Είκοσι τέσσερις ώρες μετά την Ημέρα της Ευρώπης που εορτάζεται πάντα στην επέτειο της Διακήρυξης Σουμάν (9/5/1950), μια σοβαρή συζήτηση θα μπορούσε να θέσει ζωηρά όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την Ενωση στο σημερινό σύνθετο και γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον.

Και πολύ περισσότερο όταν η φετινή επέτειος έγινε σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Μιας κάλπης που δυστυχώς δεν έχει ενεργοποιήσει έναν σοβαρό αναστοχασμό αλλά και μια ατζέντα πάνω στην αρχιτεκτονική της ΕΕ, στα διακυβεύματα της κοινωνικής συνοχής της, στη γεωπολιτική θωράκισή της σε περιβάλλον εξελισσόμενων πολεμικών μετώπων και στο φόντο της κλιματικής κρίσης. Το αντίθετο.

Και στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, η συζήτηση γίνεται με τη ματιά προς τα μέσα. Στα εθνικά διακυβεύματα δηλαδή και με ρητορική εθνικών ή και τοπικών εκλογών. Η δε αντιπαράθεση δεν λαμβάνει υπόψη ακριβώς πως οι ευρωκάλπες βγάζουν νέο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και αποτυπώνουν έναν νέο συσχετισμό για τα όργανα της Ενωσης. Περισσότερο διαβάζονται από τις πολιτικές δυνάμεις και από τους πολίτες ως «συμπληρωματικές εκλογές» ή εκλογές «αποχής και δυσαρέσκειας».

Και ενώ η Ευρώπη διανύει μια στιγμή μεγάλων στοιχημάτων για τις αξίες και τα κεκτημένα της και με σοβαρούς κινδύνους είτε από τις εθνικές αναδιπλώσεις είτε από τα νέα ρεύματα λαϊκισμού που πάντα καταλήγουν σε αυταρχικές εκβάσεις. Μένουν λίγες ημέρες για τις κάλπες αλλά αρκετές για να τα σκεφτούμε όλα αυτά.