«Ολβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν». Πόσο συχνά αναμασάμε την ευριπίδεια διαπίστωση και πόσο συχνότερα την ξεχνάμε ή την απαξιώνουμε. Ο στίχος είναι κατάλοιπο από μια χαμένη τραγωδία του Ευριπίδη. Και άλλη μια φορά δικαιολογεί την αρχαία ήδη κρίση πως ο τραγικός εκείνος ποιητής ήταν από σκηνής φιλόσοφος. Και πώς να μην είναι αφού η εποχή του ήταν η πρώτη στην Ιστορία αντιπαράθεση, κριτική, αμφισβήτηση και κατεδάφιση όλων των βεβαιοτήτων. Αν σκεφτεί κανείς με ποιους συνομιλούσε στα δείπνα της Αθήνας και της Μακεδονίας αργότερα ο Ευριπίδης, ποιοι ήταν οι σύγχρονοί του ποιητές, τραγικοί (ο Αγάθων), ιατροί, ιστορικοί, γεωγράφοι, μαθηματικοί, πολιτικοί και κυρίως σοφιστές και φιλόσοφοι, θα αντιληφθεί γιατί οι τραγωδίες του μέσω των ανταγωνιζόμενων προσώπων στοχάζονται και εκφέρουν τολμηρές γνώμες για την ανθρώπινη μοίρα, τις ανθρώπινες φιλοδοξίες, τα ανθρώπινα λάθη, τις θυσίες, τις εκδικήσεις, τα εγκλήματα και τις ευρέσεις του ανθρώπινου νου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή