Για μια πιο δημοκρατική και δίκαιη διεθνή τάξη

Αντί για το «τέλος της Ιστορίας» το παγκόσμιο σύστημα διεθνών σχέσεων αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες συνεχείς προκλήσεις και μεταλλάξεις. Δύο είναι οι πιο σημαντικές τάσεις που το διαμορφώνουν: αφενός ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι πλέον διπολικός, όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ούτε μονοπολικός, όπως κατά τη σύντομη αμερικανική επικυριαρχία, που τέλειωσε με τις παταγώδεις αποτυχίες σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Είναι αυθεντικά και συστημικά πολυπολικός. Αυτό δεν συμβαίνει μόνον γιατί η ανερχόμενη δύναμη, η Κίνα, δεν επιδιώκει τη διαμόρφωση αντίπαλου γεωστρατηγικού μπλοκ με στρατιωτικά χαρακτηριστικά, κατά το σοβιετικό μοντέλο. Χρησιμοποιεί, αντιθέτως, την οικονομία σε δύο επίπεδα: έχει γίνει το παγκόσμιο εργοστάσιο και ταυτόχρονα ο υπ’ αριθμ. 1 επενδυτής, ιδίως σε υποδομές, σε πολλές χώρες. Παράλληλα, σε πολιτικό επίπεδο, προβάλλει τον χαρακτήρα της ως ακόμη αναπτυσσόμενης χώρας, απορρίπτοντας για τον εαυτό της τον τίτλο της «υπερδύναμης». Για πρώτη φορά, στον παγκόσμιο Νότο, η ήπια ισχύς της ξεπερνά αυτή των ΗΠΑ: 62% των πολιτών έχουν θετική άποψη για αυτήν, ενώ η αποδοχή της εκτοξεύεται στις χώρες του δρόμου του μεταξιού ή εκεί όπου η Δύση έχει συστημικά αποτύχει, όπως στο Μάλι (90% θετικές γνώμες) ή στον Νίγηρα (88%).