«Το τραγούδι έχει γίνει συνοδευτικό σε αυτοκίνητο»

Ο στιχουργός Γιώργος Παυριανός μοιάζει να μη μεγάλωσε, ίσως λόγω σταθερών στενών φίλων, ίσως λόγω ενός συλλογικού ρομαντισμού που διασώζει σχεδόν με όρους θρησκείας. Οι στίχοι του τραγουδιούνται πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Και όλη η γκάμα έχει περάσει από το χαρτί του: από τραγούδια εσωτερικότητας και μοναξιάς μέχρι το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο» από τη Ρίτα. Πίνουμε καφέ στο Athenee και σκέφτομαι πως απέναντί μου με το καπελάκι και το t-shirt κάθεται ένας αιώνιος νέος που πρόλαβε μεγάλους δασκάλους, σπουδαίες παρέες, τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Ταχτσή, τη Μελίνα, την Αλίκη, τον Κραουνάκη, τον Δ. Λέκκα, τον Μαρίνο αλλά και την κοινότητα των νέων παιδιών που στη Μεταπολίτευση έφτιαξαν το θαύμα των περιοδικών, ζούσαν και μετά έγραφαν και κάπως διατήρησαν ως σήμερα μια χαμένη ιερότητα της παρέας. Ο Παυριανός είναι ένας ραψωδός της ζωής, γράφει απενοχοποιημένα και μιλάει με την όρεξη και τη δίψα ενός νέου δημιουργού.