ΣΤΗ θεωρία, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει πως έχει καταλάβει ότι ο χώρος που πρέπει να προσεγγίσει για να «μαζέψει» τη δημοσκοπική διαφορά από τη ΝΔ είναι η μεσαία τάξη, ειδικά αυτή που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντρώα. Σε συνεντεύξεις και σε δημόσιες παρουσίες προτιμά να μιλάει για «αποσύνδεση του κράτους από το κόμμα» και «θεσμούς αξιοκρατίας», να κρατάει χαμηλούς τόνους και να παίρνει πάνω του τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Η τακτική που ακολουθεί στην πράξη, ωστόσο, μόνο αυτή την επιλογή δεν δείχνει. Δεν υπάρχει ψηφοφόρος του Κέντρου που, για παράδειγμα, θα συμφωνούσε με τη συριζαϊκή στάση στα εξοπλιστικά, καθώς αυτή μοιάζει να βασίζεται περισσότερο στη στείρα άρνηση παρά σε δικαιολογημένες ενστάσεις. Παράλληλα, τα «λουλούδια ανθίζουν» ανενόχλητα, απωθώντας το πιο μετριοπαθές ακροατήριο.

Οσο η Κουμουνδούρου προτιμάει για ακόμα μια φορά να απευθύνεται στο θυμικό των πολιτών, εκπέμποντας μηνύματα που θυμίζουν τον διπολισμό που επικράτησε την προηγούμενη δεκαετία, τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν περισσότερο έδαφος στη μάχη του Κέντρου. Ο πρώτος ως ο πολιτικός που κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές ακριβώς γιατί έπεισε ένα μεγάλο κομμάτι του συγκεκριμένου χώρου και ο δεύτερος ως νέος παίκτης στη σκακιέρα, εκπρόσωπος του παραδοσιακού κομματικού εκφραστή των κεντρώων ψηφοφόρων.

Δεν είναι μια εύκολη μάχη αυτή που καλούνται να δώσουν, όμως είναι μια μάχη στην οποία μπαίνουν με μεγαλύτερες αξιώσεις από τον αντίπαλό τους. Οχι απαραίτητα από δικούς τους χειρισμούς, αλλά από τις αποφάσεις που φαίνεται πως έχει λάβει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.