αναγκασμένη να κάνει την

αναγνώριση, αφού de facto το νέος καθεστώς είχε τον απόλυτο έλεγχο στην χώρα,

είτε αυτό άρεσε στην βρετανική κυβέρνηση είτε όχι. Μια άλλη ιδέα των Βρετανών

ήταν η άσκηση πιέσεων από τους Αμερικανούς και τους Αγγλοσάξονες (Βρετανούς –

Γερμανούς) με τη βοήθεια της Ιταλίας μέσω του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ

Μπρόζιο, ο οποίος όμως ήταν επιφυλακτικός για τις δυνατότητες επιτυχίας.

Εκείνο, όμως, που τελικά ανέτρεψε μέσα σε μία νύχτα τα σχέδια των Βρετανών,

ήταν η εισβολή των Σοβιετικών και των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας

στην Τσεχοσλοβακία. Από τη στιγμή εκείνη η Ελλάδα των συνταγματαρχών ήταν ένα

χρήσιμο πιόνι στην Συμμαχία, αφού ο Πιπενέλης μιλούσε στους Άγγλους για την

ανάγκη προετοιμασίας του ΝΑΤΟ να παρέμβει σε περίπτωση που η Σοβιετική Ένωση

θα επιχειρούσε κάτι παρόμοιο σε κάποια άλλη χώρα, ιδίως στα Βαλκάνια, όπως

λ.χ. Ρουμανία και κυρίως την Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Όσο για τον Κωνσταντίνο,

το Φόρεϊν Όφις ύστερα από συναντήσεις του πρέσβη τους στην Αθήνα, παρατηρούσε

ότι τελεί «υπό εξαναγκασμόν».

ΛΟΝΔΙΝΟ Ιανουάριος

Μετά το αποτυχημένο αντικίνημα του Κωνσταντίνου, και τη φυγή του στη Ρώμη,

νέες ζυμώσεις άρχισαν με την ελπίδα της επιστροφής του στην Ελλάδα. Χωρίς

αναγγελίες το Φόρεϊν Όφις σε συνεννόηση με το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ

προβληματίζονταν για την επανάληψη διπλωματικών σχέσεων με την Ελλάδα για

πολλούς λόγους.

Το κύριο επιχείρημά τους ήταν ότι όσο ήταν ασαφές κατά πόσο η κυβέρνηση Κόλλια

(δηλαδή η τριανδρία Παπαδόπουλου – Παττακού – Μακαρέζου) ελέγχει τη χώρα, η

αναγνώριση ήταν δυνατόν να αναβληθεί.

Αλλά μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Κωνσταντίνου να τους ανατρέψει, ήταν

πλέον αποδεδειγμένο ότι η κυβέρνηση είχε τον απόλυτο έλεγχο της χώρας.

Μία ελπίδα εύκολης εξόδου από τη δύσκολη αυτή θέση βρισκόταν στην εκπόνηση

ενός σχεδίου για να βρεθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης

και του Κωνσταντίνου για την επάνοδό του, οπότε ο ίδιος θα επέστρεφε όχι με

την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια αλλά θα έφερνε μαζί του τη διπλωματική αναγνώριση

που θα έκανε το καθεστώς «αξιοπρεπές», κάτι σαν μία επισφράγιση της

νομιμότητάς τους, έστω κι αν δεν ήταν νομικά αναγκαία.

Το σενάριο, λοιπόν, είχε ως εξής: Ο Κωνσταντίνος έκανε από τη Ρώμη μία δήλωση

που μεταδόθηκε από την ελληνική υπηρεσία του BBC και η οποία αποτελεί στην

ουσία μεγάλη υποχώρηση έναντι της χούντας και άφηνε να εννοηθεί ότι είναι

πρόθυμος να επιστρέψει εάν η κυβέρνηση αναγγείλει κάτι που απλά να τηρεί τα

προσχήματα για να του δώσει την ευκαιρία να γυρίσει.

