Κι όμως δεν είναι τα ρεκόρ που κάνουν τους αθλητές αλησμόνητους, είναι τι αφήνουν πίσω τους αυτά τα ρεκόρ στο πέρασμα του χρόνου. Για κάποιους είναι σαν την απαλή χρυσόσκονη που ο άνεμος σκορπίζει διασκεδάζοντας, όπως ο θάνατος που κάνει το ίδιο με τις ένδοξες ζωές των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων. Για κάποιους άλλους, επιδόσεις και αθλητές μένουν ανεξίτηλα σημάδια στον χρόνο σαν εκείνα τα ματαιόδοξα ανθρώπινα σκαλίσματα στις αρχαίες αθάνατες κολόνες.

Ο,τι είχαμε να δούμε το είδαμε. Κι ό,τι κι αν περιμένουμε από εδώ και μπρος δεν μας εκπλήσσει. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες άνοιξαν τα ξημερώματα την αυλαία τους και το μόνο που σηματοδοτούν για κάποιους θεατές είναι η τετραετία που πέρασε από τους προηγούμενους και η τετραετία που θα έρθει μέχρι τους επόμενους.

Το 1968, στα επτά μου χρόνια, έμαθα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες από ένα τεύχος του Μίκι Μάους. Γοητεύτηκα, αλλά έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να δω ασπρόμαυρη Grundig και να ακούσω του Διακογιάννη τη φωνή.

Ηταν 1972, θυμάμαι, όταν περίμενα με αγωνία τον Παπαγεωργόπουλο να τρέχει στο πλάι του Μπορζόφ. Δεν έτρεξε ποτέ. Ηταν το 1976 όταν ερωτεύτηκα τη Νάντια Κομανέτσι· τη συνάντησα στα 40 της. Το 1980 μίσησα τους Αμερικανούς· κάθε μέρα τούς συναντώ μπροστά μου και δεν ξέρω ακόμη αν πρέπει να τους μισώ ή να τους λατρεύω. Το 1984 κατάλαβα τι σημαίνει υπεραθλητής: Καρλ Λιούις. Αργότερα κατάλαβα τι σημαίνει «ντοπαρισμένος» –αμερικανός –υπεραθλητής: Καρλ Λιούις. Στη μακρινή Σεούλ ο Μπεν Τζόνσον δεν ήταν Αμερικανός, γι’ αυτό και τον «είδε» η τυφλή δικαιοσύνη. Το 1992 η Ελλάδα «ρε γαμώ το» παίρνει χρυσά. Και το 1996 τα ελληνικά χρυσά πολλαπλασιάζονται. «Γεια σου, Ελλάδα, ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα θαύματά σου…», τραγούδι από άλλη πονεμένη ιστορία. Το 2000 ο Κεντέρης είναι πρώτος. Το 2016 τα πλοία με το όνομά του τα τρώνε η αρμύρα και τα παράσιτα της χαιρεκακίας. Ακούς ο Κεντέρης πρώτος. Ηταν Αμερικανός; Οχι! Εξαφανίστε τον! Το 2004 τα είδα «όλα» από κοντά. Και το 2008 από πολύ πολύ μακριά είδα τον Μπολτ να τρέχει πιο γρήγορα κι από Bugatti Veyron και τον Φελπς να «ξυρίζει» το θρασύ μουστάκι του Μαρκ Σπιτς. Αργότερα ο Φελπς ξύριζε και το μουστάκι της συντρόφου του… Στο Λονδίνο ξανά ο Μπολτ. Και σε μία εβδομάδα τον Μπολτ θα περιμένω να ξαναδώ. Κι ό,τι και να δω πια δεν θα με εντυπωσιάσει. Ο αθλητισμός, όπως και η τεχνολογία, έκανε άλματα στις δεκαετίες του ’80, του ’90, άντε και του 2000· τώρα σημειωτόν. Κάποτε το ρεκόρ του Μπίμον γερνούσε πλάι στον κάτοχό του· έχει πλέον εξανεμιστεί!

Προτιμώ να θυμάμαι, έτσι για να μη γίνονται γρατσουνιές στο λούστρο των αναμνήσεών μου. Οχι πως δεν περιμένω καινούργιες εικόνες, αλλά να, ξέρω πως όσο κι αν ευλογήσεις τον άρτον σήμερα, νηστικοί θα κοιμηθούμε. Τα θαύματα δεν μας χορταίνουν πια. Είμαστε κορεσμένοι από καχυποψία και επιφυλακτικότητα.

Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες φοβάμαι. Γιατί έτσι που το πάνε, μια μέρα δεν θα ‘ρθουν καθόλου, κι αυτό το «καθόλου» προγευόμαστε τώρα.

Τελευταία Νέα