Δεν θα μπορούσε ο θρίαμβος της ολυμπιονίκου μας Αννας Κορακάκη στη σκοποβολή να μην αναδείξει το μέγεθος των παθογενειών του δημόσιου λόγου. Μια κοινωνία εθισμένη στις διαιρέσεις βρήκε πάλι αφορμή.

Κατ’ αρχάς, είναι εκπληκτικό πόσοι συμπολίτες μας είχαν εικόνα για το εν λόγω άθλημα. Δεν μιλώ για αυτούς που αυθόρμητα χάρηκαν για την επιτυχία της σπουδαίας αθλήτριας. Ούτε για αυτούς που σε μια μετέωρη χώρα έχουν ανάγκη συλλογικών ανατάσεων –γεγονός που σηκώνει συζήτηση αλλά όχι στην πλάτη της Κορακάκη.

Μιλώ για τους νέους αναγεννησιακούς πολυδιανοούμενους που με ευκολία σχολιάζουν από πραξικόπημα σε Τουρκία μέχρι Ολυμπιακούς. Αλλά, πολύ περισσότερο, για όλους αυτούς που ένθεν κακείθεν επιχείρησαν να πολιτικοποιήσουν το χρυσό μετάλλιο.

«Ενα κράτος που δεν τη στήριξε δεν έχει δικαίωμα να πανηγυρίζει για τη νίκη της» έγραψαν οι σεσημασμένοι του νεοφιλελεύθερου τόξου, που με την άλλη χείρα εκλιπαρούν μόνιμα για πιο μικρό κράτος.

Μια επικίνδυνη άποψη αντιπολιτικής υφής που της διαφεύγει πως κάθε επιτυχία στα αθλήματα είναι και συλλογική. Κάθε επίδοση εξάλλου πραγματώνεται στη βάση και της κοινωνίας. Ακόμη και ο πιο συγκινητικός και επίπονος προσωπικός δρόμος είναι κτήμα του συλλογικού περιβάλλοντος.

Η Κορακάκη σήκωσε μια συλλογική σημαία, εκπροσώπησε ένα έθνος. Οχι ένα άθροισμα ατομικοτήτων. Εκπροσώπησε ακόμη και αυτούς που είχαν ευθύνη να τη στηρίξουν και δεν το έκαναν. Καθετί άλλο πριμοδοτεί διαιρέσεις.

Εσπευσαν και οι πολιτικοί μας να τη συγχαρούν. Και μπήκαν στο στόχαστρο των παραπάνω ιεροεξεταστών.

Συγγνώμη, αλλά και ο Τσίπρας και ο Κυριάκος και ο Σταύρος πολύ καλά έκαναν που έγραψαν για την Αννα, που της έστειλαν μήνυμα, που βρήκαν κάτι να πουν για ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό άθλημα, για ένα νέο κορίτσι μέχρι προχθές ήταν άγνωστο.

Η πολιτική, παρά τη σημερινή της δοκιμασία και απαξίωση, είναι συλλογική διαδικασία και φροντίδα.

Στοιχείο των δημοκρατιών είναι έστω και καθυστερημένα να αγκαλιάζονται οι αγωνιστές, να τους αποδίδονται τιμές.

Οι ευθύνες είναι από εδώ και πέρα. Η μελαγχολική σκέψη για τις ευθύνες των ρημαγμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Η μελαγχολική σκέψη πως συχνά –σχεδόν πάντα –οφείλει κάποιος να ξεπεράσει τον εαυτό του και την καχεκτική κρατική σύσταση για να επιτύχει, να θριαμβεύσει.

Ζούμε την εποχή της μαζικότερης μετανάστευσης νέων, αστραφτερών μυαλών στο εξωτερικό.

Ζούμε την εποχή που ακόμη και με καπιταλιστικούς όρους, η έννοια του υγιούς ανταγωνισμού, των ονείρων και των φιλοδοξιών στερείται υλική βάση.

Ο αθλητισμός όμως υπάρχει όχι για να επικαιροποιεί το δράμα μας, αλλά για να επανανοηματοδοτεί τη συλλογική ανάταση. Η Κορακάκη από το Δοξάτο Δράμας σήμερα, οι Αντετοκούνμπο από τα Σεπόλια χθες, υπενθυμίζουν το δύσβατο του δρόμου.

Υπενθυμίζουν πως ζούμε σε ερασιτεχνική κοινωνία με συχνά σοβαρούς ανθρώπους γύρω μας.

Τελευταία Νέα