Αναζήτηση
Η Ιστορία μας. Ενας πολύγραφος που παράγει αντίγραφα των τραγωδιών μας. Μια συνεχής άρνηση του βλέμματος να πέσει στα σημάδια τους.
Ενας διαρκής πόλεμος με τη λήθη. Η αγωνία να ξεχαστεί γρήγορα ο πόνος. Να περάσει. Μην αφήσει λεκέ στη μνήμη, στην υστεροφημία. Η επικοινωνιακή διαχείριση της επανάληψης μιας τραγωδίας από τους βασιβουζούκους της πολιτικής εξουσίας.
Δεν μας αρέσει να θυμόμαστε τα άσχημα. Μόνο τα καλά. Οι τραγωδίες μας είναι από τη μοίρα γραμμένες, ασύμμετρες και επομένως αναπόφευκτες, μη αντιμετωπίσιμες και ορφανές από ενόχους.
Μόνο στις χαρές, στις επιτυχίες έχουμε συμβολή. Μόνο σ’ αυτές διεκδικούμε μερίδια. Μεγάλα, για να είναι αντίστοιχο και το κέρδος.
Η ευθύνη, η υποχρέωση εκπλήρωσης των καθηκόντων. Αυτή η έννοια, η τόσο σπάνια στα σαλόνια της εξουσίας. Ευθύνη των λόγων, ευθύνη των πράξεων. Ευθύνη των υποσχέσεων, των αληθειών και του ψέματος.
Ενας πολιτικός βαυκαλισμός που ενώνει τραγικά γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας μας με μια αόρατη κλωστή.
Πόσο ανατριχιαστικά μοιάζουν το «Οίκαδε» των εκλογών του 1920 και το σκίσιμο του Μνημονίου με ένα άρθρο και έναν νόμο έναν αιώνα μετά. Ο διχασμός του λαού, η εμφυλιακή μισαλλοδοξία, οι τραγωδίες που ακολούθησαν, η Κόκκινη Μηλιά και οι Βρυξέλλες, ο Κεμάλ και ο Σόιμπλε, οι χιλιάδες μετανάστες, σαν να βγήκαν από τον ίδιο πολύγραφο.
Σελίδες του ίδιου βιβλίου οι άφατες συμφορές του τόπου μας και τα ψυχοχάρτια. Οπως αυτά στη Ζαχάρω, στη Μάνδρα, στο Μάτι. Ανθρώπινες τραγωδίες. Η επανάληψη με το κενό μνήμης ανάμεσά της. Το προπαγανδιστικό κατασκευασμένο κενό. Η αιώνια καταδίκη ενός λαού στο σισύφειο μαρτύριο από πολιτικά απολιθώματα.
Προσδοκίες που παρασύρθηκαν από ορμητικούς χειμάρρους, που κάηκαν από άμετρες πυρκαγιές, που προδόθηκαν από πλαστά ηθικά πλεονεκτήματα. Φαντάγματα πολιτικής αμετροέπειας λερώνουν τα δάκρυα για τους νεκρούς. Οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους. Επιτέλους, σιωπή, ως ένδειξη ολίγιστου σεβασμού στα θύματα και τον αβάσταχτο πόνο των συγγενών τους.
