Στο Παρίσι των σέβεντις

«Μετά τον Μάη (Apres Mai)»: Παρίσι, αρχές της δεκαετίας του ’70. «Μετά τον Μάη» του ’68. Συμμετοχή σε επαναστατικές πράξεις, αφοσίωση σε ριζοσπαστικές πολιτικές δεσμεύσεις, ερωτικά μπλεξίματα και ηθικές συγκρούσεις – όλα δείχνουν να οδηγούν στο κενό. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τα κινηματογραφεί άλλοτε με ύφος που σου κόβει την ανάσα, άλλοτε όμως κατεβάζει τις εντάσεις χάριν κομψών καδραρισμάτων.

Βαθμοί: 7

Τελευταίος Σόντερμπεργκ

«Παρενέργειες (Side effects)»: Παρενέργειες φαρμακευτικές, αλλά και διαπροσωπικές πραγματεύεται το νέο –και, κατά τον ίδιο, οριστικά τελευταίο –πόνημα του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Ψυχολόγος (Τζουντ Λο) παγιδεύεται στα δίχτυα μιας συνωμοσίας όταν συνταγογραφεί ένα πειραματικό φάρμακο σε μια… κουνημένη ασθενή του (Ρούνεϊ Μάρα). Αποστασιοποιημένη γραφή, υπνωτική μουσική υπόκρουση και ένα ξύπνιο σεναριακό «αναποδογύρισμα» υποκαθιστούν τις ισορροπίες του. Κλονίζουν οι σεναριακές απιθανότητες.

Βαθμοί: 6

Το κουκί και το ρεβύθι

«Οζ: μέγας και παντοδύναμος (Oz: The great and powerful)»: Ή αλλιώς «μύθι μύθι παραμύθι το κουκί και το ρεβίθι»! Γιατί ο φανταστικός κόσμος που ζωγραφίζει (έστω ψηφιακά) ο Σαμ Ρέιμι προέρχεται κατευθείαν από αυτό το σύμπαν που ταυτόχρονα τηρεί όλες τις «παραμυθένιες» προϋποθέσεις, δηλαδή τον μεσσιανικό ταλλά και τον βαθύτερα αλληγορικό χαρακτήρα του. Η ιστορία του απατεωνίσκου Οζ που βρίσκεται θεαματικά στην ομώνυμη, μυθική χώρα τον φέρνει αντιμέτωπο όχι μόνο με μια κακιά μάγισσα αλλά και με την αδελφή της, που ο ίδιος πλήγωσε. Οι κακές μάγισσες δηλαδή προκύπτουν από την ανευθυνότητα των ανδρών. Μη σας αποπροσανατολίσω όμως, το φιλμ προσφέρεται κυρίως για παιδιά, τα οποία και θα το καταβροχθίσουν!

Βαθμοί: 6
«Καυτή» Νικόλ Κίντμαν

«The paperboy»: Στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του ’60, «καυτή» κυρά αλληλογραφεί με καταδικασμένο δολοφόνο. Από δίπλα βοηθούν οι Ζακ Εφρον και Μάθιου ΜακΚόναχι, αυτό που προκύπτει όμως διαθέτει κυρίως μια trash γοητεία. Πού αλλού θα μπορούσε άλλωστε να ριζώσει η ηδονοβλεπτική απόλαυση της Κίντμαν να εκτελεί μια… παντομίμα πεολειχίας; Ο σκηνοθέτης Λι Ντάνιελς «πέφτει μέσα» στο αισθητικό κομμάτι και ενίοτε σε σοκάρει με βίαιες εκρήξεις, οι σημάνσεις του όμως πετούν από το παράθυρο και το μόνο που σου μένει είναι η Κίντμαν να κατουράει τον Ζακ Εφρον (δεν σας κάνω πλάκα).

Βαθμοί: 4
Οι τέσσερις ελληνικές
Τέλος, έχουμε και τέσσερις ελληνικές ταινίες στις αίθουσες, εκ των οποίων οι τρεις (!) είναι ντοκιμαντέρ. Το πρώτο, με τίτλο «Κατερίνα Γώγου: για την αποκατάσταση του μαύρου» ανατρέχει σε συνεντεύξεις δικών της ανθρώπων, ανασυνθέτοντας ένα πορτρέτο που, να το πούμε, δεν πηγαίνει και ιδιαίτερα βαθιά.

Βαθµοί: 5

Το δεύτερο ονομάζεται «Black Box» και αφορά τις πρόβες της πειραματικής σκηνής της Κρατικής Σχολής Χορού. Το κινηματογραφικό ενδιαφέρον είναι μικρό. Αν όμως τρέφετε εκτίμηση για τον χορό, ως μέσο προσωπικής έκφρασης, η ταινία είναι για σας.

Βαθµοί: 4

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η τρίτη περίπτωση, το «Spitfire: Back to zero» ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για μια θρυλική metal

ελληνική μπάντα των 80s που θα μπορούσε να είχε πιάσει «την καλή» αλλά στάθηκε άτυχη.

Βαθµοί: 5

Οσο για το «Μια νύχτα στην Αθήνα» ελάχιστα είναι που σώζονται απ’ τη συγκέντρωση δήθεν «εξωφρενικών» καταστάσεων, κακών ερμηνειών και ακόμη πιο κακών

διαλόγων.

Βαθµοί: 3

Τελευταία Νέα