Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα Νομπέλ. Να, τώρα βραβεύουν το δικό μου «μυθιστόρημα» που μοιάζει περισσότερο με πίνακα κυβισμού. Δεν έχει καν ολοκληρωθεί, περνώντας από τη λυρική ποίηση και τους Ψαλμούς στην ελισαβετιανή περίοδο, τα μπλουζ, τον Γκέρσουιν, τη φολκ, τον Τζον Στάινμπεκ και τον Τζακ Κέρουακ.

Ορια στη λογοτεχνία δεν μπορώ να βάλω, επειδή δεν γνωρίζω ποια είναι. Ξεχάστηκα κάπου στη διαδρομή μεταξύ μοντερνιστών, μπίτνικ και ροκ εν ρολ. Οι αναγνώστες των «Chronicles» (σ.σ.: «Η ζωή μου», εκδ. Μεταίχμιο) θα ανακαλύψουν ότι λατρεύω τον Θουκυδίδη, τον Μπαλζάκ, τον Τσέχοφ, τον Γκόγκολ και, φυσικά, τον Σαίξπηρ.

Ο μόνος τρόπος να ερμηνεύω τα κομμάτια μου είναι αυτή η απαίσια φωνή που γνωρίζετε. Δεν μπορώ να μιλήσω στρωτά –τουλάχιστον όσο στρωτός και «καλοσιδερωμένος» είναι ο ορισμός της λογοτεχνίας. Το ίδιο έκανε και ο Μάρλον Μπράντο, όταν στραπατσάρισε την προφορά του κατοχυρώνοντας έναν τρόπο ερμηνείας που διέφερε από τους παλιότερους ηθοποιούς. Είναι σαν να έχουμε κι οι δυο μας βότσαλα στο στόμα.

Προφανώς δεν γράφω λογοτεχνία. Αυτό που αναγνωρίζει, άλλωστε, η Ακαδημία είναι «οι νέες ποιητικές αποχρώσεις μέσα στη μεγάλη αμερικανική παράδοση τραγουδιών». Η περιγραφή είναι ακριβής: δεν αποδέχεται ότι οι στίχοι μου είναι ποίηση (άρα γιατί να τους συγκρίνουμε με τον Ελιοτ, τον Γέιτς και τον Νερούδα;). Παραδέχεται μια παράλληλη διαδρομή δίπλα στο μεγάλο ρεύμα, όπου έπεσα και ξανασηκώθηκα δημιουργώντας μετριότητες και τραγούδια που κάποιοι τα είπαν αριστουργήματα. Νομίζω, όμως, ότι βοήθησα πολλούς να ονειρευτούν και να απαλύνουν τον πόνο του υπαρξιακού άγχους με τον τρόπο που η μεγάλη λογοτεχνία βοήθησε εμένα.

Αν υπάρχει κάτι μυθιστορηματικό στα τραγούδια μου, είναι ότι κατάφερα να μεταμορφώσω το παράδοξο και το ανοίκειο σε συνηθισμένο. Σε αντίθεση με τον Λέοναρντ Κοέν, που κάνει το οικείο ανοίκειο. Εχει δηλώσει κάτι που ισχύει και στη δική μου περίπτωση: «Το να είσαι ποιητής δεν σημαίνει τίποτε άλλο από χρέος και ευθύνη». Αν κι εγώ δηλώνω τροβαδούρος.

(Αποσπάσματα από μια φανταστική ομιλία του Μπομπ Ντίλαν στη Σουηδική Ακαδημία κατά την απονομή του Νομπέλ)