Προσιτές κρεμάλες

Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους, λένε οι γάλλοι νατουραλισταί. Αλλά τα πράγματα έχουν μπερδευτεί εδώ σ’ εμάς: κοντεύουμε στο σημείο να είναι οι στρέιτ κατά του γάμου εν γένει και οι μη-στρέιτ υπέρ. Οι δε ιδεολογικώς εξ ευωνύμων που ήταν κατά του σχήματος «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια», βγαίνουν ξαφνικά υπέρ της οικογένειας και της κουλούρας, σχετικά με τη θρησκεία τα είχαν βρει μια χαρά με τον Ιερώνυμο (υπέφερε ο Φίλης) ενώ σχετικά με την πατρίδα, μια υποδύονται τους διεθνιστές και μια τους υπερπατριώτες, ανάλογα με το ωροσκόπιο.

Και είναι πραγματικά αμφίβολο αν κάποιος στον πολιτικό κόσμο δίνει δυάρα για τον γάμο ή μη και την τεκνοθεσία (αμφίβολη λέξη: τέκνο, ή τεκνό υπονοεί;) από τους ομοφυλόφιλους. Μάλλον είναι μια πόζα ένθεν κακείθεν προς αλιεία ψήφων, ή απόσπασης της ευαρέσκειας κάποιων ψηφοφόρων, παράλληλη πλεύση με τον διάλογο της μόδας, αγωνία για μια κάποια προοδευτικίλα – οι ίδιοι άνθρωποι πριν από τρία χρόνια, ιδιωτικώς και όχι μόνο, πρέσβευαν τα απολύτως αντίθετα. Αλλά και τώρα δείχνουν να έχουν άλλη άποψη φοβούμενοι το αεράκι που πνέει, οπότε θα παραστήσουνε τους προχώ, τους σούπερ ρηξικέλευθους.

Επί της ουσίας: δώστε κάθε δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους, να παντρεύονται, να υιοθετούν κ.λπ., να κάνουνε όλα τα λάθη των στρέιτ, διότι καμιά κοινωνία δεν κινδυνεύει απ’ όλα αυτά, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στον μικροαστισμό και στα βαριά δεσμά της οικογένειας. Κι αν υπάρξουν κάποιες απαγορεύσεις, θα ξεπεραστούν μέσω Ευρώπης, άρα τζάμπα παιδευόμαστε. Ο πάσα ένας έχει δικαίωμα στην κρεμάλα του γάμου και στο παιδοσπορείν – έστω διά τρίτου, αν και υπάρχει κίνδυνος βαριάς εμπορευματοποίησης και αναβίωσης κάποιου είδους Λέμπεσμπορν, δηλαδή γυναίκες που θα γεννάνε χάριν τρίτων επί χρήμασι, εν είδει βιοτεχνίας. Αλλά ούτε αυτό θα αποφευχθεί εντέλει και σε λίγο καιρό ενδέχεται να βλέπουμε και ανάλογες αγγελίες για δίμετρες που θα υπόσχονται ψηλά, ξανθά παιδιά, για λιγνές ή, ευτραφείς και άλλους σωματότυπους – ας πούμε ένας Πόντιος ίσως να ήθελε να παραγγείλει σε μια Πόντια παρένθετη και πάει λέγοντας.

Το πράγμα είναι αναπόφευκτο, θα συμβεί έτσι κι αλλιώς, οπότε διαφωνούμε επί ματαίω. Χάνουμε πολιτικό χρόνο από τα πιο σοβαρά. Και, αν νομίζουν μερικοί πως θα απωλέσουν ή θα κερδίσουν ψήφους από αυτό το ζήτημα, μάλλον γελιούνται, όταν δεν χάθηκαν καθόλου ψήφοι ούτε από τα τρένα στα Τέμπη, ούτε από τις πλημμύρες, ούτε από το ελαιόλαδο ή το ορυκτέλαιο, ούτε από το γάλα που κοστίζει όσο η βότκα Belunga. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα πολιτικές προτιμήσεις, όταν μάλιστα η αντιπολίτευση τείνει να καταντήσει μια εντελώς αντιτουριστική γριά η οποία, πάλι και ως συνήθως, ελπίζει να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Μην ψάχνεις, δε, να βρεις πού, άραγε, αναφέρεται ο Γκράμσι σε παρένθετες μητέρες και παρένθετες θείες και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ταξική ανάγνωση που κάνουν κάποιοι σταλινοφρενείς –δεν θα βγάλεις άκρη.

