Αναζήτηση
Οχι, φαίνεται ότι δεν μας αξίζει τόσο φως!
Τόσο στιλπνό λούστρο σε τρύπια παπούτσια, απλά θα μας λερώσει· τίποτα περισσότερο! Στον τόπο της απόλυτης ανορθογραφίας αυτοί που βάζουν τον τόνο στη σωστή συλλαβή είναι ανεπιθύμητοι!
Ενοχλούν οι άριστοι τις ελεεινές μετριότητες!
Αιφνιδίως κατέστη «ανεπιθύμητος» ο Πύρρος Δήμας: «Κάθε τέσσερα χρόνια έδινε έναν αγώνα», γράφτηκε αβασάνιστα. Οχι που θα γλίτωνε… Κάποτε τον περίμεναν όλοι να υψώσει την μπάρα και να εκδώσουν πρωτοσέλιδα και να γράψουν παιάνες. Τώρα; Αλβανός, τεμπέλης, «αιωνίως αμίλητος», αυτός που μίλησε στις καρδιές όλων των φίλων του αθλητισμού, έστω· έκανε το λάθος να σηκώσει (πολιτικά) βάρη που δεν του αναλογούσαν και τον πήρε η μπάρα και τον σήκωσε…
Τελικά «είναι σκληρό πράγμα να ζεις με το αίσθημα ότι συνεχώς γυρίζεις στην πατρίδα σου και δεν σε αναγνωρίζει κανένας»…
Γύρισε και η Κορακάκη και βρήκε την ταπεινή παράγκα όπου «μεγάλωσε» αθλητικά, στα δόντια της μπουλντόζας. Η ολυμπιονίκης επέστρεψε ανοξείδωτη, για να βρεθεί απέναντι στη σκουριά των χειραψιών και των φιλοφρονήσεων. Στην Ελλάδα κάποιοι μόνο Ακροπόλεις βλέπουν, τις παράγκες τις απαξιώνουν. Κι όταν βρεθούν στον λαμπρό δρόμο τους, τις ισοπεδώνουν. Αν είναι δυνατόν να λερώνει το ευκλεές παρελθόν μας μια βρωμοπαράγκα!
Και ήρθαν και οι υπόλοιποι. Ο Γιαννιώτης, ο Πετρούνιας, η Στεφανίδη. Και στην τελευταία υπέδειξαν κάποιοι «να διαβάζει». Οι τάλανες, μονίμως μετεξεταστέοι στην Ιστορία, υπέδειξαν στην υποψήφια διδάκτορα Νευροψυχολογίας στο Στάνφορντ να διαβάζει!
Δυστυχώς γι’ αυτούς, η Στεφανίδη και διαβάζει και διαθέτει κρίση και απέδειξε πως μπορεί και χρυσά άλματα να επιχειρεί, όταν «εκείνοι» για το μόνο μετάλλιο που καμαρώνουν είναι στο σημειωτόν.
Κωλοέλληνες!
Δεν το μπορούνε τόσο φως γιατί μάθανε στο απόλυτο σκοτάδι. Τυφλοπόντικες! Τους στραβώνει το να σηκώσουν τα μάτια στον ουρανό. Δεν το αντέχουν!
Τους χάλασε την αισθητική η παράγκα της Κορακάκη και τη χαλάσανε, κάποιους δεν τους «χαλάει» καθόλου η παράγκα του ποδοσφαίρου που τη συντηρούν ανενδοίαστα.
Θέλει δυνατό τυφώνα να ταξιδέψει από τους ωκεανούς για να καθαρίσει τον τόπο από όλων των λογιών τις ντροπές και τις προκλήσεις. Τι να μας κάνει ένα μελτέμι; Θα έρθει και η ώρα του Πετρούνια. Κάτι θα του βρουν να του «κολλήσουν». Και τον Γιαννιώτη να δεις που κάποτε θα τον πουν και μαλάκα που δεν υποστήριξε την ένσταση για να πάρει την πρωτιά. Μα έτσι το ‘χουν συνήθειο: Δεν νικάμε στα στάδια; Θα «τα βρούμε» στα γραφεία!
Μας λείπουν επαρκείς ποδοσφαιριστές; Δεν πειράζει, έχουμε ανεπαρκείς διαιτητές. Υστερούμε σε ήθος, μας περισσεύουν η αλαζονεία και η εξαχρείωση. Υπολειπόμαστε σε αρετή; Κατακτούμε την εξουσία!
Τι γυρεύουν λοιπόν εδώ χρυσοί ολυμπιονίκες, στον τόπο που το διαμάντι γίνεται κάρβουνο; Ερχονται χαμογελαστοί, φρεσκοσιδερωμένοι από την επιτυχία στον τόπο που θα τους κάνει να κλάψουν αργά ή γρήγορα, τσαλακώνοντάς τους. Δεν αντέχεται τόσο χρυσάφι. Μίζεροι «γερολαδάδες» έχουν μάθει να έρπουν στα λιγδιασμένα μωσαϊκά επαιτώντας, κι έτσι συνεχίζουν.
Κωλοέλληνες!
