Εκδίδει νέο βιβλίο. Γράφει, σκηνοθετεί και παίζει σε νέο έργο. Εμπνέει μια ομάδα να σκηνοθετήσει πάνω σε διηγήματά της. Παίζει στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (από 22 Απριλίου). Και τα βράδια παίζει ρεμπέτικα με τους Ραστ Χιτζάζ σε μικρούς χώρους. Η Λένα Κιτσοπούλου είναι μία από τις πιο δραστήριες περσόνες της εποχής μας. Και συχνά προκαλεί, έχοντας λόγο βέβαια. Πάρτε ανάσα – ας πούμε – και διαβάστε το τίτλο της νέας παράστασης που έχει πρεμιέρα αύριο: «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις».

Στο Θέατρο Τέχνης, η ανεξίθρησκη και αιρετική καλλιτέχνις γράφει και σκηνοθετεί ένα έργο για τη ματαιότητα, όπως λέει η ίδια, ή για μια ημέρα σε ένα αστικό διαμέρισμα. «Είναι μια κανονική μέρα. Από αυτές που δύο φίλοι απλώς κάθονται στο σπίτι και επιδίδονται σε κουτσομπολιό, κουβεντιάζουν την επικαιρότητα, μια μπουρδολογία που όμως τους αφορά εκείνη την ώρα. Είναι αυτό που μπορεί να μην έχει μεγάλη σημασία αλλά σε νοιάζει εκείνη την ώρα, αυτό που θέλουμε να γεμίσουμε το κενό αλλά από κάτω κάτι βράζει» μας λέει η Λένα Κιτσοπούλου, η οποία παίζει στη νέα παράσταση.

Η «ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ». Τι είναι όμως αυτό το καθημερινό κουβεντολόι στον καναπέ; Πολυτέλεια ή αναγκαιότητα; «Δεν θα αντεχόταν να είσαι μονίμως εστιασμένος στα λεγόμενα σοβαρά ζητήματα. Είναι αναγκαία μια επιφανειακούρα, απλώς το επιλέγω εμμονικά. Μέσα από την εμμονική δομή του κειμένου καταντάει άρρωστο. Ηθελα να τονίσω τη μαύρη τρύπα» συμπληρώνει η σκηνοθέτις, η οποία παρομοιάζει το έργο με «χορογραφία λόγου». «Σαν να κοιτάμε μια παρέα σε ένα σπίτι μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Δεν έχουμε κανένα εξωτερικό εφέ. Μόνο κλισέ κουβέντες (για τους πολιτικούς: «φάγανε, φάγανε»), μια ημιμάθεια ανυπόφορη. Μέχρι το τέλος δεν μας νοιάζει τι είναι αυτοί οι φίλοι στον καναπέ. Δεν υπάρχει στόρι. Μπορεί να είναι και άφυλοι. Με ανοιγμένα τα λάπτοπ απλώς μιλάνε. Οπως εμείς όταν πάμε στο σπίτι ενός φίλου. Ανοίγουμε τα λάπτοπ, πίνουμε καφέδες, καπνίζουμε. Ακόμη και η όποια μουσική του έργου θα είναι σαν να ακούγεται από YouTube ή από κινητό» σημειώνει.

Η Λένα Κιτσοπούλου, συχνά προκλητική στη φόρμα ή στη θεματολογία της και με ένα έρμα ευαισθησίας αδιόρατο στην πρώτη ανάγνωση, δεν κάνει βέβαια μόνο αυτό που μόλις διαβάσατε. Προσεχώς κυκλοφορεί το νέο της βιβλίο με διηγήματα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με τίτλο «Το μάτι του ψαριού». Είναι η τρίτη συλλογή της. Μάλιστα η δεύτερη με τίτλο «Μεγάλοι δρόμοι» ενέπνευσε την ομάδα TdS (Terre de semis) να σκηνοθετήσει πάνω στο ομώνυμο διήγημα της συλλογής, καθώς και ένα ακόμη από το πρώτο βιβλίο της Λένας «Νυχτερίδες». Μάλιστα η παράσταση της νέας ομάδας – εδώ σκηνοθετεί η Ειρήνη Φαναριώτη – παίρνει παράταση έως τις 5 Απριλίου. «Δεν έχω προλάβει να το δω, θέλω πολύ» μου λέει η Κιτσοπούλου. Λογικό.

INFO

– «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα…», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου 14, τηλ. 210-3222.464), από 13 Φεβρουαρίου έως 5 Απριλίου

– «Μεγάλοι Δρόμοι», Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ. 210-9212.900) της ομάδας TdS (Terre de Semis). Παράταση από τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 5 Απριλίου.

Τελευταία Νέα