«Υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση από το έλεος;»

Η απώλεια βρίσκεται στον πυρήνα της «Pieta», της μουσικοθεατρικής παράστασης που φιλοξενείται το βράδυ της Παρασκευής στο Φεστιβάλ Ρεματιάς του Χαλανδρίου. Ο Γιώργος Στεφανακίδης παρουσιάζει το πρώτο μέρος της τριλογίας του «Pietà – Verità – Libertà» προσεγγίζοντας το βαθύ, ριζικό συναίσθημα όταν ο άνθρωπος χάνει τον άνθρωπο, τη ζωή, την αξιοπρέπεια. «Η κεντρική ιδέα είναι η πιο απλή ερώτηση: Ποιος είμαι, στ’ αλήθεια; Ανθρωποι από διαφορετικά μέρη και εποχές κατέληγαν όλοι στο ίδιο συμπέρασμα. Η ζωή είναι παροδική, η ύπαρξη όχι. Αντλώντας την έμπνευσή μου από το αριστουργηματικό γλυπτό του Μικελάντζελο, από θρησκευτικές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς επίσης και από γυναίκες που υπέφεραν στη φρίκη των πολέμων του 20ού αιώνα, άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της «Pietà». Μέσα από την απώλεια αυτών των γυναικών μπόρεσα να αναρωτηθώ προσωπικά και καλλιτεχνικά τι είναι αυτό που μένει όταν χάνει κανείς τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας του της ζωής» αναφέρει στο «ΝΣυν». Κεντρικά πρόσωπα της παράστασης είναι η ηθοποιός Εβελίνα Αραπίδη και η υψίφωνος Μάιρα Μηλολιδάκη που μέσα από μια παλλόμενη, αγαλμάτινη ακινησία κραυγάζουν, ψιθυρίζουν και τραγουδούν τη ζωή όπως την έζησαν και την έχασαν. Ο λόγος τους συνδυάζεται με συμβολικές ιστορίες που έρχονται από την άβυσσο του 20ού αιώνα: το Αουσβιτς, την Αμμόχωστο και το Νανκίν. «Η Αμμόχωστος, το Αουσβιτς, η Νανκίν είναι σύμβολα. Τόποι όπου ο άνθρωπος μίσησε, σκότωσε, βίασε, φοβήθηκε, πέθανε. Παντού υπάρχουν τέτοιοι τόποι, ανέκαθεν υπήρχαν. Τόποι ακραίας απώλειας, τόποι που ο νους καταρρέει μπροστά στο εύθραυστον της ζωής, μπροστά σ’ έναν κόσμο άνισο και αδίστακτο. Κι όμως· μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου οι μύστες αναφωνούν «στον δικό μου κόσμο όλα είναι καλά». Είναι άγνοια; Είναι άραγε αλαζονεία; Ή μήπως τελικά είναι η θέαση μιας πραγματικότητας υπερβατικής, της «πραγματικής» πραγματικότητας, που έκανε ανθρώπους σαν τον Μικελάντζελο να δει ομορφιά στον θρήνο, τον Σωκράτη να δει χιούμορ στην εκτέλεσή του και τον πέρση μύστη Mansur Al-Hallaj να αναφωνήσει τη στιγμή του μαρτυρικού του θανάτου «είμαι η αλήθεια»; Βλέποντας το αριστούργημα του Μικελάντζελο αντικρίζουμε τον θάνατο και τον πόνο. Τι έπεται όμως στο ξεδίπλωμα της Ιστορίας; Ο αμνός του Θεού ανασταίνεται στην αιώνια ζωή, στον πραγματικό εαυτό. Εχοντας απολέσει το σώμα, το μυαλό και τη μικροϊστορία του, ακούμπησε στην ίδια την ύπαρξη. Δεν υπάρχουν μύστες, τελικά. Μύστες της ζωής είμαστε όλοι, θέλοντας και μη. Μοιραζόμαστε το ίδιο μυστήριο, αντικρίζουμε τον ίδιο εαυτό, είτε το γνωρίζουμε συνειδητά είτε όχι. Εχουμε, όμως, πάντα μια έντονη ροπή προς το δράμα, προς τις larger than life καταστάσεις, τις πομπώδεις απαντήσεις, τις ακραίες συνθήκες. Με το δίκιο μας. Η ύπαρξη θέλει χρώμα, παρ’ όλο που πάνω της δεν πιάνει καμιά μπογιά» σημειώνει ο σκηνοθέτης, που επιμελείται τα κείμενα και τη μουσική.