Το Ο Πλατέρο κι εγώ είναι ένα εξέχον ποιητικό πεζογράφημα της ισπανικής λογοτεχνίας, που έχει επιπλέον τις περισσότερες μεταφράσεις και επανεκδόσεις – προφανώς μετά τον Δον Κιχώτη. Στα καθ’ ημάς είχε ως τώρα δοθεί μόνο αποσπασματικά μέσα από εικονογραφημένες εκδόσεις. Μία από αυτές, με εικόνες του Χεσούς Γκαμπάν,  κυκλοφόρησε το 2006 (εκδ. Παπαδόπουλος) σε μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη, η οποία υπογράφει και την παρούσα έκδοση. Οπως εξηγεί η ίδια στο επίμετρό της, είχε προηγηθεί μια άλλη,  επίσης εικονογραφημένη και αποσπασματική, το 1956, τη χρονιά που ο Χιμένεθ τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.  Και οι δύο αυτές μεταφράσεις βασίστηκαν στην ισπανική έκδοση του 1914 με μόνο 63 επιλεγμένα κεφάλαια και την «προειδοποίηση» του Χιμένεθ, εν είδει προλόγου: «Τούτο το σύντομο βιβλίο, όπου η χαρά και η στενοχώρια είναι δίδυμες αδερφές […] είχε γραφτεί για… μήτε που ξέρω ποιον!… για όποιον γράφουμε εμείς οι λυρικοί ποιητές. Τώρα που απευθύνεται στα παιδιά, δεν αφαιρώ μήτε προσθέτω ούτε ένα κόμμα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή