Στη σκηνή ο ηθοποιός εργάζεται σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη ψέματα. Αποκαλεί τον συνάδελφό του πατέρα, ας πούμε. Κάνει τα λόγια των άλλων, του συγγραφέα δηλαδή, δικά του. Και υποκρίνεται πως η σκηνογραφία είναι αληθινό τοπίο.  Αγωνίζεται να νοιώσει την αλήθεια. Οι στιγμές που κατορθώνει να μεταβάλει το ψέμα σε αλήθεια είναι στιγμές καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η πίστη του ηθοποιού σε κάτι που δεν υπάρχει, περνά στον θεατή που ζει με τον ηθοποιό αυτή την πίστη αν είναι από αυθυποβολή κι όχι από απλή υπόκριση. Ο θεατής πιστεύει όταν ο ηθοποιός αισθάνεται. Οταν ο ηθοποιός δεν κατορθώνει να πιστέψει σ’ αυτό που του συμβαίνει στη σκηνή, τότε ο θεατής άθελά του γίνεται ψυχρός. Μπορεί να γοητευθεί ίσως από την όλη παράσταση αλλά ποτέ δεν θα πιστέψει πως ο ηθοποιός υποφέρει πράγματι, και ότι δεν είναι ψεύτης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή