Αναζήτηση
Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια ξέρουμε από τον Αριστοτέλη ότι η πολιτική είναι (περίπου) ένας κλάδος της φυσικής –κι ως γνωστόν ο Αριστοτέλης δεν ήταν νούμερο ούτε μακεδονομάχος!
Γνωρίζουμε δηλαδή πως όταν διαταραχτεί η ισορροπία ενός εκκρεμούς πρώτα θα ταλαντευτεί στο ένα άκρο, ύστερα στο άλλο, και τελικά θα ισορροπήσει ξανά κάπου στο κέντρο.
Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα.
Πρώτα χάθηκε η ισορροπία με την κρίση και τα Μνημόνια. Υστερα το εκκρεμές πήγε στο αριστερό άκρο και έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα θα πάει στο άλλο άκρο, το δεξιό. Μετά και κάποια στιγμή, θα ισορροπήσει πάλι στο κέντρο.
Τώρα με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ζούμε τη δεύτερη φάση.
Αναμενόμενο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν μιας απώλειας της ισορροπίας, δεν είναι εύκολο να αποτελέσει μέρος της ισορροπίας που θα ακολουθήσει.
Οταν, ας πούμε, ο Φίλης υποστηρίζει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα «Μέτωπο Λογικής» για τα εθνικά θέματα έχει επί της ουσίας δίκιο. Κάτι τέτοιο θα έκανε κάθε σοβαρή χώρα.
Αλλά στο Μέτωπο που περιγράφει ο Φίλης δεν είναι εύκολο να μετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ του Φίλη διότι είναι κατεξοχήν δημιούργημα του πολιτικού ανορθολογισμού που τροφοδότησε η κρίση.
Τι Μέτωπο Λογικής μπορεί να φτιάξει κανείς με τον Σκουρλέτη, τον Παππά, τον Πολάκη, τον Γαβρόγλου, τον Κοτζιά, ακόμη και τον ίδιο τον Φίλη;
Κι άλλωστε ένα Μέτωπο Λογικής δεν λειτουργεί ευκαιριακά ούτε κατά περίσταση. Δεν γίνεται να είναι λογικό με τα Σκόπια αλλά παράλογο με την Παιδεία, την οικονομία ή τη δημόσια τάξη.
Αυτό εξηγεί γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί κι ούτε πρόκειται να βρει κάποιο πεδίο συνεννόησης με την (όποια) αντιπολίτευση και για κανένα θέμα.
Ακόμη περισσότερο που την απώλεια ισορροπίας του πολιτικού συστήματος και την αριστερή ταλάντευση πλήρωσαν ακριβά τα δημοκρατικά κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Τώρα είναι σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να πληρώσει τη δεξιά ταλάντευση.
Με τον έναν Ή τον άλλον τρόπο αλλά μάλλον με τον ίδιο: ακόμη και τα ετερόκλητα «συλλαλητήρια αγανάκτησης» δική τους μέθοδος είναι.
Κι είναι αστείο να ενοχλούνται σήμερα και να διαμαρτύρονται για τους «ακροδεξιούς» εκείνοι που το 2011 φώναζαν «να καεί, να καεί, το μπιπ η Βουλή» παρέα με τη Χρυσή Αυγή.
Φυσικά το εκκρεμές θα επανέλθει σε κάποιο σημείο ισορροπίας και τότε θα κάνουμε ταμείο τι έχει απομείνει και τι έχει διασωθεί από τους μεν και τους δε.
Μετά τις εκλογές βεβαίως. Και με βασική προϋπόθεση να έχει διασωθεί κι ο τόπος.