Σύμφωνα με το εμπιστευτικό τηλεγράφημα του Βρετανού πρέσβη προς το Φόρεϊν

Όφις, το Υπουργικό Συμβούλιο στην Αθήνα επρόκειτο να συνέλθει την επομένη για

να αναλύσει τα μηνύματα που περιείχε η δήλωσή του. Έτσι κι αλλιώς το θέμα θα

ξεκαθάριζε όταν στο τέλος της εβδομάδας ο πρωθυπουργός θα δεχόταν την επιτροπή

αναθεώρησης του Συντάγματος, με το προσχέδιο του νέου Συντάγματος. Η πεποίθηση

του Βρετανού πρέσβη ήταν πως η τρόικα Παπαδόπουλου – Μακαρέζου – Παττακού,

έχοντας αποβάλει την στρατιωτική στολή, σκοπεύει στην ταχεία δημοσίευση του

Συντάγματος, την οποία θα ακολουθούσε δημοψήφισμα ενωρίτερα απ’ ό,τι είχαν

αρχικά σχεδιάσει. Εάν, λοιπόν, η κυβέρνηση της Αθήνας δεν καταγγείλει τη

δήλωση Κωνσταντίνου, τότε θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως ο δρόμος για την

επιστροφή του στην Ελλάδα είναι ανοιχτός, ίσως και πριν από τα Χριστούγεννα.

Η σειρά των συλλογισμών αυτών δεν ανήκει στον Βρετανό πρέσβη και δεν υπάρχει

κάποια σημείωση στον φάκελο από το Φόρεϊν Όφις που να δείχνει κατά πόσο τη

συμμερίζεται. Το εμπιστευτικό τηλεγράφημα του σερ Ραλφ Μάρεϊ έχει ημερομηνία

21 Δεκεμβρίου 1967. Αλλά, βέβαια, ο κύριος παίκτης στο διπλωματικό αυτό πόκερ

είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά στην επόμενη παράγραφο του τηλεγραφήματος

του σερ Ραλφ αναφέρεται:

«Σε τέτοια περίπτωση το πρόβλημα της αναγνώρισης φυσικά δεν θα ανακύψει και ο

δρόμος θα είναι προφανώς ανοιχτός για να προχωρήσουμε στην ομαλοποίηση των

διπλωματικών μας σχέσεων με τη νέα κυβέρνηση (των Αθηνών). Εάν, όμως, τα

πράγματα πάρουν διαφορετική τροπή και ο βασιλεύς δεν επιστρέψει, τότε θα

πρέπει να εξετάσουμε την προσεχή εβδομάδα ποιες θα είναι οι σχέσεις μας με την

κυβέρνηση. Σχετικά μ’ αυτό το θέμα ο Αμερικανός συνάδελφός μου μου είπε ότι ο

πρέσβης των ΗΠΑ στη Ρώμη έχει εντολή να δείξει σε γενικούς όρους στον βασιλέα

ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει υπόψη της το αίτημά του.

Αισθάνεται μεγάλη συμπάθεια για τη θέση στην οποίαν έχει περιέλθει, αλλά

εξετάζοντας το μέλλον των σχέσεων με την κυβέρνηση των Αθηνών θα οδηγηθεί με

γνώμονα τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών».

Εδώ λοιπόν ίσως βρίσκεται το κλειδί στην αλλαγή κλίματος που άρχισε να

σημειώνεται στη βρετανική στάση απέναντι στην κυβέρνηση της χούντας!

Τελικά άλλα τηλεγραφήματα πολύ αργότερα δείχνουν ότι η κυβέρνηση της Αθήνας

εκράτησε μία περίεργη στάση, στέλνοντας μήνυμα μέσω τρίτου στον Κωνσταντίνο,

ότι δεν είναι ακόμη κατάλληλη η στιγμή για την επιστροφή του, αφήνοντας να

εννοηθεί ότι αργότερα ίσως τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Μάλιστα, σ’ ένα

