Από παιδί, πίστευα ότι τα δύο άκρα απείχαν πολύ το ένα απ’ τo άλλο. Η αυλή μας απ’ το βουνό, τεράστια απόσταση, ήθελε δρόμο πολύ. Ή θα πήγαινες από πάνω, απ’ τη στενούρα της Θείας της Μαλιώς, ή από την κάτω μεριά, απ’ το μποστάνι του Κολιαρούτσου απέναντι απ’ το σχολείο. Η αυλόπορτά μας ήταν στη μέση της διαδρομής. Πολλές φορές για να με καταφέρουν να φάω με πήγαιναν εκδρομή στο «βουνό» όπου υπήρχαν δύο φυσικές τσουλήθρες, δύο βράχοι με απότομη κλίση, που ανεβαίναμε στην κορφή και γλιστράγαμε ωραιότατα μέχρι τη βάση τους. Αυτές λοιπόν τις πέτρες τις λοξές τις γυαλισμένες απ’ τη χρήση τις λέγαμε η μεγάλη και η μικρή «κουρουλίμπιζα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή