Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το Πολεμικό Ναυτικό της Ελλάδας χρειάζεται άμεσα ένα μηχανισμό διάρθρωσης και νέας δομής δυνάμεων που θα έχει δυνατότητες για να αντιμετωπίσει τις σημερινές και μελλοντικές προκλήσεις και απειλές. Μόνο έτσι θα διατηρηθεί η κυριαρχία, η εδαφική ακεραιότητα και η ασφάλεια ολοκλήρου του ελληνισμού.
Η ναυτική ισχύς δεν πρέπει να συγχέεται με τη θαλάσσια ισχύ. Η ναυτική ισχύς είναι, εν μέρει, η ταυτότητα που συνειδητά δημιουργείται από μεσαίες δυνάμεις που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα ασύμμετρα στρατηγικά και οικονομικά πλεονεκτήματα της θαλάσσιας ισχύος. Η θαλάσσια ισχύς, σύμφωνα και με τον ορισμό που καθορίστηκε από τον Mahan είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα που αποκτάται κυριαρχώντας στους ωκεανούς με ανώτερη ναυτική ισχύ. Επιπλέον, η θαυμαστή λέξη θαλασσοκρατία δεν σημαίνει «ισχύς στη θάλασσα», αλλά κυριαρχία στη θάλασσα. Αντισταθμίζοντας αυτές τις έννοιες μπαίνουμε στο νόημα πως ο πολιτιστικός πυρήνας ενός σχετικά αδύναμου κράτους, όπως η Ελλάδα καθιστά τη θαλάσσια διάσταση κεντρική του ταυτότητα επιδιώκοντας να επιτύχει ασύμμετρη επιρροή προκειμένου να αποκτήσει ισχύ.
Με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο Θουκυδίδης στο ομώνυμο σύγγραμμα του ανέδειξε τη μεγαλοφυΐα της ναυτικής ισχύος. Η ιδέα του Περικλή που αναφέρει πρώτα την κυριαρχία της θάλασσας με την επιγραμματική φράση, «μέγα το της θαλάσσης κράτος» και τα συστατικά της είναι ομόλογη με υψηλή στρατηγική. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια αμηχανία στην αναζήτηση της υψηλής μας στρατηγικής. Σήμερα με την εμφάνιση υποβρυχίων με δυνατότητες εκτόξευσης βαλλιστικών πυραύλων, πλοίων νέας γενιάς με ικανότητες stealth, των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) και του κυβερνοπολέμου (cyberwarfare), έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος που οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις τους σκέφτονται για τη θάλασσα και το θαλάσσιο περιβάλλον.
Οι επικρατέστερες σχολές ναυτικής σκέψης είναι ο ναυτικός αποκλεισμός με απαγόρευση και ο έλεγχος θαλασσίων περιοχών με ναυτικές εμπλοκές, αλλά αφήνουν μακριά τα μεγάλα τμήματα της ελληνικής ναυτικής παράδοσης, ιδίως του πολέμου με διακλαδικές καταδρομικές ενέργειες. Σε αυτή τη σχολή σκέψης εκτιμώ ότι πρέπει να επικεντρωθούμε. Πιστεύω ότι οι στρατηγικές των καταδρομικών ενεργειών είναι σημαντικές για τις ναυτικές επιχειρήσεις του σήμερα. Έτσι η χρηματοδότηση για απόκτηση ικανού πλήθους ταχυπλόων για χρήση ως νέα πυρπολικά του στόλου στον γεωγραφικό χώρο των νήσων του Αιγαίου, αλλά και η ενίσχυση του στόλου με νέες αεροναυτικές δυνάμεις για τον έλεγχο της Μεσογείου, είναι δύο βασικά μηνύματα. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο μια αρχή.
Αναπόφευκτα, μια νέα στρατηγική αντίληψη πρέπει να έχει σημαντικές επιπτώσεις για την πανεθνική υποστήριξη του Ναυτικού και την οργανωτική δομή του. Ασφαλώς, η αναγνώριση αυτής της νέας λειτουργίας θα πρέπει τελικά να βρεθεί στην πολιτική εθνικής ασφαλείας, δεδομένου ότι η εθνική ασφάλεια εξακολουθεί να ορίζει την πρωταρχική αποστολή του ναυτικού.
Πολλοί εκτιμούν πλήρως τον ρόλο του ναυτικού, αλλά πολύ συχνά ακούγεται από τον μέσο πολίτη το ερώτημα: Γιατί χρειαζόμαστε ένα ισχυρό ναυτικό; Αυτή η στάση μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μια συστηματική, λεπτομερή επεξεργασία και παρουσίαση της θεωρίας του ναυτογενούς έθνους και του ευρύτερου πλαισίου της ναυτικής ιστορίας και της ναυτικής τεχνολογίας. Μόνο όταν αυτό γίνει, το Πολεμικό Ναυτικό θα έχει την εμπιστοσύνη του κοινού ανάλογη με τον σημαντικό ρόλο του στην εθνική άμυνα.
Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι υποναύαρχος ε.α. ΠΝ
