Την περασμένη Κυριακή, οι πολίτες αποτύπωσαν πολιτικές στάσεις που ξεκινούν από τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου, την αξιολόγηση των προσώπων της αυτοδιοίκησης και φτάνουν μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή. Επομένως τα μηνύματα είναι πολυσήμαντα, ορισμένα αρκετά προφανή, άλλα όχι και τόσο.

Στα προφανή θα μπορούσε κανείς να καταγράψει την επιβεβαίωση της κυριαρχίας της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη στους κομματικούς συσχετισμούς αλλά και την ταυτόχρονη αδυναμία των δυνάμεων της αντιπολίτευσης να φανούν ανταγωνιστικές στην κάλπη.

Θα μπορούσε επίσης να πει κάποιος ότι σε συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας λόγω των «πολυκρίσεων» ο ιδεότυπος του πολιτικού που ενισχύεται είναι αυτός του doer αυτού που «ξέρει να κάνει τη δουλειά». Μάλλον αφήσαμε πίσω μας τις εποχές που οι μεγάλες ιδέες συγκινούσαν, αφήσαμε πίσω μας τους ηγέτες που είχαν μεγάλα «οράματα» και νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε πιο «πρακτικοί» όσο κι αν αυτό κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια επικίνδυνη στάση πολιτικού κυνισμού (δες το παράδειγμα του Μπέου).

Μπροστά μας στον δεύτερο γύρο έχουμε τώρα μια σειρά αναμετρήσεων που μοιάζουν μάλλον διεκπεραιωτικές. Στις περιφέρειες που πρόκειται να κριθούν την Κυριακή έχουμε αναμετρήσεις υποψηφίων που στηρίζει επίσημα η ΝΔ και «ανταρτών» της, κάτι σαν οικογενειακούς καβγάδες δηλαδή πλην μιας, της Θεσσαλίας, όπου θα μετάσχει ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς κ. Κουρέτας με τον κ. Αγοραστό.

Ομως στους δύο μεγάλους Δήμους, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν είναι ίδια η εικόνα. Εδώ έχουμε δύο νυν δημάρχους που αμφισβητούνται από υποψηφίους στηριζόμενους ή προερχόμενους από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Σημαίνει κάτι αυτό για τις τάσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα σαν ένα πρόδρομο σημάδι; Σημαίνει κάτι για την απόδοση των δύο δημάρχων; Σημαίνει μήπως κάτι για το μέλλον της Κεντροαριστεράς η οποία εκ των πραγμάτων συγκλίνει σε κοινές υποστηρίξεις, ήδη από το βράδυ των εκλογών για τον Δήμο της Αθήνας;

Υπάρχουν μήπως οι συνθήκες για μια νέα πολιτική συνάντηση που θα αφήνει πίσω το τοξικό παρελθόν των μνημονίων/αντιμνημονίων και την απογοήτευση της διπλής ήττας πρώτα του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί ο χώρος αυτός να σφυρηλατήσει μια νέα ενότητα απαλλαγμένη από όσα τον πλήγωσαν και τον διαίρεσαν καθιστώντας τη ΝΔ απόλυτη και κυρίαρχη δύναμη;

Δούκας και Ζαχαριάδης, Ζαχαριάδης και Δούκας δείχνουν να ψηλαφούν αυτό τον δρόμο, έστω και μιλώντας προς το παρόν για την ανάγκη αλλαγής στον Δήμο της Αθήνας. Αλλα πρόσωπα υπάρχουν που να μπορούν να βάλουν το εγώ κάτω από το εμείς, που να μπορούν να αναπτύξουν μια νέα φρέσκια προσέγγιση στις απαιτήσεις των καιρών;

Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν ωριμάζει μια νέα μεγάλη συνάντηση; Μια νέα μεγάλη ελπίδα για τον χώρο;