«Γυρεύω ξανά την αθωότητά μου»

Στην περίπτωσή του, την περίπτωση ενός χαμηλόφωνου εργάτη της μουσικής, δεν είναι υπερβολή μiα παραδοχή: ότι μέσα από το έργο του καθρεφτίζεται η προσωπική του αισθητική για την τέχνη. Ο Νίκος Ξυδάκης αυτοβιογραφείται κάθε φορά που υπογράφει τη μουσική σε τραγούδια – σταθμούς για την ελληνική δισκογραφία, όπως το «Τρελή και αδέσποτη», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Στα εστιατόρια που τρών’ τα συνεργεία» αλλά και τη «Ρωγμή του χρόνου», το «Ερωτικό» (σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη), το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» (μετάφραση από ποίημα της Σαπφώς), αλλά και το «Αποχαιρετισμός στον Γεώργιο Βιζυηνό». Τα τρία τελευταία αποτελούν απλώς ένδειξη μιας άλλης πλευράς του συνθέτη: της διαχρονικής αναζήτησής του στον χώρο της ποίησης.

Αυτήν θα ανακαλύψουν εκ νέου αύριο οι ακροατές του στο Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης στην Πλάκα, εκεί όπου θα παρουσιάσει δείγμα της νέας δισκογραφικής του δουλειά (με δύο κιθάρες κι ένα σαξόφωνο), που βασίζεται στη μελοποίηση της συλλογής «Γυάλινα Γιάννενα» του Μιχάλη Γκανά. Ενός ποιητή με τον οποίο τον συνδέει 20χρονη φιλία και συνεργασία. «Η παράσταση ξεκινάει από τα «Γυάλινα Γιάννενα» και φτάνει μέχρι το τελευταίο βιβλίο του Γκανά «Αψινθος». Αισθάνομαι ότι διασχίζω μια ζωή με τη μουσική μου παρά ότι μελοποιώ κάποια ποιήματα ή τραγούδια. Είναι ένας παράλληλος βίος. Εχω ένα αίσθημα ανταπόδοσης εκτός από τη φιλία που κέρδισα με τον Μιχάλη Γκανά».

Στη συζήτησή μας σημειώνει ότι βρίσκεται σε περίοδο περισυλλογής θέλοντας να δώσει χρόνο στον εαυτό του, να επανέλθει σε πράγματα που έχει αποπειραθεί στο παρελθόν. «Οσο περνάει ο χρόνος ακόμα και στον λόγο όπως και στην ίδια τη δουλειά σου γίνεσαι απαιτητικός. Αρχίζεις και προβληματίζεσαι, αναρωτιέσαι ή έχεις αναστολές. Νιώθω ότι έχω ολοκληρώσει έναν κύκλο. Το κλείσιμο αυτό με γυρνάει σε πρωταρχικές μου στιγμές. Σαν να βρίσκομαι πριν από τα πρώτα τραγούδια που έχω γράψει. Σαν να θέλω να κάνω μια αρχή ύστερα απόμια μεγάλη διαδρομή. Ξαναγυρεύω πάλι την αθωότητα ή καλύτερα θέλω να επιστρέψω στην αθωότητα. Μέσα στην πορεία και την απαίτηση να κάνεις πιο σύνθετα μερικά πράγματα και πιο περίπλοκα –επειδή ενδεχομένως έτσι αισθάνεσαι –χάνεις την απλότητα». Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; «Θέλω να φτιάξω μια μελωδία με τις λιγότερες δυνατές λέξεις.Είμαστε σε μια εποχή που μιλάμε πάρα πολύ. Ο δημόσιος λόγος θέλει προσοχή. Πρέπει να ξέρεις γιατί μιλάς, πόσο μιλάς και τι πρέπει να πεις».