Στην πρώιμη αυτή μελέτη του (δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1969), ο κορυφαίος διανοούμενος στο πεδίο των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών, Ερβινγκ Γκόφμαν, επικεντρώνεται στην έννοια της δημόσιας τάξης: στους θεμελιακούς κανόνες και στη συσχετιζόμενη ρύθμιση της συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει το ανακάτεμα των ανθρώπων σε δημόσιους χώρους και κοινωνικές περιστάσεις. Ο καναδός κοινωνιολόγος δεν επικεντρώνεται στην έννοια της (ψυχικής) ασθένειας αλλά στην έννοια της «οργανωτικής ρήξης» της δημόσιας ή ιδιωτικής τάξης, που επιφέρει η καταπάτηση των κανόνων που ορίζουν τι θεωρείται «φυσιολογικό» και τι όχι, από την εμφάνιση έως τη συμπεριφορά. Ο Γκόφμαν αναγνωρίζει τον ψυχικά ασθενή ως κάποιον που βγήκε από τη «θέση» του. Επειδή όμως, όπως εξηγεί, οι όροι διάγνωσης είναι περισσότερο κοινωνικοί παρά ιατρικοί, η μελέτη του δεν περιορίζεται στον ψυχικά ασθενή αλλά αγκαλιάζει τον κάθε άνθρωπο που αρνείται ή αδυνατεί να παραμείνει στην (ορισμένη) θέση του, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Οπως σημειώνει στην εισαγωγή της και η Δήμητρα Μακρυνιώτη, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ψυχικά πάσχων «συμπυκνώνει την έννοια του «Αλλου», του ξένου, της κάθε μειονότητας, καθενός που καταπατά τις κοινωνικές συμβάσεις περί φυσιολογικής ύπαρξης». Αυτό το γεγονός καθιστά επιτακτικό τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της «κανονικότητας» καθώς και αυτού που της ξεφεύγει: ήτοι της ετερότητας.

Τελευταία Νέα