Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις την πραγματικότητα. Ο πρώτος είναι να τη δεις μέσω αριθμών. Ο δεύτερος είναι απλώς να κοιτάξεις γύρω σου. Ο πρώτος τρόπος είναι αυτός που σήμερα υιοθετεί η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι πως οι αριθμοί της βγαίνουν. Με το στανιό, ως αποτέλεσμα rebound, ως αποτέλεσμα «ελατηρίου» αλλά της βγαίνουν. Αριθμοί, για να εξηγούμαστε, είναι τα δημόσια έσοδα. Είναι ο φορολογικός πατριωτισμός των εξοντωμένων Ελλήνων. «Γράφει» θετικά, όπως μια σειρά δημοσιολόγων είχαν προβλέψει και έτσι θα κλείσει και το 2016. Με μια καλή βάση θα αποφύγει άμεσα τον κόφτη. Προσθέστε εδώ τη διευθέτηση χρέους που δρομολογείται αλλά και την ποσοτική χαλάρωση που θα πάρει.

Περιγράφω κάνα success story; Οχι βέβαια. Περιγράφω μια κυβέρνηση που ακολουθεί την πεπατημένη. Στηρίζεται στη ζήτηση, στη φοροεπιδρομή. Και ακόμη, όχι στη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης. Και κάπου εδώ έχουμε τον δεύτερο τρόπο να δεις τα πράγματα. Το τέλμα της αγοράς. Τις ορδές ανέργων. Την τιμωρία όποιου τολμήσει να ανοίξει ένα μαγαζί ή να διατηρήσει το δικό του. Η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας είναι θρυμματισμένη. Οι αναθυμιάσεις ενός κεκτημένου και μιας κουλτούρας πολιτικής κρατάνε ακόμη το σύστημα.

Οι πολιτικές δυνάμεις πέραν των κυβερνώντων επίσης δεν έχουν παρουσιάσει λύση ανάταξης. Μόνο μικροτομές πάνω σε ένα συμφωνημένο πεδίο. Ο Κυριάκος στη Θεσσαλονίκη δεν ανέφερε τη λέξη «εργαζόμενοι». Η Φώφη μοιάζει να μην έχει καταλάβει πως ο κόσμος της εργασίας δεν περιορίζεται στα παραδοσιακά σωματεία και κλάδους του ’80. Ο Σταύρος, μάλλον νομίζει πως η οικονομία ανασυγκροτείται με start ups.

Οχι τυχαία, όλο και μεγαλύτερη μάζα ανθρώπων νιώθουν εκτός των πολιτικών λύσεων. Ο κόσμος της αγοράς, της πιάτσας, της καθημερινότητας βλέπει εξάλλου την πραγματικότητα μόνο με τον δεύτερο τρόπο που περιγράφουμε σε τούτο το σημείωμα. Ισως, το τελευταίο πράγμα που κρατάει όλη αυτή την προκυμαία απελπισμένων είναι η θαλπωρή ή η ασφάλεια που ακόμη παρέχουν η πατρογονική εστία, το κλειστό σχήμα της οικογένειας, οι ξεχαρβαλωμένες συντάξεις των γερόντων που μοιάζουν παράδοξα να αποτελούν το πιο δυναμικό τμήμα μιας γηρασμένης κοινωνίας. Ολόκληρες οικογένειες πτυχιούχων φεύγουν για το εξωτερικό. Φαντάζομαι πως δεν νοιάζονται τόσο για την έκβαση της μάχης Εκκλησίας – Κυβέρνησης ή για το αν θα ευοδωθεί η διαμόρφωση τρίτου πόλου μεταρρυθμιστών ή κεντροαριστερών.

Η μάχη των αριθμών εξάλλου δεν υποκαθιστά τη μάχη της ζωής. Πολύ σύντομα, αν δεν υπάρξει ουσιαστική ανάκαμψη για τον κόσμο, η ίδια η πολιτική των κομμάτων δεν θα αφορά την πλειοψηφία του κόσμου. Κι αυτό θα είναι κάτι που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί κανείς.

Τελευταία Νέα