Oι πραγματικές επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού στην απασχόληση αρχίζουν και γίνονται ξεκάθαρες, καθώς αναδεικνύουν τον μεγάλο αριθμό των θέσεων εργασίας που έχουν χαθεί από τον Μάρτιο. Παλαιότεροι αλλά και νέοι εργαζόμενοι έχουν χτυπηθεί από τις περικοπές και άνθρωποι όλων των ηλικιών αναζητούν δουλειά σε διαφορετικούς τομείς για να τα βγάλουν πέρα, ενώ άλλοι υποαπασχολούνται πασχίζοντας να πληρώσουν τους λογαριασμούς, παρότι, θεωρητικά, εργάζονται. Στη Βρετανία 1/3 των εργοδοτών θα κόψουν και άλλες θέσεις εργασίας έως τον Οκτώβριο.  

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο 36χρονος Εσά Αλί είναι μηχανικός και πατέρας τριών παιδιών που ζει στο Μάντσεστερ. Από το ξέσπασμα της πανδημίας δεν έχει κατορθώσει να βρει δουλειά, παρότι προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν προκειμένου να κερδίσει εμπειρία. «Κάνω συνεχώς αιτήσεις για δουλειά, αλλά η μία απόρριψη ακολουθεί την άλλη» λέει. «Ολη την ημέρα με αυτό ασχολούμαι». Πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν περισσότερα για το θέμα της απασχόλησης, με μετεκπαιδεύσεις εργαζομένων «ακόμα κι αν είναι με χαμηλότερους μισθούς, ώστε να αρχίσουμε να βγάζουμε τα προς το ζην και να μη ζούμε από τα επιδόματα εργασίας». Προς το παρόν, αισθάνεται απελπισμένος. «Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Πληρώνω φόρους εδώ και 12 χρόνια και θα κάνω τα πάντα για να εργαστώ. Είναι πολλοί οι άνεργοι και όλοι διεκδικούμε τις ίδιες θέσεις εργασίας».  

Η 23χρονη Λόρεν Κοτρέλ εργαζόταν σε πολυκατάστημα στο Λονδίνο, το οποίο απέλυσε 900 άτομα λόγω της πανδημίας. «Μας ενημέρωσαν από το τηλέφωνο ότι απολυόμαστε» περιγράφει η Λόρεν που ζει με τους γονείς της. «Ηταν σαν προδοσία από μια εταιρεία για την οποία εργαστήκαμε τόσο σκληρά για τον μίνιμουμ μισθό». Από τότε που έχασε τη δουλειά της έχει κάνει αίτηση για πολλές δουλειές, χωρίς να τα καταφέρει. «Οι μόνες θέσεις εργασίας που υπάρχουν είναι για να φροντίζω ηλικιωμένους, συχνά βραδινές ώρες, καθώς και θέσεις σε σουπερμάρκετ. Ακόμα και για αυτές υπαρχει μεγάλος ανταγωνισμός».  

O 38χρονος Πιτ Μπράουν εργάζεται σε γραφείο ταξιδίων και ασχολείται κυρίως με εταιρικά ταξίδια. Το γραφείο άρχισε να αισθάνεται τις αναταράξεις τον Ιανουάριο, όταν επηρεάστηκαν πρώτα οι πτήσεις για την Απω Ανατολή. Ο Μπράουν φοβάται ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον τρία χρόνια μέχρι να επιστρέψει η κανονικότητα στα αεροπορικά ταξίδια. Μέχρι τότε ελπίζει πως θα έχει βρει άλλη δουλειά. «Το συμβόλαιό μου έληξε τον Μάιο και δεν μου πρότειναν παράταση». Τώρα αναζητεί δουλειά σε οποιονδήποτε τομέα, χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής. Αναγκάστηκε να μην πληρώνει το στεγαστικό του δάνειο τους τελευταίους μήνες. «Είναι η πιο δύσκολη στιγμή για μένα από τότε που μπορώ να θυμηθώ» λέει.

Ο Τζακ Πάρκ, 28 ετών, έχασε τη δουλειά του στην αρχή της πανδημίας, πριν αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα ενίσχυσης των εργοδοτών και άρα δεν παίρνει κάποιο επίδομα. Ετσι, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σπίτι των γονιών του καθώς δεν μπορούσε πια να πληρώσει το νοίκι του. Μέχρι στιγμής έχει πάει σε διάφορες συνεντεύξεις για δουλειά μόνο και μόνο για να ενημερώνεται στο τέλος ότι οι εταιρείες δεν πρόκειται να προσλάβουν άμεσα, αλλά θέλουν να δουν τα προσόντα εκείνων που κάνουν αίτηση.