τηλεγράφημα τρεις μέρες νωρίτερα, πάλι από τη βρετανική πρεσβεία των Αθηνών

προς το Φόρεϊν Όφις, αναφέρεται ότι ίσως ο βασιλεύς μπορεί να έχει θέσει σαν

όρο για την επιστροφή του την αποδοχή ενός Συντάγματος που να μη διαφέρει πολύ

από το προηγούμενο και πως προσανατολίζεται προς τη θέσπιση Αντιβασιλείας,

πράγμα που θα άφηνε τον δρόμο ανοιχτό για την επιστροφή του, αν το επιθυμούσε,

μετά το δημοψήφισμα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ τηλεγράφημα του Φόρεϊν Όφις αναφέρει πηγές του αμερικανικού Στέιτ

Ντιπάρτμεντ, που καθώς φαίνεται είχε καλύτερες διασυνδέσεις στην ερημωμένη

Αθήνα, όπου οι πολιτικοί παράγοντες ήταν όλοι «μαντρωμένοι». Το πραξικόπημα,

αναφέρει το τηλεγράφημα του Βρετανού πρέσβη στην Ουάσιγκτον, έγινε χωρίς γνώση

ή έγκριση του βασιλιά ή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, αλλά και οι δύο αναγκάστηκαν να

συμπορευτούν με τους πραξικοπηματίες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνιστά ανεπίσημες

διαβουλεύσεις μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ, για να αποφασιστεί μια κοινή πολιτική

απέναντι στο νέο καθεστώς των Αθηνών. Η πρώτη ματιά στο παρασκήνιο της

ορκωμοσίας της πρώτης κυβέρνησης της χούντας βγήκε από τη συνάντηση που είχε ο

Κωνσταντίνος με τον Αμερικανό πρέσβη το βράδυ της 21ης Απριλίου. Στο απόρρητο

τηλεγράφημα περιγράφονται οι κινήσεις του Κωνσταντίνου την ημέρα του πραξικοπήματος:

«Ο βασιλιάς προειδοποιήθηκε από τον Αρναούτη τηλεφωνικά λίγο προτού τον

συλλάβουν. Λίγο μετά το τηλεφώνημα δύο πραξικοπηματίες συνταγματάρχες

παρουσιάσθηκαν στ’ ανάκτορα του Τατοΐου και απαίτησαν την υπογραφή του

Κωνσταντίνου στο Βασιλικό Διάταγμα το οποίο είχε ήδη μεταδοθεί από τον

ραδιοσταθμό της ΥΕΝΕΔ, και το οποίο ανέστελλε επ’ αόριστον 11 άρθρα του

Συντάγματος. Ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε, αλλά οι πιέσεις συνεχίστηκαν και στο

τέλος οι συνταγματάρχες ισχυρίσθηκαν ότι το κίνημα είναι υπό την ηγεσία του

στρατηγού Σπαντιδάκη, άρα είναι σοβαρό και απόλυτα αξιοπρεπές. Τότε ο

Κωνσταντίνος απαιτεί να δει τον Σπαντιδάκη. Όταν του τον παρουσίασαν, ο

Κωνσταντίνος τον «έψαλλε» άγρια, αλλά ο στρατηγός του είπε ότι οι

συνταγματάρχες τον είχαν φέρει ενώπιον τετελεσμένου γεγονότος και τότε

σκέφθηκε να «ακολουθήσει την κατεύθυνση της θύελλας». Ο Κωνσταντίνος,

προσθέτει το τηλεγράφημα, δεν επείσθη. Αργότερα επισκέφθηκε το Πεντάγωνο, όπου

επικρατούσε απόλυτο χάος: Λοχαγοί, υπολοχαγοί και ταγματάρχες, οπλισμένοι με

οπλοπολυβόλα είχαν ακινητοποιήσει στρατηγούς και τους έδιναν διαταγές, όπως

είπε στον Αμερικανό συνάδελφό μου ο Κωνσταντίνος, παρ’ όλο ότι δεν ήταν

καθόλου σίγουρος ότι δεν θα τον σκότωναν μπήκε μέσα και τους έκανε τη ζωή

δύσκολη. Εζήτησε την απελευθέρωση του Αρναούτη και σε λίγο του τον έφεραν. Σε

λίγο επέτυχε και την απελευθέρωση του Μπίτσιου ­ του πολιτικού του συμβούλου.

