«Γιατί όχι και στο Νο1;»

Μολονότι δεν είχαν τη δυνατότητα να αγωνιστούν μαζί για ευνόητους λόγους, Αγγελική Κανελλοπούλου και Μαρία Σάκκαρη συνθέτουν ένα πολύ ξεχωριστό δίδυμο στην ιστορία του τένις. Αν δεν είναι η μοναδική, αποτελεί οπωσδήποτε μια πολύ σπάνια στα παγκόσμια χρονικά περίπτωση μαμάς και κόρης, που κατάφεραν να διακριθούν στο υψηλότερο επαγγελματικό επίπεδο.

Το μήλο έπεσε ακριβώς κάτω από τη μηλιά και είναι της ίδιας, εξαιρετικής ποιότητας. Υπήρξαν στην εποχή τους οι κορυφαίες ελληνίδες τενίστριες, η Μαρία είναι ακόμα. Με συμμετοχές σε τουρνουά Γκραν Σλαμ και παρουσία για κάποιο διάστημα στην καριέρα τους μέσα στις 50 καλύτερες τενίστριες του πλανήτη. Η Μαρία είναι ακόμα εκεί.

Βρίσκεται στο νούμερο 22 της παγκόσμιας κατάταξης και καθώς είναι μόλις 25 ετών ακόμα, φιλοδοξεί να φτάσει κάποια στιγμή ακόμα και στο νούμερο 1. Να γίνει η κορυφαία στον κόσμο! «Γιατί όχι; Νομίζω ότι είναι ένας στόχος που μπορώ να βάλω», δηλώνει με αυτοπεποίθηση μιλώντας στα «ΝΕΑ» από τη Μελβούρνη. «Σίγουρα, πάντως, αισθάνομαι ότι έχω τη δυνατότητα να μπω μέσα στην πρώτη δεκάδα. Ισως ακόμα και φέτος, αν γίνουν όλα τα τουρνουά και δεν "παγώσει" η κατάταξη λόγω της πανδημίας. Θα δούμε…».

Αρχή με Αυστραλία

Μετά την… προθέρμανση στο τουρνουά του Αμπου Ντάμπι η Σάκκαρη ξεκινά τη φετινή προσπάθειά της από το Οπεν της Αυστραλίας. Το πρώτο Γκραν Σλαμ της χρονιάς και μόλις δεύτερο στην εποχή του κορωνοϊού. Μόνο το Ρολάν Γκαρός έγινε πέρυσι υπό αυτές τις συνθήκες, που είναι πρωτόγνωρες για όλους. Και ειδικά για τη Μαρία και τις συναθλήτριές της, οι οποίες υποχρεώθηκαν να μείνουν κλεισμένες για 14 ημέρες σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της Μελβούρνης τηρώντας κατά γράμμα τα αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα της διοργάνωσης.

«Προσπάθησα να το δω θετικά όλο αυτό. Μετέτρεψα το δωμάτιο σε γυμναστήριο, με όποια όργανα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, και καθημερινά έκανα προπόνηση επικοινωνώντας με τον προπονητή μου με βιντεοκλήσεις. Ετρωγα καλά, δεν μπορώ να πω. Παράγγελνα φαγητό απέξω, βρήκα μάλιστα κι ένα delivery με ελληνική κουζίνα κι έπαιρνα αρκετά συχνά από εκεί. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν άνοιγε καθόλου το παράθυρο κι ήμουν συνέχεια με το air condition. Ο αέρας δεν ανανεωνόταν καθόλου και αισθανόμουν πως έκανα προπόνηση σε… υψόμετρο»!

Η Μαρία θυμάται ακόμα τη μέρα που έληξε η καραντίνα και βγήκε για πρώτη φορά μετά από δύο ολόκληρες εβδομάδες έξω: «Ενιωσα ότι ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο! Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις πέρασα την πόρτα του ξενοδοχείου ήταν να πάρω μια βαθιά αναπνοή. Ηθελα τα πνευμόνια μου να γεμίσουν με καθαρό αέρα. Πιστεύω ότι δεν θα με επηρεάσει όλο αυτό. Οταν θα αρχίσουν οι αγώνες θα είμαι έτοιμη. Ετσι κι αλλιώς δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αυτή είναι η κατάσταση με τον κορωνοϊό και οφείλουμε να προσαρμοστούμε. Πάλι καλά που γίνονται και οι αγώνες».

Το όνειρο των Ολυμπιακών

Η Σάκκαρη παραδέχεται ότι «υπάρχει διαφορά στην προετοιμασία για ένα Γκραν Σλαμ απ' ό,τι για οποιοδήποτε άλλο τουρνουά, γιατί αυτοί οι αγώνες είναι οι πιο σημαντικοί στην καριέρα ενός αθλητή. Αν και δικό μου όνειρο ήταν πάντα η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Και οριοθετεί τον στόχο της στο Αυστραλιανό Οπεν: «Δεν έχω φτάσει ποτέ μέχρι τα προημιτελικά, οπότε θα ήθελα να φτάσω τουλάχιστον μέχρι εκεί».

Πίσω στην Αθήνα η μητέρα της θα περιμένει να παρακολουθήσει την προσπάθεια της κόρης της από την τηλεόραση. Ενα ταξίδι στην Αυστραλία αυτό τον καιρό είναι απαγορευτικό. «Δεν πειράζει. Ισως είναι καλύτερα έτσι. Αγχώνεται όταν είμαι κοντά της. Ετσι κι αλλιώς είναι δεδομένη η στήριξη η δική μου και του πατέρα της σε αυτήν», λέει στα «ΝΕΑ» η Αγγελική Κανελλοπούλου. «Συζητάμε πολύ όταν την απασχολεί κάτι που δεν μπορεί να λύσει με τον προπονητή της. Κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Αλλά και σε τεχνικά θέματα λέω την άποψή μου. Εχω εμπειρία, το μάτι μου βλέπει κάποια πράγματα, η Μαρία το ξέρει και είναι δεκτική στις συμβουλές μου».

Τη δεκαετία του '80, που μεγαλούργησε, η Κανελλοπούλου έφτασε μέχρι το νούμερο 43 της παγκόσμιας κατάταξης και είχε αρκετές συμμετοχές στο Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλεντον. Οχι όμως και στο Αυστραλιανό Οπεν. «Τα ταξίδια στην Αυστραλία ήταν ακόμα δύσκολα τότε», θυμάται και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το μυστικό της επιτυχίας: «Στην κορυφή φτάνουν λίγοι. Χρειάζεται ηρεμία, δουλειά και να μην επαναπαύεσαι. Η Μαρία το ξέρει καλά αυτό. Χρειάζεται, βέβαια, και τύχη. Στα Γκραν Σλαμ το πρώτο παιχνίδι είναι το πιο δύσκολο. Μετά τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους».