«Λέγεται πως κανένας δεν γνωρίζει πραγματικά ένα έθνος, μέχρι να βρεθεί μέσα στις φυλακές του». Ο Νέλσον Μαντέλα έζησε και υπέφερε σε ένα τρομακτικό κελί. Γνώρισε σκληρά εκείνο το διαβόητο απάνθρωπο έθνος του απαρτχάιντ. Ο ρατσισμός στην απόλυτη έκφρασή του. Ο Ανδρέας Τετέι έζησε τις φυλακές του «ελληνικού πνεύματος». Εκείνες που όλοι απαρνιούνται πως υπάρχουν, αλλά το κρίμα είναι ότι στην ασπρόμαυρη οθόνη του σακατεμένου μυαλού πολλών στα μέρη μας αυτά τα κελιά είναι τα δικά τους παλάτια του μίσους. Παιδί της πολυπολιτισμικής Κυψέλης. Ο μπαμπάς του από την Γκάνα. Τον έχασε όταν ήταν μωρό. Η μητέρα του από τη Σιέρα Λεόνε. Η καριέρα του άσου της Κηφισιάς μοιάζει με στόρι του Χόλιγουντ.

Σε εκείνη την πολύβουη συνοικία της πάλαι ποτέ αριστοκρατικής Κυψέλης ο Τετέι έπαιξε μπάλα στα σκαλάκια του Αγίου Γεωργίου. Λάτρεψε το ποδόσφαιρο και έβαλε στόχο να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε μια πόλη γκρίζα, γεμάτη μίσος για τον διπλανό και τρομακτική απέχθεια για ό,τι δεν αρέσει από τον διπλανό. Δεν είχε ποτέ Φεράρι και Λαμποργκίνι για να πηγαίνει στην προπόνηση. Με τον Ηλεκτρικό κάθε μέρα από Βικτώρια για Κηφισιά για το μεράκι του που μετά έγινε επάγγελμα. Αυτός, όπως και μερικοί ακόμη από την ίδια γειτονιά, σαν τον ράπερ Νέγρο του Μοριά, τα κατάφεραν. Βγήκαν από τα στενά όρια όλης αυτής της περιοχής που εκτείνεται ύπερθεν της Πατησίων. Διά πυρός και σιδήρου. Τίποτα στρωμένο. Ούτε στο σχολείο ούτε πουθενά.

Ως μαθητής ήταν πρόεδρος 15μελούς στο 15ο Λύκειο, αυτό που είναι Κυψέλης και Παξών, στο οποίος φοίτησε κι ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας. Παιδί ενός κατώτερου θεού, ο Ανδρέας έπρεπε να παλέψει σκληρά με την καταπιεστική πραγματικότητα. Η θέληση νικά τα πάντα.

Από τα γήπεδα της Κυψέλης με τον Ατλαντα, στην Αλεπότρυπα, τα τουρνουά της ΕΠΣΑ και το Α’ Τοπικό, έφτασε να γίνει πρώτος σκόρερ της Super League 2 με την Κηφισιά. Μέσα σε μία πενταετία. Το 2018 αγωνιζόταν στην Αθηνών με τον ΠΑΟ Ρουφ. Το 2020 η άνοδος στην Γ’ Εθνική με την ομάδα των Πετραλώνων τον ανέβασε στην Κηφισιά με την οποία κατάφερε αμέσως την άνοδο στη Super League 2. Θύμα του ο Πανιώνιος. Στο Κύπελλο τον έμαθε καλά και η «Ενωση». Ελληνική ιθαγένεια; Ναι, έχει. Μετά κόπων τε και βασάνων. Οπως τόσες και τόσες ψυχές που ζουν και δουλεύουν για την Ελλάδα, αλλά εκείνη δεν τους αναγνωρίζει. Τους βάζει και φυλακή για ένα τσαλακωμένο χαρτί με χαρτόσημο των δέκα. Οπως κι ο Αντετοκούνμπο, είναι πέντε αδέλφια με μία μόνο διαφορά: ο Τετέι έχει δύο αδελφούς και δύο αδελφές.

