Αναζήτηση
Τα συντηρητικά κόμματα έχουν φεουδαρχική δομή –βαρόνους και βαρονίες. Τα αριστερά κόμματα είναι δημοκρατικά. «Δημοκρατικά» με την αριστερή έννοια: ο αρχηγός εκπροσωπεί το πολιτικό συμβούλιο που εκπροσωπεί την κεντρική επιτροπή που εκπροσωπεί το κόμμα που εκπροσωπεί την εργατική τάξη που εκπροσωπεί την Ιστορία. Αρα ο αρχηγός έχει άδεια από την Ιστορία να κάνει ό,τι κάνει.
Ετσι κι ο Τσίπρας. Φαινόταν ότι είχε πάρει «ελευθέρας» από την Ιστορία. Η Ιστορία –διά της κάλπης –του είχε κάνει τη χάρη να τον απαλλάξει από την εσωκομματική αντιπολίτευση των κομμουνιστογενών δραχμιστών.
Ετσι φαινόταν. Αλλά τα τελευταία εικοσιτετράωρα δείχνουν ότι αυτό που στους Συντηρητικούς ονομάζουμε βαρονίες ευδοκιμεί και στα αριστερά κόμματα. Απόδειξη η βαρόνη Τασία που από δημοκρατικό ατύχημα έσπασε την προεδρική γραμμή και εκλέχτηκε –προσπερνώντας την Ολγα Γεροβασίλη και τον Αριστείδη Μπαλτά –στο ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Χριστοδουλοπούλου εκπροσωπεί –κυριολεκτικά και μεταφορικά –μια συριζαϊκή οικογένεια που αντιλαμβάνεται εαυτήν ως θεματοφύλακα των οσίων της Αριστεράς. Αυτή η αυτοεικόνα τη φέρνει πιο κοντά στα ισόβια στελέχη, όπως ο Βούτσης και ο Φίλης, που δεν ανήκουν μεν στην ίδια συνιστώσα με εκείνη –τους 53 -, έχουν όμως κοινή καταγωγή από τον Συνασπισμό του 3%. Ο πυρήνας των παλαιών τιτλούχων του κόμματος φαίνεται τώρα να αφυπνίζεται στον χώρο που αφήνει ακάλυπτο η συστολή της ισχύος του Τσίπρα.
Είναι ακόμη δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα συριζαϊκό σχίσμα όπως αυτό του καλοκαιριού του 2015. Και μόνο το σχήμα «σκουρλετικοί εναντίον πιτσιορλικών» ακούγεται σαν φαρσικός αντίλαλος της διάσπασης. Εκείνο που δεν μοιάζει καθόλου με φάρσα είναι η αποφασιστικότητα της μεγαλύτερης οργανωμένης εσωκομματικής μειοψηφίας να εγείρει έναντι του Μαξίμου ζήτημα ιδιωτικοποιήσεων.
Η άμεση ζημιά για τον Τσίπρα είναι ότι δυσκολεύει πολύ η πασιέντζα του ανασχηματισμού. Δεν μπορεί να αυτοκτονήσει, δίνοντας την εντύπωση ότι ενδίδει σε εσωκομματικό εκβιασμό –αφήνοντας δηλαδή τον Σκουρλέτη ανέπαφο. Ούτε όμως είναι εύκολο να ρισκάρει την πυροδότηση ενός εσωκομματικού μετώπου, σε μια στιγμή που έχει ο ίδιος ανοίξει όλα τα άλλα μέτωπα ταυτόχρονα. Ακόμη κι αν ο Σκουρλέτης «τιμωρηθεί», είναι δύσκολο να υποστούν ταυτόχρονα το αρχηγικό δικαίωμα και όσοι έσπευσαν να στοιχιστούν πίσω του –όπως, ας πούμε, ο λιμενοφύλαξ σύζυγος της Χριστοδουλοπούλου.
Η ρήξη δεν συμφέρει κανέναν. Η φαγούρα συμφέρει μόνο εκείνους που θα αποκτήσουν τώρα ρόλο ως εσωκομματικοί μεσίτες. Οπως κι αν το λύσει ο Τσίπρας, πρόκειται για ένα δίλημμα που μάλλον αφορά πολύ λίγους εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσοι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ ιεραρχούν ως πρώτη τους αγωνία τις ιδιωτικοποιήσεις; Πόσοι, όπως οι 53 ΣΥΡΙΖΑ, ανησυχούν ότι η πώληση του 17% της ΔΕΗ θα σκοτώσει τη «δημόσια λειτουργία της παραγωγής» και θα διασαλεύσει τις «ταξικές ισορροπίες»;
Αληθινός ή όχι, ο συριζαϊκός εμφύλιος είναι εκτός θέματος.
