Αναζήτηση
Θα διαταράξω κάπως τη βραχεία θερινή ραστώνη των 130.000 ελλήνων δεκαεφτάρηδων, αλλά θα ήθελα να τους υπενθυμίσω πως όποτε κι αν γίνουν βουλευτικές εκλογές (είτε Οκτώβριο του 2016 είτε Σεπτέμβριο του 2019) έχουν πια δικαίωμα ψήφου.
Το κονταροχτύπημα στην πρόσφατη Βουλή μπορεί να μην έγειρε υπέρ της κυβέρνησης στο συνολικό της σχέδιο για απλή αναλογική, έφερε όμως μερικά νέα. Ενα εξ αυτών είναι η ψήφος στα 17. Για την ακρίβεια στα κλεισμένα 16.
«Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια» έλεγε ο πάντα σοφός Διονύσης Σαββόπουλος. Σε μια στροφή της Ιστορίας ο 16άρης θα μπορεί και να ψηφίζει. Σφαίρα κατά της αποπολιτικοποίησης, όπως περίπου ερμήνευσε ο Πρωθυπουργός; Ή εμπαιγμός, όπως υπονόησαν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο επικεφαλής του Ποταμιού;
Συγγνώμη, τίποτε από τα δύο. Και μελαγχολική διαπίστωση; Ενθεν και ένθεν είστε μακριά από τη νεολαία.
Πάμε στο λάθος Τσίπρα. Η πολιτικοποίηση ταυτίζεται μόνο με το δικαίωμα ψήφου; Οχι, βέβαια. Το ίδιο το κόμμα του πριν ακόμη γίνει κυβερνητικό το είχε διδάξει. Κοινώς, η συμμετοχή στα κοινά, η πολιτικοποίηση, είναι μια διαρκής διαδικασία.
Μπορεί να περνάει μέσα από τη συμμετοχή στη συνέλευση ενός σωματείου. Μιας γειτονιάς. Μιας κουπερατίβας για ανακύκλωση απορριμμάτων. Μέσα από ένα μαθητικό συμβούλιο. Από τη συνέλευση μιας κατάληψης. Από τη συμμετοχή σε μια πολιτική νεολαία. Στον εξωραϊστικό σύλλογο ενός χωριού.
Κι αν θέλουμε να το προεκτείνουμε: ακόμη και στη συμμετοχή σε μια αναστήλωση αρχαίου θεάτρου. Ορος: αν ως κυβερνώσα πολιτική δύναμη έχεις ενθαρρύνει ή πριμοδοτήσει όλες τις παραπάνω εκδοχές πολιτικοποίησης. Αν έχεις φτιάξει όρους μαζικής συμμετοχής στα κοινά ακόμη και για έναν μαθητή, μπορείς με άλλη πειθώ να συζητήσεις και για την ψήφο. Αν το κάνεις ανάποδα, αναπαράγεις μια λογική ανάθεσης μέσω της κάλπης.
Προφανώς το Μαξίμου, που έχει στρατηγική εκλογών αλλά όχι άμεσα, εκτίμησε τα πράγματα διαφορετικά. Το κοντινό Οχι του Ιουλίου του 2015 μοιάζει να έχει μπει στο μικροσκόπιο των πολιτικών δυνάμεων. Καθείς το ερμηνεύει και διαφορετικά. Συχνά ερήμην εκείνης της μαζικής κραυγής. Το Μέγαρο Μαξίμου, σωστά, θυμάται πως η βασική δεξαμενή τού Οχι ήταν οι νέοι 18-24.
Ώς εδώ όλα καλά. Σου λέει λοιπόν ο στρατηγικός νους της σημερινής κυβέρνησης. Εχουμε χάσει τους συνταξιούχους. Χάνουμε και τα εναπομείναντα μεσαία στρώματα. Τι μένει; Το πλήθος των πόλεων και οι πιτσιρικάδες.
Το ρεύμα απογοήτευσης και αντιπολιτικής που κυριαρχεί σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία των 17, αλήθεια, θεραπεύεται με το δικαίωμα ψήφου; Χλωμό. Θεραπεύεται, πάλι, με τη διατήρηση της σημερινής συνθήκης όπως θέλει ο Κυριάκος και ο Σταύρος; Οχι βέβαια. Οι δεκαεξάρηδες πολύ πριν πάνε στις κάλπες πρέπει να βρουν νόημα στη ζωή. Και θέση στον ήλιο.
