Εχω πολύ καλή σχέση με τα όνειρά μου. Τα αγαπάω. Μόνο που τα τελευταία χρόνια βλέπω όλο και λιγότερα. Πιο μικρός έβλεπα στον ύπνο μου ολόκληρες ταινίες. Υπερπαραγωγές. Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το τελευταίο όνειρο που είδα. Δεν έχει όμως και τόση σημασία πλέον, διότι εκείνα που αγαπώ περισσότερο δεν είναι τα όνειρα που κάνω με κλειστά μάτια, αλλά με ανοιχτά. Είναι εκείνα που μπορώ να τα χτίζω όπως θέλω. Και ένα από αυτά θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Το είχα αφήσει σκονισμένο στο συρτάρι για αρκετά χρόνια, διότι είχα απορροφηθεί από τη δουλειά: να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο. Οχι ως σχήμα λόγου. Πραγματικά θέλω να πάω σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οχι όμως επειδή θέλω απλώς να ταξιδέψω και να γνωρίσω νέες χώρες. Οχι. Ο λόγος που έχω το συγκεκριμένο όνειρο είναι επειδή θέλω να βρω έναν τόπο να φτιάξω το σπίτι μου, λίγο απομονωμένο, όχι όμως μοναχικό. Να είμαι εκεί με τους ανθρώπους που αγαπώ, αλλά μακριά από την κίνηση, τη φασαρία… Δεν ξέρω πότε ακριβώς γεννήθηκε αυτό το όνειρο. Ισως όταν ήμουν ακόμη παιδί και διάβασα τον «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες» του Ιουλίου Βερν. Πάντως είμαι βέβαιος πότε ξαναθυμήθηκα αυτό το όνειρο κι αποφάσισα ότι θέλω να το υλοποιήσω. Πρόσφατα, σε ένα ταξίδι που έκανα μόνος μου στη Λιουμπλιάνα. Πέραν του ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη, εκεί είχα την ευκαιρία να περπατήσω στον δρόμο χωρίς να με γνωρίζει κανένας. Είχε πολύ καιρό να μου συμβεί αυτό. Κι εκεί συνειδητοποίησα πως μπορεί τα όνειρά μας –και μάλιστα τα πολύ νεανικά –να μπερδευτούν μεταξύ τους.

Από παιδί ήθελα να γίνω γνωστός. Δεν μπορώ να πω ότι το όνειρό μου αυτό, όταν το πραγματοποίησα, έγινε εφιάλτης. Το χάρηκα και το χαίρομαι πολύ. Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να χαίρομαι τις στιγμές μου μόνος μου και μόνο με τους ανθρώπους που θέλω εγώ δίπλα μου και τους αγαπώ.

Οταν λοιπόν στη Λουμπλιάνα επέστρεψε στον νου μου εκείνη η παλιά ιδέα για τον γύρο του κόσμου, αποφάσισα να την υλοποιήσω. Κι έκανα ήδη το πρώτο ταξίδι στην Ισλανδία. Επέλεξα μια χώρα μακρινή, που είχα περιέργεια να δω πόσο μακριά βρίσκεται τελικά, και μάλιστα είχα την τύχη να δω τους ανθρώπους της να πανηγυρίζουν στην πλατεία τη νίκη της ομάδας τους στον πρώτο αγώνα του Euro με την Πορτογαλία. Οταν πάτησα το πόδι μου εκεί, ένιωσα κάπως. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κι αυτός ο τόπος που με ενδιαφέρει. Οταν θα τον βρω, θα το καταλάβω. Θα το αισθανθώ. Δεν είναι πως δεν μου αρέσει η Ελλάδα. Αντιθέτως. Την αγαπώ πολύ και είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας. Ομως είναι διαφορετικός ο τόπος που αναζητώ. Τον έχω φανταστεί ήρεμο, μακριά από όλα, ίσως κοντά στη θάλασσα. Το επόμενο ταξίδι που προγραμματίζω είναι στη Νέα Ζηλανδία. Για να δούμε πόσο κοντά θα το πλησιάσω το όνειρο αυτή τη φορά.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι ηθοποιός και σεναριογράφος. Τη σεζόν που πέρασε παρουσίαζε το τηλεπαιχνίδι «Δεν έχω λόγια» στο Mega και επιμελήθηκε την απόδοση στα ελληνικά του μιούζικαλ «Sweet Charity» που ανέβηκε στο Θέατρο Μπάντμιντον