«Δεν ξεχνούν παρά τα χρόνια που πέρασαν»

Η Ελλάδα ζει τις τελευταίες εβδομάδες το δικό της ΜeΤoo. Μπορεί να άργησε λίγα χρόνια σε σχέση με το εξωτερικό, αλλά δεν υπολείπεται καθόλου σε σφοδρότητα και φαίνεται να παρασύρει σαν παλιρροϊκό κύμα γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες. Το εργασιακό bullying και η εκμετάλλευση της θέσης ισχύος που φτάνει στη σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση δεν είναι κάτι νέο. Είναι η συνέχεια μιας πατριαρχικής κοινωνίας που θεωρούσε ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, οικονομικά εξαρτημένη από τον άνδρα της. Η σταδιακή είσοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας τον τελευταίο αιώνα ήταν ένα μεγάλο βήμα για τη χειραφέτησή της, το οποίο ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν είναι τυχαίο που το ποσοστό των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις υπολείπεται κατά πολύ του αντίστοιχου των ανδρών, παρόλο που δεν ισχύει το ίδιο για τις ικανότητες ή τα προσόντα τους.  Οι πρώτες γυναίκες που διεκδίκησαν το δικαίωμα της ψήφου που τώρα μοιάζει αυτονόητο, οι περίφημες «σουφραζέτες», λοιδορήθηκαν από τα ΜΜΕ της εποχής τους και παρουσιάστηκαν σε γελοιογραφίες ως αντρογυναίκες που ήθελαν να γίνουν άνδρες. Το αποτέλεσμα των αγώνων τους, όμως, είναι η πιο ατράνταχτη απόδειξη ότι κάθε αλλαγή είναι δυνατή. Το ελληνικό ΜeΤoo, που ξεκίνησε με τη γενναία αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου και συνεχίστηκε με πλειάδα καταγγελιών στον αθλητισμό, στον καλλιτεχνικό χώρο και στα πανεπιστήμια, έχει σαφώς τη δυναμική να αλλάξει πλήρως το εργασιακό τοπίο και να μετασχηματίσει την εργασιακή κουλτούρα εκφοβισμού σε κουλτούρα σεβασμού.