Νέοι και ορμητικοί, με απύθμενη δημιουργικότητα. Είναι τα χαρακτηριστικά της «σφραγίδας γνησιότητας» κάθε σχεδιαστή που ζει και κάνει μόδα στο Λονδίνο. Και αυτές οι ιδιότητες είναι το δικαιολογητικό τους για να εξαιρούνται από τον κανόνα της σύνδεσης των ρούχων με την πραγματικότητα. Εκεί λοιπόν, στο Λονδίνο συνέβη ό,τι γίνεται πάντα στις εβδομάδες μόδας. Δηλαδή, μια έκθεση ιδεών με λίγα –και πολύ καλά –κομμάτια, που προκαλούν τον πόθο να τα αποκτήσεις. Οι άγγλοι σχεδιαστές είναι καλοί στο να παραμένουν νέοι και ατίθασοι. Να συνδυάζουν διαφορετικά υλικά και σχέδια με πολλά χρώματα σε μια παρανοϊκή μείξη. Είναι κατά κάποιο τρόπο το χάρισμα και η κατάρα τους. Να φτιάχνουν διαφορετικά στυλ με χαρακτηριστική ένταση και ενέργεια, που όμως γίνονται γρήγορα κουραστικά. Ωστόσο σε εποχές όπως οι τωρινές, όταν η μόδα και το ντιζάιν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό των γυναικών (που αμείβονται πιο χαμηλά από τους άνδρες), οι πειραματισμοί και οι εκκεντρικότητες του Λονδίνου δεν βρίσκουν υποστήριξη. Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθειά τους να δίνουν ώθηση σε μια νέα σιλουέτα και να αλλάζουν τα πρότυπα της αισθητικής βρίσκει αναγνώριση. Ανάμεσα σε αυτή τη μικρή ομάδα θαυματοποιών ξεχώρισαν οι συλλογές εκείνων που τολμούν να πρωτοτυπούν και να απέχουν από την ασφάλεια του μινιμαλιστικού τρόπου ντυσίματος.

Από την αγάπη…

Ο Σκωτσέζος Κρίστοφερ Κέιν είναι από τους λίγους που μπορούν να κόψουν ένα παλτό και να το ράψουν με ακρίβεια και να προσθέσουν αξία με ιδιαίτερες χειροποίητες τεχνικές. Σε αυτή την παράδοση πρόσθεσε την ιδέα της «ερωτικής δαντέλας» και την παρουσίασε στα βραδινά κομμάτια του από μπλε και κόκκινο βελούδο. Αρχικά ο Κέιν σχεδίασε σε σιφόν μουσελίνα στην απόχρωση του δέρματος γυμνές φιγούρες. Μετά τις έραψε πάνω στο βελούδο φροντίζοντας τα σώματα να αγκαλιάζονται και οι εναγκαλισμοί να γίνονται μέρος από το σώμα του μοντέλου που κινείται.

Ο Τούρκος Ερντέμ Μοράλιογλου είναι επίσης ξεχωριστή περίπτωση σχεδιαστή, ο οποίος συνδυάζει την αίσθηση των χρωματικών συνδυασμών με τα ιδιαίτερα σχέδια στα κεντήματα για να ντύσει μια γυναίκα με μοντέρνο θηλυκό τρόπο. Στη χειμερινή του συλλογή Erdem έδειξε πόσο επηρεάστηκε από την έκθεση σύγχρονης τέχνης Frieze και από την εγκατάσταση The Collector (Ο Συλλέκτης), όπου παρουσιαζόταν ο συρφετός βιβλίων, αντικειμένων και επίπλων μέσα σε ένα παριζιάνικο διαμέρισμα της δεκαετίας του ’60. Εκτός από το να αναπαραστήσει το σκηνικό για το σόου του, ο Μοράλιογλου εμπνεύστηκε και τη γυναίκα που θα αξιοποιούσε στο ντύσιμό της αυτό το περιβάλλον για να συνδιαλέγεται με αυτό.

Η Μαίρη Κατράντζου με κάθε συλλογή της αποδεικνύει το χαρισματικό της ταλέντο να διαφέρει. Με τη νέα της προσέγγιση που ονόμασε Horror Vacui (Φόβος Κενού) ασχολήθηκε με τη βικτωριανή αισθητική που γέμιζε τις επιφάνειες με μεγάλα μοτίβα. Τα σχέδια εσωτερικής διακόσμησης των καλλιτεχνών Γουίλιαμ Μόρις, Εντουαρντ Μπερν-Τζόουνς, Τσαρλς Φόκνερ εκείνης της εποχής ήταν η αφετηρία της ελληνίδας σχεδιάστριας για να τα συναρμολογήσει με τα τεχνολογικά στοιχεία της σύγχρονης πραγματικότητας. Δηλαδή, λαχούρι μπροκάρ μαζί με αφρό πολυουρεθάνης.

…στη θυσία

Σε μια σκοτεινή αίθουσα του Μουσείου Βικτωρίας και Αλβέρτου ο ιδιοσυγκρασιακός Γκάρετ Πιου έδειξε τη μαύρη γκοθ συλλογή του με φόντο ένα κόκκινο βίντεο της συνεργάτιδάς του Ρουθ Χόγκμπεν, συμπληρώνοντας την πρώτη του δεκαετία στη μόδα. Στην οθόνη μια γυναίκα με μακριά ξανθά μαλλιά έπαιζε στα δάχτυλά της ένα μεγάλο ψαλίδι με το οποίο έκοβε τα μαλλιά της και στη συνέχεια έβαψε με κόκκινο χρώμα το πρόσωπό της σχηματίζοντας έναν σταυρό. Τα μοντέλα που εμφανίστηκαν διατήρησαν το ίδιο κόκκινο μακιγιάζ στα πρόσωπά τους και ήταν ντυμένα στα μαύρα. Με μακριά καπιτονέ παρκά, ψηλά κολάρα, δερμάτινες κάπες και φορέματα μακριά φτιαγμένα από άπειρα μαύρα πλαστικά καλαμάκια. Πρόθεση του Γκάρετ Πιου ήταν να στείλει ένα μήνυμα δύναμης στις γυναίκες.

Τελευταία Νέα