Τώρα που εξαντλήσαμε τις χαριτωμενιές για το λορεάλ του Τραμπ και της Χίλαρι, ας επιχειρήσουμε μια δεύτερη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος. Και την όποια επίπτωση θα έχει –να, εδώ βρε, στα δικά μας.

Το σοκ το φάγαμε, την κρυάδα την πήραμε, την απέχθειά μας για τη Χίλαρι την πνίξαμε. Εδώ είμαστε. Εδώ. Με τα κουκιά μετρημένα, τις εικασίες μας στην μπάντα: «Αν ο Μπέρνι Σάντερς έπαιρνε το χρίσμα», «Αν ο Ομπάμα δεν τα έκανε σκατά». Στο ίδιο σουπερμάρκετ όλοι, με τα ίδια καρότσια, τα ίδια ράφια και στις ίδιες ουρές. Ιδια τελάρα με φρούτα, ίδιες συσκευασίες λαχανικών, ίδιες πάριζες και παριζάκια πίσω από το τζάμι. Μόνη διαφορά πως εδώ ούτε τιμές συγκρίνεις ούτε από αλλού ψωνίζεις. Εδώ είναι μονοπώλιο. Ή τρως την πραμάτεια τους, τις σαλάτες τους, τα ψάρια τους ή μένεις νηστικός. Που παίζει να μείνεις έτσι κι αλλιώς.

Πάμε παρακάτω.

Τι επίπτωση θα έχει το όλο τζέρτζελο στα καθ’ ημάς δεν μπορούμε να το ξέρουμε ακόμα. Η Χίλαρι ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα ούτε για το θανάσιμο ελληνικό χρέος. Χώρια που είχε τοποθετηθεί ευνοϊκά σε τουρκικές διεκδικήσεις, πιχι Μουφτής της Θράκης.

Βέβαια οι πρόσφατες θέσεις της υπέρ των Κούρδων της Συρίας, λογικά θα δυναμίτιζαν το προξενιό της Αννας με τον Ερντογάν. Κι ίσως αυτό να μας έβγαινε σε καλό. Με έμφαση στο «ίσως».

Από την άλλη πλευρά, οι θέσεις –ή μάλλον η έλλειψή τους –του Τραμπ για την Ελλάδα μοιάζουν ξεκάθαρες: να κόψουμε το λαιμό μας. Το χρέος μας είναι peanuts για τους Γερμανούς, αυτοί να μας ξελασπώσουν. Η Αμερική ούτε να μας χέσει. Και στην τελική, spoiler alert υπάρχει και ο Πούτιν που θα αγοράσει τα χαρτομάντιλα που του πουλάμε στο φανάρι. Λέει ο Τραμπ.

Κάποιοι ποντάρουν στους τρεις έλληνες συνεργάτες του νέου προέδρου. Ευσεβής πόθος. Ετσι δείχνει τουλάχιστον. Ο Τζορτζ Παπαδόπουλος έχει ξεκάθαρες θέσεις για την ενεργειακή πολιτική στο τρίγωνο Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ –ασχέτως που τα οφέλη δεν θα είναι ίδια στις τρεις χώρες. Κι από την άλλη, όσο εμείς οι ίδιοι δεν αξιοποιούμε την πολύτιμη γεωστρατηγική προίκα που διαθέτουμε, μην έχουμε απαιτήσεις από τους γαμπρούς της Ευτυχίας. Ή της Δυστυχίας.

Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν ο Τραμπ θα κινηθεί με βάση την προεκλογική ή τη μετεκλογική του εικόνα. Θα είναι δηλαδή ένας εκσκαφέας που πετάει χώματα, ένα γκρέιντερ που ευθυγραμμίζει το έδαφος; Ή μήπως ό,τι φανεί στον Λωλοστεφανή –γιατί όσο να πεις μια παράνοια τη σέρνει;

Αρα;

Αρα, τίποτα. Ούτε με τη Χίλαρι ούτε με τον Τραμπ η Ελλάδα θα βρει φως στο τούνελ. Και κακώς το ψάχνει εκεί. Ναι μεν πλανητάρχες, ναι μεν διεθνείς ισορροπίες, ναι μεν άσχετοι και ανιστόρητοι όσοι δεν βλέπουν το παγκόσμιο ντόμινο ή λένε γραφικότητες τύπου «δεν κοιτάμε τα δικά μας λέω ‘γώ, ο Τραμπ μας μάρανε», αλλά μέχρι εκεί. Ούτε χρέος, ούτε χρήμα, εδώ ούτε καν ένας ΟΥΝΡΑ να μας πετάξει λάδια και βουτύρατα, λούτρινα αρκουδάκια και σώβρακα με την αστερόεσσα στον κώλο.

Στις ΗΠΑ the show is over and the fat lady sang. Με τη διαφορά ότι την άρια του φινάλε δεν την τραγούδησε η υπέρβαρη κυρία αλλά ο λευκός κύριος με τη χαμηλή μόρφωση. Που είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Τραμπ και Χίλαρι. Γιατί –όπως εύστοχα γράφτηκε –από 319 εκατ. νοματαίους στις ΗΠΑ, αυτούς τους δύο βρήκανε να βάλουν, ρε γαμώτο;

Και για να κλείσουμε με τα δικά μας ντέρτια. Οσο κι αν πιστεύουμε πως ο ήλιος ανατέλλει και δύει στην Ελλάδα, κανένας πρόεδρος, κανένα κράτος, καμιά υπερδύναμη δεν θα μας λύσει τα προβλήματα. Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό –και ΑΝ. Να αξιοποιήσουμε τη γεωπολιτική μας θέση, να διαχειριστούμε την οικονομική μας κρίση, να νοικοκυρέψουμε και να νοικοκυρευτούμε, να διαπραγματευτούμε, βήμα βήμα να σταθούμε στα πόδια μας. Ελπίζοντας πάντα πως προφταίνουμε να βρούμε μιαν άκρη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Οχι στα δικά τους πόδια.

Τελευταία Νέα