Δώδεκα ετών. Μαθήτρια του Δημοτικού δηλαδή. Ανηβη ακόμη για να θυμηθούμε και τις ωραίες λέξεις μας γιατί μόνο αυτές φαίνεται ότι μας έμειναν. Δώδεκα ετών. Παιδί. Ακόμη και για την εποχή μας που τα παιδιά, υποτίθεται, ότι μεγαλώνουν, ότι ωριμάζουν νωρίτερα. Λάθος, μέγα λάθος. Δεν μεγαλώνουν, σήμερα, πιο νωρίς τα παιδιά. Μεγαλώνει, απλώνει, «ανοίγει» η πληροφόρησή τους. Αλλά περισσότερη πληροφόρηση δεν σημαίνει περισσότερα βήματα προς την ωριμότητα. Το αντίθετο θα έλεγα. Η Αλίκη δεν ωρίμασε από τον καταιγισμό «πληροφόρησης» που είχε στη Χώρα των Θαυμάτων (και των τραυμάτων). Τρόμαξε, προβληματίστηκε, απόρησε, ίσως απώλεσε δια παντός την αθωότητά της αλλά η απώλεια της αθωότητας δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, ωρίμανση. Υπάρχει κι αυτό το μετέωρο μεσοδιάστημα, μια ρωγμή της ηλικιακής συνέχειας που, ενίοτε, γίνεται μαύρη τρύπα για αθώα πλάσματα. Σε αυτήν άλλωστε έπεσε και ο, επίσης, 12χρονος που αυτοκτόνησε στην Καρδίτσα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή