Η απόφαση για την αποχώρηση του Τζόρντι Μπερτομέου από την Ευρωλίγκα έπειτα από δύο δεκαετίες και βάλε δεν αποτελεί έκπληξη. Είχε φανεί τους τελευταίους μήνες πως όλο και περισσότεροι σύλλογοι/μέτοχοι της διοργάνωσης ήθελαν να πάνε σε μια νέα εποχή. Οχι γιατί έδειχναν με το δάχτυλο τον… κακό Τζόρντι. Για τους περισσότερους από τους παράγοντες των μεγάλων ομάδων ο Μπερτομέου είχε γίνει σχεδόν κάτι σαν φίλος όλα αυτά τα χρόνια. Στα περισσότερα γήπεδα που ταξίδευε για να δει αγώνες χαμογελούσε πλάι σε προέδρους και ιδιοκτήτες. Αλλωστε, κυρίως τα τελευταία χρόνια και από τότε που οι περισσότεροι σύλλογοι υπέγραψαν κλειστά συμβόλαια, ο Ισπανός ήταν εκτελεστικό τους όργανο. Εκείνοι έπαιρναν τις πιο σημαντικές αποφάσεις.

Δεν φεύγει έχοντας περισσότερους εχθρούς απ’ ό,τι φίλους. Φεύγει επειδή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Και αφήνει πίσω του μια Ευρωλίγκα πιο ελκυστική από ποτέ. Στη δική του εποχή οι ομάδες έγιναν περισσότερες, στη δική του εποχή άλλαξε το format κάτι που όλοι ήθελαν, στη δική του εποχή οι σύλλογοι με κλειστά συμβόλαια είχαν ένα εγγυημένο ποσό να μπαίνει στα ταμεία τους, στη δική του εποχή η Ευρωλίγκα γέμισε χορηγούς από εταιρείες – κολοσσούς. Η Ευρωλίγκα έχει φτάσει σε σημείο να συγκρίνεται ακόμα και με το NBA και ο Μπερτομέου δεν μπορεί παρά να πιστωθεί μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης επιτυχίας.

Οι μέτοχοι θα κληθούν να επιλέξουν τον επόμενο εκτελεστικό διευθυντή τους και ο πήχης για τον οποιονδήποτε θα είναι υψηλός. Οι μέτοχοι είναι κι εκείνοι που οφείλουν να δουν πώς θα κάνουν ένα ήδη ελκυστικό προϊόν που έχουν στα χέρια τους περισσότερο ανταγωνιστικό. Η συζήτηση ενός σάλαρι καπ ίσως πρέπει να επανέλθει στο τραπέζι και η ανάγκη για ένα οικονομικό… πλαφόν που θα δίνει το δικαίωμα και στους μικρότερους να ελπίζουν σε μεγάλες διακρίσεις είναι πιο έντονη από ποτέ άλλοτε.