Ποια κοινωνία;

Φαίνεται άδικο και μίζερο να γκρινιάζει κανείς με πράξεις τόσο ουσιαστικές και συγκινητικές όπως είναι αυτή του ανάδοχου γονέα, πολύ περισσότερο όταν θα ευχόταν από καρδιάς και θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε η θεάρεστη αυτή αναδοχή να αποκτούσε μια επιτακτική αισθηματική προτεραιότητα ακόμη και για ανθρώπους που θα τους ήταν αδύνατον έμπρακτα να την αναλάβουν. Ετερον εκάτερον. Σε ένα πολύ καλά οργανωμένο τηλεοπτικό ρεπορτάζ σχετικό με το θέμα της αναδοχής ακούσαμε μια υποψήφια ανάδοχη μητέρα να λέει επί λέξει για το παιδί που θα αναλάμβανε τη λιγότερο ή περισσότερο μακροχρόνια φροντίδα του «ο ρόλος ο δικός μας (της ίδιας και του άντρα της εννοείται) είναι να το παραδώσουμε ως έναν σωστό πολίτη στην κοινωνία». Μπορεί να πίστευε ειλικρινά πως μιλώντας όπως μίλησε διατηρούσε μια υψηλή συνείδηση των ευθυνών που συνεπαγόταν η πράξη της αναδοχής και, αν και κανείς στη θέση της δεν θα έλεγε ως έναν βαθμό τουλάχιστον κάτι διαφορετικό, η ίδια μπορούσε να φαντάζεται πως υπερτερεί σε σχέση με όλους τους άλλους υποψήφιους ανάδοχους γονείς.