Θέατρο του Νέου Κόσμου: «Επιτίθεται» με τις 5 πιο sold out παραστάσεις του

Η πανδημία του κορωνοϊού δεν πτοεί το Θέατρο του Νέου Κόσμου, γι΄ αυτό και το δύσκολο αυτό καλοκαίρι «επιτίθεται» με τις 5 πιο sold out παραστάσεις του!

Η αφρόκρεμα των παραστάσεων του Θεάτρου του Νέου Κόσμου βγαίνει σε μια πολύ μικρή καλοκαιρινή περιοδεία σε επιλεγμένα ανοιχτά θέατρα της Αττικής, προσδοκώντας να δώσει στο κοινό λίγη αισιοδοξία αλλά και πολιτισμό.

Η παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του», ένα απολαυστικό ρεσιτάλ εναλλαγής ρόλων με τον Μάκη Παπαδημητρίου και τον Γιώργο Χρυσοστόμου, επιστρέφει για μία και μοναδική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», το Σάββατο 18 Ιουλίου.

Μετά από δύο πολύ πετυχημένες θεατρικές περιόδους στο Εθνικό Θέατρο και μία στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, η παράσταση που έγινε το talk of the town και κέρδισε κοινό και κριτικούς, παρουσιάζεται για λίγες παραστάσεις σε θερινά θέατρα της Αττικής τον Σεπτέμβριο. Για την ερμηνεία τους στην παράσταση τιμήθηκαν η Ιωάννα Κολλιοπούλου με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και ο Γιάννης Νιάρρος με το βραβείο Δημήτρης Χορν.

Δύο σχεδόν χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά της στο Θέατρο Τζένη Καρέζη και με τη δεύτερη χειμερινή σεζόν να έχει διακοπεί απότομα λόγω των μέτρων για την αντιμετώπιση του Covid-19, η παράσταση «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, επιστρέφει στη σκηνή την Πέμπτη 23 και Παρασκευή 24 Ιουλίου στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» και την Τρίτη 28 και Τετάρτη 29 Ιουλίου, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη».

Το στοίχημα του Γιώργου Χρυσοστόμου πέτυχε, και η χειροποίητη, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία παράσταση «Mute», αφού έκανε πολλά απανωτά sold out στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και στην ακόμα μεγαλύτερη σκηνή του Θεάτρου Τζένη Καρέζη, συνεχίζει με φόρα σε ανοιχτά θέατρα της Αττικής αυτό το Σεπτέμβριο. Η εκκίνηση θα δοθεί στις 17 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής».

Μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Θέατρο Κιβωτός και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας για τρία ολόκληρα χρόνια, η «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» επιστρέφει αυτό το Σεπτέμβριο για πολύ λίγες παραστάσεις σε επιλεγμένα ανοιχτά θέατρα. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας της Ελένης Ουζουνίδου, που βραβεύτηκε, όπως και η παράσταση, στα θεατρικά βραβεία του περιοδικού ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ 2015.

Λίγο πριν βγουν ξανά κάτω από το φως των προβολέων, οι πρωταγωνιστές των παραστάσεων του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μιλούν στα «Νέα».

Μάκης Παπαδημητρίου | Πέτρες στις τσέπες του

Η παράσταση τις προηγούμενες σεζόν γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πώς την επαναφέρετε ως αντίδοτο στην καραντίνα;

Δεν την επαναφέρουμε ως αντίδοτο. Λόγω της ιδιαίτερης φετινής καλοκαιρινής περιόδου, οι Πέτρες ως παραγωγή (ως παράσταση δηλαδή που έχει ήδη ανέβει, άρα έχει μικρό κόστος για να ανέβει και πάλι) είναι πιο διαχειρίσιμη και ενέχει μικρότερο θεωρητικά ρίσκο. Ελπίζουμε να τύχουμε ανάλογης ανταπόκρισης και από τον κόσμο, όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Θεωρείτε ότι τελικά στα δύσκολα, το γέλιο είναι που θα μας σώσει;

Μακάρι, αλλά δυστυχώς δεν θα μας σώσει το γέλιο. Νομίζω ότι θα μας καταποντίσει η ακραία βλακεία.