Αφήστε, λοιπόν, όλα τα παιδιά να παντρευτούν, να αποκατασταθούν. Να πέσουν στη λούμπα του γάμου. Να ενταχθούν σούμπιτοι στο σύστημα. Να αποκτήσουν πεθερές και αφόρητα συγγενολόγια. Να ζήσουν τα αβάσταχτα τραπεζώματα των εορτών. Διότι μια κοινωνία που είναι όπως είναι εξαιτίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των στρέιτ, θα τη χαλάσουν δήθεν οι ομοφυλόφιλοι; Δεν πρόκειται. Θα αποδειχτούν κι αυτοί ίδιοι σαν και τους στρέιτ, λίγο καλύτεροι, λίγο χειρότεροι – ποιος ξέρει; Απ’ το ίδιο μαντρί είμαστε όλοι και το ποιος γυαλίζει ή όχι το πόμολο έχει μικρή σημασία. Αλλα είναι που μετράνε μέσα στην αφόρητη καθημερινότητα του βίου και του γάμου, θέματα πιο βαριά, πνευματικά, υπαρξιακά, φθοράς, σκοτεινά και οικονομικά που κανείς δεν τα αποφεύγει. Οι γενικολογίες και τα αφηρημένα μεγέθη με βάση την ερωτική προτίμηση είναι επιφανειακές και έωλες προσεγγίσεις. Και ποιος ξέρει (ούτε καν ο Φρόιντ), ποιος εγγυάται το ένα ή το άλλο, ή το πώς θα εξελιχθεί ένα παιδί, αφού καθένας και κάθε παιδί αποτελεί μια ανεπανάληπτη μοναδικότητα, μια ξεχωριστή μεταβλητή που κάθε τι το εσωτερικεύει αλλιώς, όπως δυο αδέλφια στην ίδια οικογένεια. Αλλιώς βιώνει το ίδιο γεγονός το ένα τέκνο και αλλιώς το άλλο – άρα με ποιο μανόμετρο ξέρουμε εξ υπαρχής τι θα συμβεί; Μη μιλάμε σαν να πρόκειται για ιχθυοτροφείο πέστροφας.

Το μόνο κακό (και αυτό δεν νοιάζει τους πολλούς) είναι ότι μάλλον θα χάσουμε κάποιον μελλοντικό Καβάφη, ή κάποιον Ζαν Ζενέ, κάποιον υπέροχο Σέρο Αμπραχαμιάν που η έμπνευσή τους πολλαπλασιάστηκε λόγω της πίεσης από τους «τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες». Αλλά, απ’ την άλλη, και η λογοτεχνία και η Τέχνη αφορούν εξίσου ελάχιστα την πλειοψηφία εκείνων που έχουν άλλα ερωτικά γούστα όσο και τους στρέιτ – δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Στις ίδιες παραλίες μεγαλώνουμε όλοι.

Γίνεται, δηλαδή, πολύς καβγάς για κάτι που στο τέλος θα καταντήσει κοινός τόπος. Ο μικροαστισμός, όπως πάντα, θα θριαμβεύσει, θα σαρώσει τους πάντες, ο Χριστιανόπουλος, αν ζούσε, θα φορούσε βέρα, κι άλλο ένα ερώτημα θα αφαιρεθεί σιγά – σιγά απ’ τις δημοσκοπήσεις.