Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη που παρακολουθήσαμε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Αυτό μπορεί από τη μία να μας δείχνει πόσο ρηχός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα ακυβέρνητο καράβι με γερασμένους ναύτες και σκισμένα πανιά που κουρσεύτηκε εύκολα. Από την άλλη, όμως, στέλνει ένα μήνυμα που διατρέχει το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ομως για αυτά θα έχουμε καιρό. Σήμερα συζητάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μείνει ενωμένος;

Η ενότητα χωρίς προοπτική εξουσίας, που λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία, είναι κάτι συζητήσιμο αυτή τη στιγμή. Βέβαια η εκλεγμένη ηγεσία έχει στα χέρια της το ταμείο, τη σφραγίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον πρώτο λόγο στο ξεκαθάρισμα των εσωκομματικών λογαριασμών. Κοινώς η ενότητα μπορεί να επιβληθεί και διά της πλαγίας οδού. Ομως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε για προσωπικές σχέσεις που τραυματίστηκαν βαριά. Τα τρολ του ημιεπίσημου κομματικού μηχανισμού επιδόθηκαν σε δολοφονίες χαρακτήρων, πρόσωπα με ενεργό ρόλο στο κόμμα λασπώθηκαν και λοιδορήθηκαν. Κλείνουν αυτές οι πληγές χωρίς να υπάρχει, σε προσιτή απόσταση, το δέλεαρ της εξουσίας και της βουλευτικής έδρας; Εντάξει, η ουσία της πολιτικής είναι φτιαγμένη από κυνισμό, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το κλείσιμο κάποιων μετώπων θα φανεί ως γελοίος συμβιβασμός από ανθρώπους που είναι ικανοί να καταπιούν τα πάντα.

Ασφαλώς είναι και άλλα που πρέπει να ρυθμίσει η νέα ηγεσία. Και πρώτα την άρθρωση ενός σοβαρού πολιτικού, προγραμματικού λόγου. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί με όρους 2012-15, σαν να μην κυβέρνησε ποτέ. Ουσιαστικά δεν είναι κόμμα θέσεων αλλά μία αντιμητσοτακική πλατφόρμα διαμαρτυρίας. Ας είναι. Ακόμα και αυτή η συζήτηση είναι πρόωρο να γίνεται τώρα, μόλις ξημέρωσε η πιο περίεργη νύχτα στην ιστορία του κόμματος. Από εδώ και μπρος έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, όποια τροπή και αν έπαιρναν, όσοι αγοράσαμε ποπ κορν πριν από λίγες εβδομάδες, τώρα πρέπει να ξαναπάμε στο σουπερμάρκετ.

Με ιονιστή και αυτοκίνητο

Διαβάζω τα ρεπορτάζ για την υπόθεση του καλού μας φίλου, του γερουσιαστή Μενέντεζ που, κατά τους εισαγγελείς, πιάστηκε με μία μεγάλη γίδα στην πλάτη. Κατηγορείται ότι χρησιμοποίησε την επιρροή του προκειμένου να εξυπηρετήσει αιγύπτιο επιχειρηματία, ο οποίος με τη σειρά του πουλούσε εκδούλευση στην κυβέρνηση της χώρας του. Ως πρόσωπο κλειδί φέρεται η σύζυγος του γερουσιαστή που λάμβανε χαρτζιλίκι (κάτι χιλιάρικα) από τον Αιγύπτιο, απέκτησε αυτοκίνητο (με δόσεις…), ιονιστή, δύο μηχανήματα άσκησης και μισό εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά και χρυσό. Υπάρχουν δύο στοιχεία που εντυπωσιάζουν. Το πρώτο είναι η ευκολία με την οποία το FBI μπουκάρει στο σπίτι ενός γερουσιαστή και του βγάζει χιλιάρικα από τα σακάκια στη ντουλάπα. Το δεύτερο είναι το κόστος. Αν αποδειχθεί ότι ένας επιχειρηματίας, που ασχολείται με τρόφιμα, μπορεί με κάτι ψιλά να «πιάσει» γερουσιαστή, αδυνατώ να φανταστώ τι γίνεται όταν χοντραίνει το παιχνίδι. Και επειδή ξέρω πού πάει το μυαλό σας (εκεί που πάει και το δικό μου), το κλείνω εδώ.

Ακούτε κάτι για Αirbnb;

H πόλη της Νέας Υόρκης επέβαλε έναν εξωφρενικό νόμο με σκοπό να περιορίσει τις μισθώσεις Airbnb. Οσο μεγάλο και αν είναι το διαμέρισμα, δεν μπορούν να φιλοξενηθούν πάνω από δύο άτομα και μάλιστα με υποχρεωτική παρουσία του ιδιοκτήτη. Η διάρκεια της μίσθωσης δεν μπορεί να ξεπερνάει τις 30 μέρες. Δεν έχω ιδέα πώς θα το εφαρμόσουν στην πράξη, όμως είναι η πρώτη πόλη που παίρνει μία τόσο σημαντική απόφαση ώστε τα σπίτια να επιστρέψουν στους κατοίκους. Ασφαλώς στην περίπτωση της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (αλλά και άλλων πόλεων), οι δήμαρχοι δεν μπορούν να λάβουν μέτρα. Θα μπορούσαν, όμως, να καταθέσουν προτάσεις. Εχετε ακούσει κανέναν να λέει κάτι ουσιαστικό για την πόλη του; Οχι. Γιατί οι ιδιοκτήτες ψηφίζουν και όσοι δεν βρίσκουν σπίτι τα ρίχνουν στην κυβέρνηση.

Ο Star της ημέρας

Το ανώνυμο συριζοτρόλ, ψηφίδα ενός μηχανισμού για τον οποίο δεν ξέρεις πού σταματά το επίσημο κόμμα και πού αρχίζει η κοινή αλητεία ή η ψυχοπαθητική συμπεριφορά. Και είναι αστείο, γιατί η μοναδική φορά που ο ρόλος του είχε κάποια σοβαρή επιρροή, ήταν στις εσωκομματικές διεργασίες. Σαν να πετάς ένα μπούμερανγκ και να σου επιστρέφει φορτωμένο με χολή και λάσπη.