Αλλά οι συνταγματάρχες, αφού ικανοποίησαν τα αιτήματά του αυτά επέμεναν τώρα

να τεθεί επικεφαλής της νέας κυβέρνησης και μάλιστα η πίεση συνεχίστηκε και με

επίδειξη ισχύος από μέρους τους. Τελικά υποχώρησε και η ορκωμοσία της

κυβέρνησης έγινε στα ανάκτορα Αθηνών που ήσαν περικυκλωμένα από άρματα μάχης.

Η μοναδική παραχώρηση των κολονέλων ήταν να τεθεί επικεφαλής της κυβέρνησης μη

στρατιωτικός. Ακολούθησε η ορκωμοσία της κυβέρνησης Κόλλια και τότε, απόλυτα

εξουθενωμένο, τον έστειλαν με ισχυρή φρουρά από αξιωματικούς πίσω στο Τατόι».

Αυτή ήταν η περιγραφή του Αμερικανού πρέσβη, όπως την αφηγήθηκε στον Βρετανό

συνάδελφό του…

«ΟΜΑΛΟΤΗΤΑ»…

Από την επομένη κιόλας, μετά τη λήξη της απαγόρευσης κυκλοφορίας, η κίνηση

άρχισε δειλά δειλά να ξανάρχεται στους δρόμους. Μερικά τηλέφωνα άρχισαν να

λειτουργούν, ο κόσμος βγήκε έξω να ψωνίσει. Οι σποραδικοί πυροβολισμοί της

προηγούμενης νύχτας (για να κρατήσουν τον κόσμο μέσα στα σπίτια του) είχαν

σταματήσει. Παρ’ όλο ότι άρματα μάχης ήσαν ακόμη έξω από υπουργεία, τον ΟΤΕ

και άλλα δημόσια κτίρια, η ζωή ξαναγύρναγε στον κανονικό της ρυθμό πολύ

γρήγορα. Καταστήματα, εργοστάσια και τράπεζες άνοιξαν και πάλι. Επέτρεψαν την

ανάληψη χρημάτων από τις τράπεζες για πληρωμές μισθών και άλλων υποχρεώσεων.

Αλλά η απογείωση αεροσκαφών ήταν ακόμη απαγορευμένη.

Στο μεταξύ, ο νέος πρωθυπουργός Κόλλιας, γνωστός σαν εισαγγελέας Αρείου Πάγου,

δεξιός και εχθρικά διακείμενος προς την Ένωση Κέντρου και τους Παπανδρέου,

άρχισε να διακηρύσσει το πιστεύω της «Εθνικής» κυβέρνησης, το οποίο περιείχε

και κάποια νασερικά ή εθνικοσοσιαλιστικά στοιχεία, για «δίκαιη ανακατανομή του

εθνικού εισοδήματος και κοινωνική δικαιοσύνη». Όλα τα υπόλοιπα απ’ το λόγο του

Κόλλια ήταν γνωστά κλισέ της Δεξιάς, αλλά αυτά τα δύο ξεχώριζαν. Αργότερα

κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι αυτές ήταν ιδέες του «Γιώργη του Νάσερ», που δεν

ήταν άλλος από τον συνταγματάρχη Πυροβολικού Γ. Παπαδόπουλο που είχε

ανακαλύψει «σαμποτάζ» των «κομμουνιστών» πριν από λίγα χρόνια στον Έβρο. Και

πού ήταν τώρα ο συνταγματάρχης;

Υπουργός Προεδρίας, με τον φίλο του και ομόβαθμό του Νίκο Μακαρέζο υπουργό

Συντονισμού και τον αφελή ταξίαρχο Στέλιο Παττακό διοικητή του ΚΕΤ (Κέντρο

Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων) στο υπουργείο Εσωτερικών. Αυτή ήταν λοιπόν η