Στη διάρκεια του αγώνα με τον Βόλο στο «Μιχάλης Κρητικόπουλος» της Καισαριανής, ένας ψευτόμαγκας τον αποκάλεσε «μαϊμού». Το κατήγγειλε ο ίδιος ο Τετέι. Στα γήπεδα της Super League η διαφορετικότητα και ο σεβασμός είναι – αμέτρητες φορές – άγνωστες λέξεις. Ο ίδιος κοσμεί με την παρουσία του τόσο ως ο παίκτης όσο και (κυρίως) ως άνθρωπος τα γήπεδα και την κοινωνία μας. Μέσα στις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, όλα αυτά τα χρόνια έχει ακούσει πολλά. Συνήθως δεν δίνει σημασία. Αυτή τη φορά όμως δεν πήγαινε άλλο. Κάνει τα όνειρά του για καριέρα στο εξωτερικό. Οχι άδικα. Εχει ταλέντο. Πρότυπό του ο Σον της Τότεναμ για την αίσθηση του γκολ. Για τη θέση του βλέπει συνέχεια τον Οσιμεν της Νάπολι και τον Χάρι Κέιν της Μπάγερν. Θεωρεί δάσκαλο του ποδοσφαίρου τον Πεπ Γκουαρντιόλα και μαθαίνει όσο περισσότερο μπορεί για την τακτική. Θα ήθελε μια μέρα να αγωνιστεί στο Champions League. Του αρέσουν τα πρωταθλήματα της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας. Παραλίγο να βρεθεί στη Δανία για τη Βίμποργκ. Από την πρώτη στιγμή έχει πει ότι βλέπει πάντα τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας. Θέλει να παίξει με τη Γαλανόλευκη. Νιώθει – και το λέει διαρκώς – την Ελλάδα σπίτι του. Εφτασε τα 23 πια (τα κλείνει στις 25 Μαΐου για την ακρίβεια), έχασε τις προθεσμίες για την Ελπίδων, αλλά η Ανδρών είναι πάντα εδώ. Το όνειρο παραμένει ζωντανό. Γιατί όχι;

Από παιδί πίστευε και πιστεύει πως όταν κάποιος γεννιέται σε μία χώρα, πρέπει να έχει και την αντίστοιχη υπηκοότητα. Γεννήθηκε εδώ, μεγάλωσε εδώ. Ενιωθε περίεργα να είναι τόσα χρόνια με άδεια παραμονής στη χώρα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Καλώς ήλθες στο κλαμπ, Ανδρέα. Οταν πήρε το χαρτί που λέει πως είναι Ελληνας χάρηκε όσο ποτέ άλλοτε. Κερνούσε τους πάντες και το φώναζε δυνατά. Αυτό που πολλοί από κάποιους άλλους δεν τολμούν να το πουν: «Είμαι Ελληνας». Εδώ είναι το σπίτι του και το βροντοφωνάζει από την πρώτη στιγμή. «Ας μπει ένα τέλος στα φαινόμενα ρατσισμού στον αθλητισμό και την κοινωνία μας! Δεν πάει άλλο! Ο αθλητισμός οφείλει να είναι ένα πεδίο ευγενούς άμιλλας και όχι εξαπόλυσης ρατσιστικών σχολίων και τακτικών» σχολίασε λίγο μετά τη ρατσιστική επίθεση που δέχθηκε στον αγώνα με τους Θεσσαλούς.

Οι συμπαίκτες του στο πρώτο παιχνίδι μετά το θλιβερό επεισόδιο φόρεσαν ξεχωριστά μπλουζάκια στην OPAP Arena λίγο πριν από τη σέντρα με την ΑΕΚ. Εγραφαν το μήνυμα «say no to racism», ενώ στο πίσω μέρος υπήρχε το επίθετο του έλληνα επιθετικού. Σε κάποια γωνιά, εκεί ψηλά στην κερκίδα του ουρανού, ο ασύγκριτος Νίκος Εγγονόπουλος θα τα βλέπει όλα αυτά και θα μονολογεί ξανά και ξανά «Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες»: «Αλήθεια –των αδυνάτων αδύνατο, ποτές δεν κατάφερα να καταλάβω, αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε, το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου, το εφήμερο της παράλογης ζωής του, κι ανακαλύπτουνε διαφορές, γιομάτοι μίσος διαφορές σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»…

Τελευταία Νέα