«Δέχεστε το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας;» ήταν η ερώτηση. «Ναι, βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο» ήταν η απάντηση. Η τελευταία επίκληση του δημοσιογράφου δίνει τον τόνο: ο μόνος τρόπος να μην εννοεί αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας είναι να μην κατάλαβε σε τι απαντούσε.

Το πρόβλημα για τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως η φράση που ανασκεύασε λίγες ώρες αφότου την ξεστόμισε προέκυψε πολύ εύκολα, άρα πολύ επικίνδυνα. Η μετάβασή του στη Βουλή και η προσπάθεια να δοθούν εξηγήσεις δείχνει μια εκ των υστέρων συνειδητοποίηση της βαρύτητάς της. Τα ίχνη μεταμέλειας, ανάμεσα στις κατηγορίες για διαστρέβλωση των λεγομένων του, δεν είναι αρκετά για έναν πολιτικό αρχηγό που διεκδικεί να γίνει και πάλι πρωθυπουργός. Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος – και σωστά, για συμβολικούς λόγους – ήταν ένας από τους πρώτους Ελληνες που εμβολιάστηκαν, προνόμιο που δεν έχουν οι νεαροί ενήλικοι που βγαίνουν παρακινούμενοι στους δρόμους αυτές τις ημέρες.

Ο Αλέξης Τσίπρας περηφανεύεται για τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς που εκπροσωπεί, για την ενσυναίσθηση και τη φροντίδα προς τους αδυνάμους. Φράσεις σαν αυτή δεν βοηθούν τον σκοπό του και δεν συνάδουν με τον πολιτικό χώρο του. Ακριβώς επειδή έχουν βαρύτητα και δεν λέγονται ποτέ με ελαφριά καρδιά, ακολουθούν τον πολιτικό που τις ξεστομίζει. Μένουν και γίνονται σημαία για τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο, αν θέλουν να αποτελούν ισχυρό αντιπολιτευτικό αντίβαρο. Το φάντασμα του 2012, της ευκολίας με την οποία διέγραφαν τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, πλανάται πάνω από την Κουμουνδούρου. Μόνο που πλέον οι πολίτες ξέρουν καλύτερα.