Αναζήτηση
Το να γερνάς είναι, λένε, να γίνεσαι ξένος. Ο κόσμος σου φαίνεται ολοένα και λιγότερο οικείος. Ο Κώστας Ζουράρης δεν πρέπει να έχει παράπονο. Κατατρόπωσε αυτή τη νομοτέλεια. Εκείνος μεγάλωσε απαράλλαχτος. Και ήρθε η εποχή και τον βρήκε.
Hρθε η εποχή και τον πήρε από τα παράθυρα των τηλεοπτικών κυνομαχιών και του έδωσε τη δουλειά που ονειρευόταν. Τη δουλειά που θα του επιτρέψει, ας πούμε, να επαναφέρει στην εθνωφελή ορθότητα τα σχολικά βιβλία που ο ίδιος, πριν από λίγους μήνες από το βήμα της Βουλής, χαρακτήρισε ως «τρίτη μικρασιατική καταστροφή».
Ποιος εξεπλάγη από την επιλογή Ζουράρη; Οχι όσοι είχαν παρακολουθήσει τον Τσίπρα να σπάει το ένα ταμπού μετά το άλλο. Ευρισκόμενος ήδη σε πολυδωρικό τρανς, ο Πρωθυπουργός έδειξε και στον ανασχηματισμό ποιες (δεν) είναι οι προτεραιότητες της διακυβέρνησής του.
Προτεραιότητα δεν είναι να ικανοποιηθούν οι καπεταναίοι –αυτοί που στα δεξιά κόμματα λέμε βαρόνους –του ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος εμπιστοσύνης που έδωσε το κομματικό Συνέδριο στον Φίλη δεν ήταν ικανή να ισοσκελίσει την ανάγκη για επαναπροσεταιρισμό της Εκκλησίας. Ούτε η συριζαϊκή δογματική εμμονή κατά των ιδιωτικοποιήσεων πτόησε τον Πρωθυπουργό.
Ο Τσίπρας δείχνει να πιστεύει πως το κόμμα του δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει. Προφανώς εκτίμησε ότι εντός της κυβέρνησης οι περιπτώσεις τύπου Φίλη και Δρίτσα ήταν μεγαλύτερο εμπόδιο, από ό,τι θα είναι εκτός –και ταπεινωμένοι.
Eτσι προέκυψε το μείγμα λίγος ΣΥΡΙΖΑ –οι νέοι που μπήκαν είναι όντως πολύ νέοι για να έχουν ρίζες στο βαθύ κόμμα –και πολλοί ΑΝΕΛ. Από τους εννέα βουλευτές του Καμμένου, οι πέντε είναι στην κυβέρνηση. Μαζί με τους δύο εξωκοινοβουλευτικούς, το κόμμα του 3,6% κρατάει επτά χαρτοφυλάκια. Πρόκειται για ασυμμετρία πρωτοφανή, αλλά όχι αναπάντεχη.
Ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός εργάζεται πρωτίστως για να μείνει Πρωθυπουργός. Οχι για να μείνει αριστερός. Οι αριστερές αγωνίες είναι πολύ μειοψηφικές για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του –τη διατήρηση της σχέσης του με πυλώνες ισχύος όπως η Εκκλησία και η Δικαιοσύνη. Ομως, οι σκοποί αυτοί θα μπορούσαν να είχαν εξυπηρετηθεί χωρίς να έχει δοθεί κυβερνητική περιωπή σε φωνές παρανόρμαλ εθνικισμού.
Θα πει κανείς, εντάξει, τόσοι ΑΝΕΛ βολεύτηκαν. Τι πειράζει που πάρκαρε κάπου κι ο Ζουράρης; Το υφυπουργείο είναι ούτως ή άλλως αμελητέο. Το είχε ο Πελεγρίνης. Απλώς τώρα το παίρνει κάποιος που είναι πιο Πελεγρίνης.
Oντως. Ο διορισμός Ζουράρη έχει σημασία μόνο συμβολική. Θα είχε πολιτική σημασία, μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σχέδιο για την Παιδεία. Η υπερεκπροσώπηση των ΑΝΕΛ θα είχε σημασία, μόνο αν οι δύο εταίροι εκπροσωπούσαν όντως διαφορετικά σχέδια.