Γιώργος Χρυσοστόμου | Mute

Mέσα σ’ έναν κυκεώνα πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω σας, πόσο εύκολο είναι εσείς να μπείτε στο «mute» και να παίξετε θέατρο;

O κυκεώνας πραγμάτων συνέβαινε ανέκαθεν γύρω μου τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο και πλαίσιο,που τώρα μπορώ να πω μου είναι πιο εύκολο να μπώ στο «mute» και να παίξω θέατρο γιατί με βρίσκει το τώρα οχυρωμένο πρώτον και σε έντονη ανάγκη να επικονωνήσω με το κοινό εν συνεχεία.Tο κοινό φαντάζομαι θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερη αντίσταση και δυσκολία να μπει στο  mute και να «παίξει» θέατρο μαζί μου. Το τελευταίο αφορά στην άποψή μου οτι θέατρο δεν κάνουν μόνοι οι ηθοποιοί, ούτε οι σκηνοθέτες. Θέατρο κάνουν οι ‘Ανθρωποι που μοιράζουν τους ρόλους στα δύο. Σε Ηθοποιούς και Θεατές.

Ποιες διαφορές παρουσιάζει πλέον η παράσταση μετά από έναν γεμάτο χειμώνα, στην τωρινή καλοκαιρινή περιοδεία;

Θα λείπει το ταβάνι. Βασική διαφορά. Όλα εξαρτώνται από τη Στιγμή. Η συγκεκριμένη δουλειά έχει σαν βασικό συστατικό τη Στιγμή και τις στιγμές φυσικά της μέχρι τώρα ζωής μου στον πλανήτη Γη και στο σύμπαν Θέατρο. Οπότε θα ξέρω τις διαφορές λίγο πριν συμβούν real time και on stage. Θα έχει ένα διαφορετικό κοινό αλλά και έναν ελαφρώς μετατοπισμένο κεντρικό αφηγητή. Τον ΜUTE.

Ελένη Ουζουνίδου | Σταματία το γένος Αργυροπούλου

 Αν και έχετε αποχαιρετήσει την Σταματία πολλές φορές, επιστρέφετε τελικά πάντα σ’ αυτήν. Γιατί;

Κάθε φορά που τελειώνει ένας κύκλος παραστάσεων της «Σταματίας το γένος Αργυροπούλου»  νιώθω πως δεν την αποχαιρετώ οριστικά! Γνωρίζουμε και οι δυο πως μέσα στα χρόνια θα συναντιόμαστε πολλές πολλές φορές! Βέβαια το εξαιρετικό κείμενο του Κώστα Σωτηρίου, φροντίζω να το ξεχάσω από κύκλο σε κύκλο, ώστε να το ξανά ανακαλύψω και πιστέψτε με: κάθε φορά που το πιάνω στα χέρια μου, μου φανερώνονται τόσο διαφορετικά πράγματα και θαύματα, που είναι σα να ξανά φτιάχνουμε την παράσταση από την αρχή! Αυτό έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για μένα και για τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον σκηνοθέτη της παράστασης, και φαντάζομαι για το κοινό!

Σε κάθε εποχή μια θεία Σταματία, πάντα έχει κάτι να πει!

Η Σταματία πώς θα αντιδρούσε μέσα σε μια πανδημία όπως αυτή που ζούμε?

Νομίζω πως θα ήταν φοβισμένη, δε θα ήθελε να κολλήσει τον ιό, θα ήταν κλειδωμένη στο σπίτι της, και θα παρακαλούσε τα ανίψια της να της φέρουν φάρμακα και τρόφιμα στο σπίτι, αλλά ένας θεός ξέρει εάν αυτά τα ανεπρόκοπα θα την βοηθούσαν! Και είμαι σίγουρη πως θα έφτιαχνε με το βελονάκι μάσκες προστασίας!

