Αποκρατικοποιήσεις: Αντάρτικο για το Υπερταμείο

Αντιμέτωποι με την αλήθεια του Υπερταμείου βρίσκονται πλέον στην κυβέρνηση, γεγονός που αναγκάζει κάποιους να παραδεχθούν με «δόσεις ειλικρίνειας» ότι η μερική ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ είναι μέσα στο παιχνίδι, ενώ άλλοι επιμένουν στην πεπατημένη «ψηφίσαμε το νομοσχέδιο δίχως να μας αρέσει».

Στην πλειονότητά τους πάντως, βουλευτές και υπουργοί συνεχίζουν στη συνταγή τού «λίγο απ’ όλα» προκειμένου –όσο αυτό είναι δυνατόν –να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Και το αριστερό ακροατήριο των ΔΕΚΟ και οι δανειστές στους οποίους πωλούν την πολυδιαφημισμένη στροφή στον ρεαλισμό, και οι οποίοι έχουν σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν αυτή την περίοδο, από το να ξανανοίξουν τώρα το ελληνικό ζήτημα.

Δηλώνει για παράδειγμα με ειλικρίνεια ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος στη Βουλή ότι «δεν αποκλείεται η προοπτική ιδιωτικοποίησης κάποιων ΔΕΚΟ», εννοώντας τη μερική αποκρατικοποίηση, και ανάλογα πάντα με την εταιρεία. Μετά όμως ο υπουργός, και ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται ότι θα προκληθούν αντιδράσεις, διαμηνύει πως όσο παραμένει στη θέση του δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Ελα όμως που πριν από δύο εβδομάδες στη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός υιοθέτησε την πώληση μειοψηφικού πακέτου στο νερό μέσω ΤΑΙΠΕΔ.

Το αυτό συμβαίνει με τον υπουργό Υποδομών Χρήστο Σπίρτζη. Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τους εργαζομένους των ΔΕΚΟ που εντάσσονται στο Υπερταμείο, επικαλείται τον Ιησού Χριστό λέγοντας ότι μόνο εκείνος θα αγόραζε ΔΕΚΟ με χρέη, ωστόσο η φράση του ερμηνεύεται και ανάποδα. Για κάποιες ΔΕΚΟ που υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον, ο Σπίρτζης λέει ότι «το κακό» (σ.σ.: η ιδιωτικοποίηση) δεν θα γίνει τώρα, αλλά αργότερα, μετά την αναδιάρθρωση και υπό καλύτερες συνθήκες, γεγονός που τον διευκολύνει πολιτικά, αφού κάποιος άλλος θα χρεωθεί την πώληση.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν περιμένει από τους υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να βγουν στο Σύνταγμα και να πανηγυρίσουν για το νέο Υπερταμείο. Είναι όμως διαφορετικό, από τη μια να υπογράφεις ένα μέτρο και από την άλλη, όπως είπε ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς για το Ελληνικό, να μιλάς για «υποχρεωτικούς συμβιβασμούς στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό».

Κάπου εδώ έρχεται και κουμπώνει η ολοένα πιο συχνή κουβέντα για τον ανασχηματισμό. Ας μην ξεχνάμε, όπως λένε ορισμένοι από τους λιγοστούς «εκσυγχρονιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τον Ιούλιο του 2015, η κυβέρνηση έλαβε μια κορυφαία πολιτική απόφαση, να συστήσει το νέο Ταμείο. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φέρει έσοδα 50 δισ. ευρώ σε διάστημα τριάντα ετών. «Αρα η κυβέρνηση καλείται να υπηρετήσει αυτή την πολιτική απόφαση, και παρ’ ότι κατανοούμε όποιον δεν μπορεί να το κάνει, εντούτοις θα πρέπει να παραμερίσει», σύμφωνα με τον συνομιλητή μας.

Αν και η παραπάνω άποψη δεν έχει ευρεία απήχηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις πυκνώνουν οι εισηγήσεις προς τον Πρωθυπουργό να αναθέσει υπουργεία – κλειδιά που θα εμπλακούν με το νέο Ταμείο σε πρόσωπα τα οποία μπορεί να βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο ή και εκτός κόμματος. Ουδείς ωστόσο ρισκάρει να προβλέψει πώς θα κινηθεί ο Τσίπρας και αν ο ανασχηματισμός θα είναι ευρύς ή θα αυτοεξουδετερωθεί από ισορροπίες παρόμοιες με εκείνες του Σεπτεμβρίου του 2015.

Το κακό είναι ότι σε μια στιγμή που τα διαλυτικά φαινόμενα σε κρίσιμους τομείς πολλαπλασιάζονται, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί επιβραδυντικά ως προς τη λήψη απόφασης για έναν ανασχηματισμό που θα κάνει πιο συνεκτικό και συντονισμένο το κυβερνητικό έργο.

Σε αυτό το ύπουλο πολιτικό τάιμινγκ, νερό στον μύλο της ανασφάλειας αρκετών υπουργών έρχεται να ρίξει το νέο Υπερταμείο, τα γεννητούρια του οποίου πλησιάζουν, έχοντας ήδη γίνει αφεντικό για περίπου 40.000 εργαζομένους στις πιο εμβληματικές από τις ΔΕΚΟ.