Η τραγωδία του εθνικού διχασμού

Από τη γέννησή του το αρχαίο δράμα υπήρξε μια μορφή η οποία έπαιρνε ζωή από τις ιδέες και τα προβλήματα της εποχής, με τη χρήση παλαιών μύθων. Και αυτό δεν το έβαλε στην άκρη ο Γιάννης Μόσχος, ο οποίος βρέθηκε για πρώτη φορά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ως σκηνοθέτης έπειτα από 35 χρόνια πορείας με το έργο του Ευριπίδη «Φοίνισσες» (μετάφραση Νικηφόρος Παπανδρέου), το οποίο σπανίως ανεβαίνει. Η απόσταση αυτή που παίρνουν οι δημιουργοί οφείλεται, σύμφωνα με τον Γιάννη Μόσχο, στο γεγονός ότι πρόκειται για «ένα έργο συνόλου, δεν διαρθρώνεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο και το διαχρονικά βεντετοκρατούμενο θέατρό μας επιλέγει συνήθως τραγωδίες πρόσφορες για ανάδειξη πρωταγωνιστών». Αυτός είναι και ο λόγος που η πλειονότητα των ελληνικών παραστάσεων των «Φοινισσών» πραγματοποιήθηκαν από κρατικές σκηνές. Ενας ακόμη λόγος για τον Γιάννη Μόσχο είναι το γεγονός ότι το κείμενο εγείρει προβλήματα για την αναβίωσή του στη σύγχρονη σκηνή όσον αφορά το φινάλε του έργου.