Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους που άκουσαν όλο τον λόγο της Φώφης Γεννηματά, χθες στη Βουλή, και όλη τη δευτερολογία της. Πείτε το αντανακλαστικό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον χώρο, μπορείτε να το πείτε όμως και νοσηρή περιέργεια. Γιατί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επιμένει να περιγράφει την πολιτική πραγματικότητα με ένα ιδίωμα που δεν συμμερίζεται ο κόσμος, με αποτέλεσμα ο χώρος της να μένει στάσιμος ή και να συρρικνώνεται;

Δεν ξέρω τι βαθμό έπαιρνε στην έκθεση στο δημοτικό, αλλά στη Βουλή πρέπει να κάνεις προσπάθεια να συνδυάσεις το ξινό, δυσαρεστημένο ύφος της με αυτά που λέει, διότι το περιεχόμενό τους δεν δικαιολογεί την οργή. Το σημερινό ΚΙΝΑΛ βρίσκεται μετέωρο, σε ένα κενό ανάμεσα σε δύο πολιτικούς χώρους που το αλέθουν σαν μυλόπετρες. Δεξιά, βρίσκονται δυνάμεις του ευρωπαϊστικού εκσυγχρονισμού που θα μπορούσαν να δουν το ΚΙΝΑΛ ως εναλλακτική δύναμη – αλλά δεν το βλέπουν. Αριστερά, βρίσκονται εγκλωβισμένες δυνάμεις που ελπίζουν στη σοσιαλδημοκρατική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, στη θεσμική προσαρμογή του ως δημοκρατικού κόμματος, αλλά δεν τη βλέπουν. Και τι κάνει η πρόεδρος; Απωθεί και τους μεν και τους δε. Αντιτάσσεται σε όλους, ουσιαστικά επιλέγοντας το κενό. Εύλογα αντιδρούν όσοι ακόμα έχουν λόγο στο ΚΙΝΑΛ (ή το ΠΑΣΟΚ), εκτιμώντας ότι είναι χρήσιμο ως παράγων που θα επηρεάσει τις εξελίξεις. Δεν το κατανοεί η ηγεσία;