Μαθαίνω ότι πολλοί υπουργοί της υπηρεσιακής κυβέρνησης έχουν υιοθετήσει το δόγμα «non politics, only policy»: διοίκηση, διαχείριση δηλαδή, αλλά όχι στρατηγικές επιλογές που απορρέουν από πολιτικά προγράμματα. Σε κάποια υπουργεία δεν φαίνεται η διαφορά, αφού απλώς οι επικεφαλής διασφαλίζουν τη συνέχεια του κράτους. Σε κάποια άλλα, αυτή η στάση έχει επιπτώσεις.

Το επεισόδιο με τους μετανάστες που ωθήθηκαν από τούρκους κρατικούς υπαλλήλους σε νησίδα του  Εβρου, οι οποίοι τελικά με τη βοήθεια στελεχών ΜΚΟ περισυνελέγησαν από τις ελληνικές αρχές, μπορεί να ενθουσιάζει τους ανθρωπιστές του καναπέ, αλλά θα μπορούσε να δημιουργήσει μια δυναμική μεταναστευτικής πίεσης στη χώρα, που στο παρελθόν δημιούργησε σοβαρές κρίσεις. Η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να παραιτηθεί από την προστασία των συνόρων, επειδή αλλιώς ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, εξωθημένες από το τουρκικό βαθύ κράτος, δημιουργούν ζητήματα κοινωνικής συνοχής. Η ντροπή της Μόριας και η ντροπή της Ειδομένης ήταν αποτελέσματα ακριβώς αυτού του ανθρωπισμού του καναπέ: πολύ ωραίος να τον προφέρεις, αδύναμος να διαχειριστεί τις συνέπειες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετώπισε με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα το ζήτημα, και μην έχετε αμφιβολίες ότι εκλογικά επιβραβεύτηκε γι’ αυτό. Για τον ίδιο λόγο θα επιβραβευτεί εκ νέου. That’s politics.