Αναζήτηση
Καλή η «Αυγή». Αλλά με τις αυγές δεν βάφεις αβγά. Αν θέλεις να συναντήσεις το μεγάλο κοινό, τα απολιθωμένα κομματικά media δεν αρκούν. Πρέπει να διεισδύσεις στο Διαδίκτυο, να μπεις στις λευκές –επώνυμες –και τις μαύρες –ψευδώνυμες –αρτηρίες του.
Παιδιά διψασμένα για εξουσία, οι συριζαίοι είχαν από την αρχή εμμονή με τα media. Με μεθοδικότητα που δεν επέδειξαν έκτοτε σε κανένα άλλο εγχείρημα, είχαν προσπαθήσει να μεταγγίσουν το μήνυμά τους σε όλο το κυκλοφορικό σύστημα της ενημέρωσης –και κυρίως της ψευτοενημέρωσης. Αυτή τη μεθοδικότητα φωτίζει τώρα ετεροχρονισμένα ο Αρης Δαβαράκης με την αποκάλυψή του ότι ο Χριστόφορος Βερναρδάκης τον καθοδήγησε και ο Νίκος Παππάς τον χρηματοδοτούσε για να διατηρεί ένα φιλοσυριζαϊκό σάιτ.
Σιγά τα αίματα. Ποιος το θυμάται αυτό το σάιτ; Ποιος το διάβαζε; Οντως. Η ιστοσελίδα δεν θα μπορούσε να προορίζεται για εργαλείο μαζικού προσηλυτισμού. Η στρατολόγηση, όμως, ενός προσώπου όπως ο Δαβαράκης δείχνει την πρώιμη προπαγανδιστική ευφυΐα των συριζαίων.
Μάλλον άσχετος με την πολιτική και φορέας μιας κουλτούρας φιλελεύθερης –την οποία, μετά φόβου ύβρεως, θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς «χατζιδακική» –ο Δαβαράκης νομιμοποιούσε τον Τσίπρα σε ένα κοινό, που διαμορφώνει τις πολιτικές προτιμήσεις του κυρίως αισθητικά. Στο κοινό που μπορεί, ας πούμε, να φανατίζεται «πολιτικά» για το ποιος μένει και ποιος φεύγει στο υπουργείο Πολιτισμού, ποιος μένει και ποιος φεύγει στο Φεστιβάλ Αθηνών. Και που, παρά το μικρό του πλήθος, διαθέτει χάρη στα εξεζητημένα επικοινωνιακά του εφόδια μεγάλη επιρροή.
Ακόμη και σήμερα, που ο Δαβαράκης προσχωρεί στις τάξεις των κοψοχέρηδων, εξακολουθεί να προσφέρει υπηρεσίες εκλέπτυνσης στον Τσίπρα: Εξακολουθεί να τον περιγράφει ως «αστό». Εχει σημασία να σε λέει αστό ένας αστός, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν έχει επίγνωση των οξύμωρων πολιτικών συνδηλώσεων που πυροδοτεί ο χαρακτηρισμός όταν απονέμεται στον Τσίπρα.
Το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία δεν είναι όμως το πώς παθιάστηκε και ξεπαθιάστηκε με τον Τσίπρα ο Δαβαράκης. Ούτε ότι το «γραφείο Παππά» διέθετε πόρους τους οποίους καλείται ήδη στη Βουλή να δικαιολογήσει. Το ενδιαφέρον, για λόγους ιστορικούς, είναι ότι το «γραφείο Παππά» έκοψε τα λεφτά –και πάσα επικοινωνία –όταν ο Δαβαράκης στήριξε το Ναι στο δημοψήφισμα.
Η διήγηση θυμίζει τη «στιγμή Τραμπ» της ελληνικής δημοκρατίας. Θυμίζει πώς ο αντισυστημικός οδοστρωτήρας που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ είχε δαιμονοποιήσει τα ΜΜΕ για τη σχεδόν ομόφωνη στάση τους υπέρ του Ναι.
Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να εγκαταλείψει αμέσως την επιλογή που είχε εκμαιεύσει στην κάλπη. Αναγκάστηκε να συνταχθεί με την άποψη των «συστημικών» media που συκοφαντούσε –εξακολουθώντας, ωστόσο, απτόητη να τα συκοφαντεί.
Η μαρτυρία του Δαβαράκη απλώς φωτίζει ποια ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ media «συστημικά». Ηταν όσα δεν μπορούσε ακόμη να χειραγωγήσει. Και όσα δεν είχε ήδη αρχίσει να χαρτζιλικώνει.
