Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η μείωση της φορολογίας, χωρίς να κινδυνεύουν τα δημόσια έσοδα, η διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων, χωρίς να διαταράσσεται η κοινωνική δικαιοσύνη, μια δημόσια υγεία και μια δημόσια παιδεία αξιώσεων, μέσω γερών συμπράξεων με την ιδιωτική αγορά, αποτελούσαν πάντα - ως «συστάσεις» των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΟΟΣΑ - τη λύση για την πρόοδο στην Ελλάδα. Πρωτάρχισαν να διατυπώνονται οι προτάσεις αυτές το 2000. Πιο σταθερή μορφή έλαβαν μέσα στη Στρατηγική της Λισαβόνας το 2004 και τελικά έναν επιτακτικό χαρακτήρα μέσα στα Μνημόνια από το 2010 και έπειτα. Η τελεσφόρησή τους ωστόσο στο ελληνικό περιβάλλον υπήρξε αδύναμη και ημιτελής. Εύκολη η χρήση των επιθέτων αυτών. Ομως μια ημιτελής μεταρρύθμιση σε περίοδο κρίσης λειτουργεί η ίδια ως επιταχυντής και πολλαπλασιαστής της κρίσης αυτής. «Και ύστερα ήρθε ο κορωνοϊός».
Η μεγάλη κρίση του κορωνοϊού και οι συνέπειες σε επίπεδο δημόσιας υγείας και οικονομίας ήρθαν για να σημάνουν δυνατά τον κώδωνα του κινδύνου στην Ελλάδα. Τον κώδωνα του κινδύνου επειδή είμαστε απροστάτευτοι.
Οι άνωθι στόχοι λειτουργούν ως ανάχωμα μπροστά σε σφοδρές οικονομικές κρίσεις. Θεσπίζουν ένα είδος ευελιξίας ανάμεσα στους τομείς της οικονομίας. Ευελιξία που ορίζει ότι όταν ένας τομέας της οικονομίας πλήττεται, έρχεται και αναλαμβάνει τη ζημιά ο έτερος. Προϋπόθεση; Ολοι οι τομείς της οικονομίας να έχουν γερές βάσεις και να λειτουργούν καλά. Και κάπως έτσι, μέσα από τις παραπάνω γραμμές, έρχεται να γραφτεί το νέο αφήγημα για την πολιτική, την κυβέρνηση και τα κόμματα στη χώρα μας. Ηρθε η ώρα για αλλαγή. Για αλλαγή στην εφαρμοσμένη πολιτική.
Το στοίχημα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση του Ιουλίου του 2019 εξ αρχής έδρασε στην κατεύθυνση της μεταρρύθμισης. Τα πρώτα δείγματα γραφής ήταν ενθαρρυντικά. Η μείζων πρόκληση λόγω της κρίσης του κορωνοϊού όμως βρίσκεται στο σήμερα. Και στο σήμερα, ευτυχώς, η κυβέρνηση έχει δυο άσους. Εναν που ακούει στο όνομα εξωγενής κίνδυνος και συγκεκριμένα στην πανδημική κρίση και έναν ακόμη που αναφέρεται στον πακτωλό κονδυλίων που δεσμεύθηκαν υπέρ της ελληνικής πλευράς. Ο εξωγενής κίνδυνος ως συνθήκη είναι πάντα μια σημαντική μεταβλητή για την ελληνική περίπτωση. Δίνει την ώθηση για δουλειά. Τα κονδύλια είναι τα κονδύλια. Χρειαζόμαστε όμως και κάτι ακόμη. Το πρόγραμμα. Το σύστημα. Το σχέδιο και την προσπάθεια.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, το έργο της Επιτροπής Πισσαρίδη, η διατύπωση σε όλους τους τόνους ότι τα κονδύλια δεν πρέπει να καταλήξουν σε «ανώφελες διαδρομές» και η αλήθεια της συγκεκριμένης διατύπωσης είναι όλα μέρη της προσπάθειας αυτής. Ολα οφείλουν τελικά να κινηθούν και να καταλήξουν σε ένα πολιτικό αποτέλεσμα απόλυτα συνδεδεμένο με τον στόχο της μεγάλης παραγωγικής ανάτασης της χώρας και της προόδου του ελληνικού λαού.
Σήμερα και στο εξής η επιτυχία της επιλογής των προσώπων στην κυβέρνηση και η συνολική οικονομική στρατηγική που θα ακολουθηθεί είναι ιδιαιτέρως σημαντικές και γιατί όχι πρόδρομος για να αναγνωριστεί η Ελλάδα ως μια χώρα στην οποία ο Πρωθυπουργός της ανήκει στον κύκλο των μεγάλων ευρωπαίων ηγετών.
Η Βένη Μουζακιάρη είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
