Τα Πανεπιστήμια, η αξιολόγηση και η ανάγκη για εξωστρέφεια

Δύσκολα, ίσως, θα βρίσκαμε άλλον τομέα που να έχει επιτρέψει διαχρονικά και σε τέτοιο εύρος να του ασκηθούν τόσες ανακόλουθες παρεμβάσεις, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, προχειρότητες και παλινωδίες, όσο αυτός της Παιδείας και ακόμα πιο συγκεκριμένα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Κι αυτό, παρ΄ όλο που στο μόλις πρόσφατο παρελθόν ο χώρος της Παιδείας έτυχε πρωτόγνωρης κοινοβουλευτικής και πολιτικής συναίνεσης με τον νόμο 4009/2011. Η συντελούμενη οικονομική και πολιτική κρίση δυσχέρανε τη λειτουργία των Ιδρυμάτων, ούτως ή άλλως, αλλά η διακυβέρνηση που ακολούθησε από το ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ακύρωσε κάθε προσπάθεια ανάταξης και υπονόμευσε συστηματικά τα περιθώρια ανάπτυξης και παραγωγικότητας αυτού του τομέα. Τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας ταλανίζονται από την ανυπαρξία στρατηγικού σχεδιασμού, την υποχρηματοδότηση, την εσωστρέφεια και την απουσία πρωτοβουλίας και αυτοδιοίκησης. Οι κατευθύνσεις που οφείλουμε να πάρουμε, αν επιθυμούμε αλλαγή του τοπίου, είναι πρωτίστως σχετιζόμενες με την έννοια της αξιολόγησης, της ενίσχυσης του αυτοδιοίκητου και της εξωστρέφειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών μας Ιδρυμάτων.