 Γιάννης Νιάρρος | Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα

 Τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε με την νέα σας αναμέτρηση με το κείμενο;

Το κείμενο αυτό με συγκίνησε από την πρώτη φορά που το διάβασα. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, όταν το αρθρώνω συνειδητοποιώ ότι κουβαλάει ακόμα μεγαλύτερο φορτίο για μένα, γιατί το έχω πει 347 φορές. 347 φορές στις οποίες τα είπα και το σώμα μου, το μυαλό μου και η διάθεσή μου ήταν σε διαφορετική κατάσταση κάθε φορά. Πέρα από το μεγαλείο λοιπόν του συγγραφέα, αυτά τα λόγια πλέον κουβαλάνε την χαρά μου, τη θλίψη μου, τα νεύρα μου, την απόγνωσή μου και τα όνειρά μου. Έχουν καταλήξει να είναι ένα είδος προσευχής, που φτάνει μόνο να την πω για να κινηθεί κάτι μέσα μου.

Η διαφορετικότητα τελικά πόσο ανεκτή είναι από τη δική μας κοινωνία;

Η διαφορετικότητα δεν είναι ανεκτή σε καμία κοινωνία, αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξής της. Χωρίς την «μη-ανοχή» στην διαφορετικότητα δεν θα υπήρχε ο ίδιος ο όρος «διαφορετικότητα» (με την κοινωνιολογική του σημασία). Είναι ένας όρος μεταβλητός ανά τους καιρούς, που έχει χιλιάδες χρήσεις, γι’ αυτό και γίνεται » πιπίλα». Ακόμα κι αυτοί που έχουν ανοχή στη διαφορετικότητα και το δηλώνουν, νιώθουν διαφορετικοί, και πρέπει να παλέψουν για να ανεχθεί τη διαφορετικότητα τους ο υπόλοιπος κόσμος. Κι εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Εν κατακλείδι, όλη η βαρύγδουπη κοινωνιολογική ανάλυση που θα προέκυπτε από αέναες συζητήσεις στην προσπάθεια απάντησης αυτής της ερώτησης θα κατέληγε σε ένα απλοϊκό συμπέρασμα, που συγκεντρώνεται στο παρακάτω τσιτάτο: «Μην είσαι μαλάκας. Αγάπα τους γύρω σου και τον εαυτό σου όπως είναι».

Ιωάννα Κολλιοπούλου | Στέλλα Κοιμήσου

 Μετά από τόσες σεζόν και τόση επιτυχία που γνώρισε η παράσταση, τι σας έχει αφήσει εσάς;

Σημαντική  γνώση και ακόμα πιο ουσιαστική εμπειρία . Παίζοντας την παράσταση τόσες φορές, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, όντας ο καθένας μας σε διαφορετική φάση της ζωής του κάθε φορά που συναντιόμαστε -όλα αυτά ζύμωσαν την παράσταση σε τέτοιο βαθμό που εδώ και καιρό αναρωτιέμαι μήπως χρειάζεται να  ξανά ορίσουμε στο θέατρο τις, εκτός άλλων, χρονικές συνθήκες και να ανακαλύψουμε άλλες, νέες μεθόδους για τη δημιουργία μιας παράστασης.

Αυτή η ωμή αλήθεια που βγάζει για τις οικογενειακές σχέσεις και την κοινωνία, πόσο αειθαλής είναι;

Το ποσό αειθαλής είναι, νομίζω, αποδεικνύεται και από τα πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, σποτ για την ενδοοικογενειακή βία. Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Ο κόσμος εξελίσσεται αέναα, αλλάζει, αγριεύει. Εκείνος που αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί  θα πρέπει να έχει αρκετά δουλεμένη αντίληψη,  σωστά διαμορφωμένη προσωπικότητα και να έχει αποβάλει σε μεγάλο βαθμό τις κακές συμπεριφορικές συνήθειες της παλαιότερης γενιάς. Χρειάζεται μια συνεχής ενδοσκόπηση για να καταφέρεις να εφοδιάσεις ένα παιδί, να το μάθεις να διαχειρίζεται με το δικό του προσωπικό τρόπο την κάθε αλλαγή. Κι έπειτα να επιλέξει αυτόνομα τον τρόπο με τον οποίον θέλει να συνυπάρχει μέσα στην κοινωνία. Δύσκολη και απαιτητική διαδικασία, αλλά αναγκαία άμα θέλεις να αλλάξεις προς το καλύτερο μια κοινωνία. Ελπίζω μετά από όλη αυτή την περίοδο που περάσαμε να αναθεωρήσουμε ή και να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας -σε πολλά επίπεδα- τις αξίες μας.