Υποκουλτούρα και ναρκωτικά λοιπόν παρατάσσονται δίπλα στο λαμπερό όνειρο της ματαιοδοξίας. Αιχμηρό πνεύμα, πικρό χιούμορ, λούμπεν ποιητικότητα και τραχύτητα, ένα βίαιο δαρβινικό σύμπαν που, κατά μία εκδοχή, μάλλον τη Θάτσερ δικαιώνει. Σε κάθε περίπτωση ένα έξοχο βιβλίο όπου – δεν μπορώ να μην το μαρτυρήσω – στο τέλος επέρχεται η πρόσκαιρη έστω λύτρωση. Μια περιπέτεια ήταν βρε αδελφέ και πέρασε όπως κι όλες οι άλλες – τουλάχιστον για τους συγκεκριμένους ήρωες. Εξοχη σημειωτέον η μετάφραση του Θάνου Καραγιαννόπουλου, σε ένα κείμενο με υπερβολικά πολλές δυσκολίες λόγω τόσο της ειδικής ορολογίας όσο και ποικίλων γλωσσικών αποκλίσεων και ιδιομορφιών των κοινωνικών υποομάδων.

Τελευταία Νέα