Στο TikTok υπάρχει ένας λογαριασμός που κάνει ζωντανή μετάδοση από την Πλατεία Συντάγματος. Ο νεαρός που τον χειρίζεται βρίσκεται κοντά στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι και ζητεί από το κοινό να στέλνει καρδούλες. Κατά τον ίδιο, μεταφράζονται σε αγκαλιές. Ανά διαστήματα δείχνει την οθόνη στον Ρούτσι ώστε να παίρνει θάρρος. Και μερικές φορές ο τραγικός πατέρας ανταποδίδει με θερμούς χαιρετισμούς. Ταυτόχρονα, ο ιδιοκτήτης του λογαριασμού, μας θυμίζει ότι πρέπει να τον ακολουθήσουμε ώστε να έχουμε άμεση ενημέρωση. Συμπαραστέκεται στον αγώνα του απεργού πείνας, αλλά ας κερδίσει και κανέναν follower, δεν είναι κακό. Από το Σύνταγμα περνάνε διάφοροι άνθρωποι εις ένδειξη συμπαράστασης. Οι περισσότεροι δεν έχουν σαφή εικόνα για τον σκοπό και τα αιτήματα του Ρούτσι. Πέρασα και εγώ. Μία κυρία μου είπε ότι ο Μητσοτάκης δεν δίνει εντολή για την εκταφή ώστε να μην αποκαλυφθεί η παράνομη ουσία που κατέκαψε τα παιδιά. Της θύμισα ότι το σώμα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας δεν έφερε σημάδια καύσης, συνεπώς είναι δύσκολο να μετέφερε παράνομο φορτίο. Δεν καταλάβαινε τι της έλεγα. Και δεν έχει την παραμικρή σημασία. Η λογική δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με το συναίσθημα και την οργή. Και, κυρίως, με την έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και εκείνους που τους εκπροσωπούν. Συχνά λέμε ότι οι άνθρωποι εύκολα παρασύρονται από θεωρίες συνωμοσίας, κοινά ψεύδη και μεθοδεύσεις πονηρών που αποκομίζουν πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Πολύ σωστό. Ομως σπάνια κοιτάζουμε προς την άλλη πλευρά για να αναζητήσουμε τους λόγους που κάνουν τους ανθρώπους τόσο εύπιστους και συνάμα θυμωμένους. Από τις υποκλοπές μέχρι τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, υπάρχει μία σειρά γεγονότων και αυθαιρεσίας που επιτρέπουν στον απλό πολίτη να αισθάνεται θύμα εξαπάτησης. Μπορεί να μην αντιλαμβάνεται λεπτές αποχρώσεις και νομικές πτυχές, αλλά πιάνει την αίσθηση της πλάνης, καταλαβαίνει ότι κάποιος, κάπου, τον κοροϊδεύει. Ετσι συντάσσεται με οτιδήποτε θεωρεί ότι βρίσκεται απέναντι από ένα σύστημα εξουσίας που δουλεύει για τους ισχυρούς. Και νιώθει ότι ο απεργός πείνας, κατά κάποιον τρόπο, τον αντιπροσωπεύει.
Το Βιετνάμ της ΕΛ.ΑΣ.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε ότι αστυνομικοί θα μπουν στους καταυλισμούς των Ρομά. Δεν εξήγησε και πώς θα βγουν. Μικρή λεπτομέρεια. Αν υλοποιηθεί η απόφαση, ανοίγεται μπροστά μας μία σπουδαία ευκαιρία για την ελληνική μυθοπλασία. Η Αστυνομία στους καταυλισμούς των Ρομά θα δημιουργήσει μύθο αντίστοιχο της αμερικανικής περιπέτειας στο Βιετνάμ. Στο αρχηγείο θα φαντάζονται την ελληνική εκδοχή του «Αποκάλυψη τώρα». Αλλωστε υπάρχουν στερεότυπα για να κουμπώσουν στο σενάριο. Παράδειγμα: Ο νεαρός ανθυπαστυνόμος βγαίνει, με την ομάδα του, για περιπολία στον Ασπρόπυργο. Τι θα συναντήσει στο διάβα του; Οι Ρομά είναι καλά κρυμμένοι. Ξεπηδούν από παντού. Ενας εικοσάχρονος με τα πέντε εγγόνια του κρατούν πέτρες. Και ο ανθυπαστυνόμος ανακαλύπτει τους κρυμμένους θησαυρούς. Μετρητά. Εναν κουβά με χρυσά δόντια. Το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής μπάσκετ. Στο τέλος βλέπουμε τον ήρωα μόνο, μαζί με το τραύμα του. Σε έναν Γρηγόρη ή στο Everest κατεβάζει σκέτους φρέντο και λέει την ιστορία του σε αγνώστους.
Η ψήφος του καταναλωτή
Ο λόγος που η Disney επανέφερε την εκπομπή του Τζίμι Κίμελ στο κανάλι της είναι αυστηρά οικονομικός. Οταν ανακοινώθηκε η διακοπή της εκπομπής, εκατοντάδες χιλιάδες πελάτες άρχισαν να ακυρώνουν συνδρομές στα δίκτυα της εταιρείας, να καλούν σε μποϊκοτάζ προϊόντων και να μην την επιλέγουν για κρουαζιέρες. Πόσα έχασαν; Το νούμερο που κυκλοφορεί ξεπερνάει τα 4 δισ. δολάρια. Είναι τόσα τα λεφτά που ακόμα και ο Τραμπ θα δείξει κατανόηση. Ωστόσο όλο αυτό μάς διδάσκει και κάτι ακόμα: καμιά φορά ένα δολάριο ή ένα ευρώ έχει μεγαλύτερη δύναμη από ένα ψηφοδέλτιο. Και εν τέλει, εμείς οι πολίτες, η μαρίδα δηλαδή, είμαστε πολύ πιο ισχυροί ως καταναλωτές παρά ως ψηφοφόροι. Καπιταλισμός, baby. Ολοι σκεφτόμαστε διαφορετικά αλλά αγοράζουμε ίδια.
Ο star της ημέρας
Ο Σπύρος Μπιμπίλας ανακοίνωσε ότι δεν εκτεθεί ξανά ενώπιον του εκλογικού κοινού. Θα αποσυρθεί από την πολιτική καθώς θεωρεί ότι η Βουλή είναι «τραγέλαφος». Πριν καταληφθείτε από σκωπτική διάθεση, πρώτα σκεφτείτε αν άλλος βουλευτής έχει μιλήσει ποτέ με τόση ειλικρίνεια. Και μετά θα συμφωνήσετε ότι η μεγαλύτερη προσφορά του Μπιμπίλα στην πολιτική ήταν η δήλωση για την αποχώρησή του.