αρχική τριανδρία, ο πυρήνας της χούντας. Ούτε ο Κόλλιας, ούτε ο αντιπρόεδρος

της κυβέρνησης Γρηγόρης Σπαντιδάκης είχαν πραγματική εξουσία στα χέρια τους. Η

ζωή επανήλθε σε κάποιο ρυθμό έστω και χωρίς τα 11 άρθρα του Συντάγματος, χωρίς

ανθρώπινα ή πολιτικά δικαιώματα, χωρίς το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, χωρίς την

ελευθερία του Τύπου, με την ίδρυση Κέντρου Λογοκρισίας, υπό τις διαταγές

μεταξικού λογοκριτή, χωρίς το απαραβίαστο της κατοικίας.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ 21 Απριλίου 1967

Ύστερα από επαφή του με τον βασιλέα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι τώρα βέβαιο

ότι είναι στενοχωρημένος με την κατάσταση και ότι στην πραγματικότητα

βρίσκεται υπό εξαναγκασμόν.

Τηλεφωνική επικοινωνία 21 Απριλίου

Από Αθήνα προς Φόρεϊν Όφις

Η Αθήνα είναι εντελώς σιωπηλή. Ολόκληρη η εσωτερική επικοινωνία έχει

παραλύσει. Υπογραφή σερ Ραλφ Μάρεϊ, πρέσβης.

Από Αθήνα προς Φόρεϊν Όφις

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ: 21 Απριλίου 1967

Ο σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ) μετέδωσε διάταγμα, που υποτίθεται

(επαναλαμβάνω υποτίθεται) ότι έχει υπογραφεί από τον βασιλέα, τον πρωθυπουργό

(Κόλλια) και μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο αναστέλλει 11 άρθρα του

Συντάγματος, λόγω του κινδύνου για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, από τους

«εσωτερικούς της εχθρούς».

Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας δεν λειτουργεί και όλες οι αναγγελίες γίνονται

από τον σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ακολούθησε εκτενέστερη έκθεση που επανελάμβανε τα προηγούμενα επείγοντα

σήματα, αλλά έδινε και μια πληρέστερη εικόνα:

ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΣ ΦΟΡΕΪΝ ΟΦΙΣ. 21 Απριλίου 1967

Με στρατιωτικό πραξικόπημα κατελήφθη η εξουσία, σήμερα, στην Ελλάδα, στη 1.00

μετά τα μεσάνυχτα. Ισχυρές μονάδες στρατού, με άρματα μάχης και θωρακισμένα

οχήματα μεταφοράς προσωπικού, περικύκλωσαν τα ανάκτορα Αθηνών, τα υπουργεία,

τον ΟΤΕ και άλλα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας.

Ο πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος συνελήφθη από στρατιωτικό άγημα υπό

τις διαταγές λοχαγού και βίαια σύρθηκε σ’ ένα αυτοκίνητο.

Του είπαν ότι συλλαμβάνεται «για την προσωπική του προστασία», όπως αφηγήθηκε

η σύζυγός του. Άλλες προσωπικότητες και υπουργοί καίριων υπουργείων έχουν

συλληφθεί, τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά.

Οι δρόμοι της Αθήνας είναι μπλοκαρισμένοι, το αεροδρόμιο Αθηνών έχει

καταληφθεί από τον Στρατό και οι πτήσεις έχουν ανασταλεί.

Ο ραδιοσταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων μετέδωσε ότι η κυκλοφορία των πολιτών έχει

απαγορευτεί και ότι η λειτουργία των σχολείων και του Πανεπιστημίου έχουν

ανασταλεί. Το Χρηματιστήριο είναι κλειστό και απαγορεύεται στους πολίτες να

αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες.

Επίσης, ο ραδιοσταθμός προειδοποίησε ότι απαγορεύεται αυστηρά η συσσώρευση

τροφίμων. Αλλά ο ραδιοσταθμός δεν αποκάλυψε την ταυτότητα του αρχηγού του πραξικοπήματος.